Δευτέρα, Αυγούστου 31, 2009

H ευφορία της εβραϊκής εκδίκησης

Όλα όσα θέλατε ν ;κ[[[[[[[[;`]ρ4[]]5]]]]]4[-;οα
Τα ανωτέρω ιερογλυφικά είναι του μπέμπη, που μόλις είδε τη θέση πίσω απ' το λάπτοπ να αδειάζει, έσπευσε να την καταλάβει και να κάνει την παρέμβασή του στο ημιτελές ποστ.
Κάτι θα θέλει να πει, αλλά δεν ξέρω τι.
Αντίθετα, ξέρω τι θέλει να πει ο Ταραντίνο και στο αποκαλύπτω:
---
Oι ταινίες ως πατρίδα: Κατάσκοπος των Βρετανών ντυμένος Γερμανός αξιωματικός κινδυνεύει να προδοθεί από την προφορά του. Κινεί υποψίες: Από πού είσαι κι έχεις αυτήν την προφορά; Πριν τον πόλεμο ο κατάσκοπος ήταν κριτικός κινηματογράφου. Χωρίς να σαστίσει καθόλου απαντάει ρωτώντας: Έχετε δει την «Λευκή Κόλαση του Pitz Palu»; Από εκεί λοιπόν είμαι, από ένα χωριό εκείνου του βουνού, συμμετείχα μάλιστα στην περίφημη σκηνή των χιονοδρόμων με τους πυρσούς. Ο τύπος δεν βγαίνει απλώς μέσα από μια αγαπημένη του ταινία, βγαίνει μέσα από μια αγαπημένη του σκηνή. Και αν έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι να μπαίνεις μέσα σε μια ταινία, αν έχεις νιώσει ποτέ το σινεμά ως δική σου πατρίδα, θα καταλάβεις πως δεν λέει ψέμματα για να γλιτώσει. Την αλήθεια λέει, αφού η πατρίδα της ταυτότητάς του είναι τελικά τυχαία, δεν την διάλεξε εκείνος, ενώ αντίθετα το σινεμά είναι η βαθύτερη του πατρίδα, αυτή που διάλεξε και τον διάλεξε, αυτή που αγαπά πέρα από κάθε τυχαιότητα.
Οι ταινίες ως ζωή μετά τη ζωή: Στρατιώτης γίνεται ήρωας πολέμου και υποδύεται τον εαυτό του αναπαριστώντας τα ανδραγαθήματα του σε προπαγανδιστική ταινία. Την ώρα που η ταινία προβάλλεται τον πυροβολούν στον κινηματογράφο. Πέφτει κάτω. Το αμέσως επόμενο πλάνο τον δείχνει να ζει, να βασιλεύει και να πυροβολεί αυτός. Στην ταινία την προπαγανδιστική. Κακώς ψαχουλεύει ο Γιάλομ στον κήπο του Επίκουρου μπας και νικήσει τον τρόμο του θανάτου. Στον κήπο του Ταραντίνο θα έβρισκε όλες τις σωστές απαντήσεις. Άπαξ και βρεθείς μέσα σε μια ταινία, η ζωή σου συνεχίζεται ακόμη και τη στιγμή που η ζωή σου έχει μόλις τελειώσει. Απαθανατίζεσαι. Εκτός κι αν την ταινία σου δεν την θυμάται πια κανείς. Αλλά ακόμη και τότε παίζει πάρα πάρα πολύ σοβαρά να την θυμάται ο μέγας σαβουρολάτρης Κουεντιν.
Οι ταινίες ως εκρηκτική ύλη: Πανηγυρική προβολή ταινίας σε γαλλικό σινεμά, με τη ναζιστική ελίτ να την παρακολουθεί. Το σινεμά πρέπει να ανατιναχθεί. Δεν υπάρχει πιο εύφλεκτο υλικό από το αρνητικό των φιλμ, το μάθαμε και στο «Σινεμά ο Παράδεισος». Ό,τι ταινία υπάρχει στις αποθήκες του κινηματογράφου μαζεύεται και δημιουργείται ένας μεγάλος σωρός. Αρκεί μια σπίθα και όλες αυτές οι κλεισμένες στα φιλμ εικόνες θα γίνουν φωτιά. Η διαδικασία είναι ολόδια: όλες οι ταινίες που έχει δει ο Ταραντίνο συσσωρεύονται στο μυαλό του, οι συνάψεις των νευρώνων του παίρνουν φωτιά και από όλα αυτά που έχει αλέσει προκύπτει μια χημική μεταβολή της ύλης, ένας νέος κόσμος συντεθειμένος από ολότελα αταίριαστες εικόνες που ενώθηκαν οργανικά σε ένα ενιαίο φλογερό σώμα.
Οι ταινίες ως ορθή επανάληψη της Ιστορίας: Δεν μπορεί, θα το έχεις ήδη πληροφορηθεί. Επιτέλους ο Χίτλερ τον πίνει. Μαζί με τον Γκέρινγκ, τον Γκέμπελς και τον Μπόρμαν. Αll four to end the war. Και όχι, δεν πρόκειται για δημιουργική τρέλα. Αντίθετα, ήταν δείγμα πνευματικής νωθρότητας και καλλιτεχνικής ευήθειας, το ότι μετά από τόσες δεκαετίες ταινιών για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο κανείς δεν είχε διανοηθεί να τολμήσει (ή μάλλον δεν είχε τολμήσει να διανοηθεί) να ξεπαστρέψει τον Χίτλερ. Ο Ταραντίνο μάς δείχνει ότι εκείνο που κατεξοχήν αποτυγχάνει στην «Επιχείρηση Βαλκυρία» και σε κάθε παρεμφερή επιχείρηση δεν είναι το σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ. Μας δείχνει ότι το κρισιμότερο και εκείνο που σε διαφοροποιεί σε κάθε παρεμφερή επιχείρηση, δεν είναι καν η αίσθηση του τι επιτρέπεται να κάνεις και τι όχι ως δημιουργός, αλλά κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: Το πώς αντιμετωπίζεις το σινεμά σου: Διεκπεραιωτικά ή ελεύθερα; Επαγγελματικά ή με λατρεία;
Οι ταινίες ως ευφορία: Οι «Μπάσταρδοι» τελειώνουν και η ευφορία με αρπάζει και μου φωτίζει το πρόσωπο, η ίδια ακριβώς ευφορία που με άρπαξε και μου φώτισε το πρόσωπο πριν 15 χρόνια, όταν τελείωνε μια μεταμεσονύκτια προβολή του «Pulp Fiction» και βγαίνοντας ξημερώματα απ' το σινεμά κοιτούσα ευτυχισμένος τον ουρανό πάνω απ' την Πανεπιστημίου.
(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

17 Comments:

At 9/01/2009 01:52:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

θεός, ήλιος καλοκαιρινός (όχι εσύ απαραίτητα, ο κουέντιν ... μην το πάρεις κι επάνω σου :-) :-) ).
Μαργαρίτα

 
At 9/01/2009 09:41:00 μ.μ., Blogger Βάσκες said...

Ωχ αμάν. Σκηνή:

Η κόρη μου απέχει 2 μέτρα από το laptop ενώ εγώ 3.

Παίρνει απόφαση και βάζει πλώρη για το ανοιχτό keyboard.

Το συνηδειτοποιώ και αρχίζω το τρέξιμο ανάμεσα από καναπέ και τραπεζάκι.

Προλαβαίνω με μόνο ένα μώλωπα στο καλάμι, έχοντας αβαντάζ 4 κρίσιμα δευτερόλεπτα στα οποία πατάω Start-Notepad (το εχω Pinned για αυτές τις περιπτώσεις).

Έτσι η μικρή γράφει ανώδυνα στο κενό txt στον άγνωστο κώδικά της .

Με το πρόσωπο πιο φωτεινό και από ζεσταμένη λάμπα οικονομίας γυρίζει και με κοιτάει στα μάτια. "Είδες τι έκανα; Είμαι ίδια με σένα".

Είμαι ελαφρύτερος κατά 12 γραμμάρια. Προχωράω αφήνωντας το κομμάτι της καρδιάς μου που μόλις έλιωσε στο πάτωμα.

 
At 9/02/2009 12:38:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

:))))

 
At 9/02/2009 10:37:00 π.μ., Anonymous Νιάου+Αγκού said...

Και τι να πω εγώ που αυτά μού τα κάνει και η κόρη μου και η γάτα μου;;;;

τ9ιιιιιιι9ακννς΄δοπμαββα09ιξφδηαββθιριιιαθ91///

 
At 9/02/2009 03:08:00 μ.μ., Blogger jean couceau rouceau said...

αμα καταλαβαιναμε οσα τα μωρα μας λενε θα ντρεπομασταν για την καταντια μας και ισως να αντιλαμβανομασταν πως η πληροτητα κρυβεται μεσα στην συνειδητη αγνοια.
Αυτος που ξερει τιποτα εχει τις αισθησεις του ανοιχτες και αντιδρα αμεσα καιειλικρινα σε καθε ερεθισμα

 
At 9/02/2009 06:16:00 μ.μ., Anonymous Σταμάτης said...

Κάτι ήξερε ο Κόκκοτας

όταν τραγουδούσε

Γιέ μου ...

 
At 9/02/2009 08:05:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αν ο μπέμπης (καλά να είναι) προηγήθηκε αυτής της καταπληκτικής κιηματογρταφικής κριτικής, άσε τον να παίζει όποτε θέλει με τα πλήκτρα, διαφορετικά προστάτεψέ τον από την ακτινοβολία που ενδέχεται να εκπέμπουν κάποιοι ζηλόφθονοι αναλυτές.-ΚΠ

 
At 9/09/2009 12:19:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

O Ρολάν Μπαρτ έλεγε ότι σημασία δεν έχει τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Εδώ λοιπόν έχουμε τον πολύ Κουέντιν να μας λέει, με τον δικό του τρόπο είναι η αλήθεια, την ίδια ιστορία που μας έχουν πει όλοι οι σκηνοθέτες εδώ και εξήντα χρόνια. Μία αφορμή ακόμη για να ξαναδούμε και να ξανακούσουμε την ίδια ιστορία, το διωγμό των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλήθεια, δεν σου έχει διαφύγει old boy ότι κάθε χρόνο, κάποιος μεγάλος σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος, let alone τους παραγωγούς, θα στρέψει με σεβασμό την κεφαλή προς την κατεύθυνση του Τείχους των Δακρύων και ευσεβώς θα αποτίσει φόρο τιμής. Νομίζω ότι όλα έχουν λεχθεί μετά τη "Shoah" του Lanzmann. Τα υπόλοιπα εξυπηρετούν σκοπούς αλλότριους της τέχνης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι σχολιαστές σου προτιμούν να ασχοληθούν με τα καμώματα του μπέμπη σου, παρά με τις αρτζιμπουρτζιλουλανίες του Χόλιγουντ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ψυχολογία της μάζας διαμορφώνεται στο κατώτατο σημείο του συμπεριφορικού μέσου όρου, εκεί όπου ο οφθαλμός συναντά τον όδοντα.

Viridiana

 
At 9/09/2009 05:21:00 μ.μ., Blogger xomeritis said...

Προσθέτω: οι ταινίες ως πατρίδα – παγκόσμια πατρίδα, όπου δεν έχει σημασία η έννοια του western, η απλωμένη μπουγάδα, οι ξένοι που πλησιάζουν και μυρίζει “trouble”, το στήσιμο των κορμιών και η μουσική υπόκρουση της αρχής να αναφέρονται σε γεωγραφία περιορισμένη από συγκεκριμένους παραλλήλους και μεσημβρινούς, αλλά στην προσωπική απεριόριστη γεωγραφία του νου που σμίλεψε ο κινηματογράφους, σ’ όσους τον αγάπησαν και τον έκαναν πατρίδα τους - από παιδιά.

Όπως εγώ (και προφανώς εσύ).

Thanks

Και να φανταστείς ότι ο Tarantino δεν είναι από του αγαπημένους μου σκηνοθέτες.

 
At 9/09/2009 07:10:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Viridiana, επειδή είμαι 99% σίγουρος ποιός είσαι, στο ΄χω ξαναπεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι αυτό το κόλλημα που έχεις κακό σου κάνει κι όχι καλό.
Το κομμάτι δε του σχολίου σου που λέει «θα στρέψει με σεβασμό την κεφαλή προς την κατεύθυνση του Τείχους των Δακρύων και ευσεβώς θα αποτίσει φόρο τιμής» είναι ό,τι πιο άσχετο και γελοίο μπορεί να πει κανείς σε σχέση με τη συγκεκριμένη ταινία.
Κατά τ΄άλλα αν οι σχολιαστές προτιμούν να ασχοληθούν με τα καμώματα του μπέμπη δικαίωμά τους.
Αλλά η φράση «αρτζιμπουρτζιλουλανίες του Χόλιγουντ» όπως και όλο το σχόλιο δηλαδή σε εμποδίζει να απολαύσεις μια μεγάλη ταινία για λόγους εντελώς έξω από αυτήν, για λόγους ιδεολογικούς.
Εσύ χάνεις, όχι εγώ.

 
At 9/09/2009 07:11:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«προσωπική απεριόριστη γεωγραφία του νου που σμίλεψε ο κινηματογράφους»
Θωμά, έτσι ακριβώς :)

 
At 9/10/2009 01:43:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πλανάσαι πλάνην οικτράν, οld boy, αλλά δεν πειράζει.

Ας συνεχίσω λοιπόν να κάνω κακό στον εαυτό μου. Όσο για το εάν η ιδεολογία είναι έξω από τις ταινίες, όπως υποστηρίζεις εσυ, τι να πω;

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Btw, εάν έχεις χρόνο να διαβάσεις τις παραπομπές κάποιου που κάνει κακό στον εαυτό του, βλέπε τι λέει

το Πανεπιστήμιο του Stanford για την ύπαρξη γραφείων του Πεντάγωνου και της CIA στο Hollywood, τα οποία χρηματοδοτούν, λογοκρίνουν και εγκρίνουν ταινίες. Α, και μην ξεχάσεις να διαβάσεις την τελευταία φράση.

http://wais.stanford.edu/Politics/pentagonandhollywood.htm


Επιπλέον, μία ενδιαφέρουσα απάντηση για το εάν οι αμερικάνικες ταινίες είναι φορείς ιδεολογίας, βλέπε πως ο αμερικανικός στρατός προωθούσε μέσω της Λάσι και του Μίκυ Μάους, φαινομενικά άσχετες με το στρατό ταινίες, τα ιδανικά του Uncle Sam.

http://www.associatedcontent.com/article/13101/operation_hollywood_the_pentagons_intervention.html

Εδώ οι Los Angeles Times μιλάνε για "big awakenings", κι ας λέω άσχετα και γελοία πράγματα για το τείχος των Δακρύων.

http://latimesblogs.latimes.com/the_big_picture/2008/07/the-israel-lobb.html

Τέλος, για να φρεσκάρω τη μνήμη σου βλέπε τα ακόλουθα links.Αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται γιατί είμαι σίγουρος ότι θυμάσαι

The Reader,

Amen,

Valkyrie,

The Pianist,

The Schindler's List

etc

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Holocaust_films

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_World_War_II_films (είναι και οι μπάσταρδη μέσα)

Αν έχεις το χρόνο να διαβάσεις, απάντησε μου, ειδάλλως άστο.

Η ένστασή μου για την περίπτωση που δεν την έχεις καταλάβει στο παρελθόν ή τώρα είναι ότι η εστέτ προσέγγιση των ταινιών, η αντίληψη των ταινιών ως πατρίδα, κρύβει, ακουσίως, την ιδεολογία που κουβαλούν αυτές οι ταινίες. Και δεν μ' αρέσει να με θεωρούν μαλάκα.

Και η, λανθάνουσα τις περισσότερες φορές - όπως, μεταξύ άλλων, στο Μαtrix -, ιδεολογία είναι ότι θα υπενθυμίζουμε πάντα το ολοκαύτωμα, έστω και ως "μουσικό χαλί", ως background μίας αισθηματικής ταινίας, προκειμένου οι μελλοντικές γενέες να το εμπεδώσουν, όχι για να μην επαναληφθεί και για να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός, κάτι που θα ήταν αινέσιμο, αλλά για να μην υπάρξει κριτική για όσα λαμβάνουν χώρα σήμερα στην Παλαιστίνη.

Για να καταλάβεις πως λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός παραγωγής ενοχών, διάβασε το βιβλίο The imaginary Jew του γαλλοεβραίου φιλόσοφου Alain Finkielkraut

Viridiana.

 
At 9/10/2009 12:46:00 μ.μ., Blogger xomeritis said...

Viridiana δεν έχω χρόνο να διαβάσω, αλλά έχω χρόνο να σου αφιερώσω αυτό.

Χαλάρωσε λίγο.

(Το αγοράκι που χασμουριέται είμαι εγώ).

 
At 9/11/2009 01:04:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Viridiana, ποτέ δεν υποστήριξα ότι η ιδεολογία είναι έξω από τις ταινίες. Κάθε άλλο. Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι υπάρχουν ταινίες προπαγανδιστικές, ταινίες μη προπαγανδιστικές μεν αλλά που όντως πιθανότατα δεν θα γυρίζονταν τόσο εύκολα αν δεν είχαν μια συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση και ταινίες που δεν υπάγονται ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη κατηγορία.
Οι προπαγανδιστικές ταινίες συνήθως δεν είναι καν τέχνη, αν και ο Ταραντίνο θα διαφωνούσε επικαλούμενος το παράδειγμα της Λένι Ρίφενσταλ.
Η δεύτερη κατηγορία ταινιών είναι τέχνη, την οποία προσωπικά απολαμβάνω κι από εκεί και πέρα μπορώ να έχω και ένα αστερίσκο στο ιδεολογικό σκέλος.
Η τρίτη κατηγορία όμως είναι άσχετη απ' όσα λες.
Ο Ταραντίνο ανήκει στη δική του πατρίδα, ενώ τη σκηνή από την οποία βγήκε ο ήρωας του και περιγράφω στην αρχή του ποστ την έχει γυρίσει η ίδια η Ρίφενσταλ, συνεπώς υπό μια έννοια, αν ιδεολογικά ένας ναζί είναι τέκνο και των ταινιών της Ρίφενσταλ, ο Ταραντίνο μας λέει ότι ο ήρωάς του αισθητικά βγαίνει κι αυτός από την Ρίφενσταλ, όταν εκείνη γυρνούσε μη προπαγανδιστικές ταινίες (η ταινία δεν είναι δική της - η σκηνή όμως με τους πυρσούς είναι). Με άλλα λόγια απεξαρτά το αισθητικό από το ιδεολογικό σκέλος, ακόμη κι αν πρόκειται για την αισθητική που ταίριαξε και υπηρέτησε το ναζισμό, λέγοντάς μας ότι μπορεί να ταιριάξει και να υπηρετήσει και κάτι άλλο, μη ιδεολογικά απεχθές: την καθαρή ομορφιά, την απενοχοποιημένη κινηματογραφοφιλία ακόμα κι όταν πρόκειται για το κατ' εξοχήν ενοχικό ταμπού του ναζισμού και κατ΄επέκταση και του ολοκαυτώματος.
Τα υπόλοιπα περί τείχους των δακρύων αν δεν δεις την ταινία δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο άστοχα είναι.
Αν δεν δεις τη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ταινία, γιατί αυτό το λάθος κάνεις, δεν βλέπεις συγκεκριμένες ταινίες, αλλά ταινίες που ανήκουν σε μια αφηρημένη ήδη προκαθορισμένη στο μυαλό σου κατηγορία.

 
At 9/11/2009 04:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Old boy, δεν απαντάς επί της ουσίας. Σέβομαι όμως τη σιωπή σου και δεν επιμένω. Είναι κι αυτή μία στάσις νιώθεται. Διάβασες τα link? Δεν θα δω την ταινία, παρά μόνο εάν τη βρώ πουθενά στο τζάμπα.

Μου θυμίζεις τον πατέρα μου, που όταν μίλαγε με παλιούς κομμουνιστές, οι οποίοι αναφέρονταν στα κακώς κείμενα του καπιταλισμού, και δη του αμερικάνικου, τους ρώταγε: "έχετε πάει στην Αμερική"; Το πολύ να είχαν πάει μέχρι το Λιανοκλάδι. "Ε, τότε μη μιλάτε".

Όταν θα έχω δει τόσες ταινίες που θα έχουν ως backdrop την τραγωδία των Παλαιστινίων, όσες έχω δει με κακούς Ναζί,τότε θα ξαναδώ ταινίες με φόντο WW2.

Viridiana.

 
At 10/11/2009 06:18:00 μ.μ., Anonymous gazakas said...

Είχα διαβάσει διαγώνια αυτό το κείμενο, αλλά καθώς δεν είχα δει ακόμα την ταινία, δεν θέλησα ούτε να εμβαθύνω σ' αυτό ούτε να πάρω θέση στα σχόλια. Χθες το βράδυ όμως την είδα και οφείλω να πω ότι το κείμενό σου Old Boy είναι εξαιρετικά εύστοχο.
Στη Viridiana που δεν έχει δει την ταινία θέλω να πω ότι είναι τελείως αλλού με τα σχόλια περί φιλοσημιτικής ταινίας. Θα αναφέρω δύο παραδείγματα: α)η απίστευτη βία που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοεβραίοι κομάντος προκαλεί θυμηδία στους περισσότερους θεατές. Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Ταραντίνο παίρνει το μέρος αυτής της βίας με ένα "Είναι ναζί και ότι και να τους κάνουν είναι δικαιολογημένο."
β) Το θέαμα των δύο Αμερικανοεβραίων κομάντος που είναι ζωσμένοι με εκρηκτικά στο σινεμά παραπέμπει ευθέως στους Παλαιστίνιους καμικάζι.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ο Ταραντίνο έχει την πρόθεση να δείξει όλα αυτά, ούτε καν όσα περιγράφεις στο κείμενό σου, Old Boy. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν κάποιος φτιάχνει μια "ανοιχτή" ταινία, παράγει ένα πλήθος ερμηνειών.

 
At 10/11/2009 11:32:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Άνοιξε και μας περιμένει ;)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home