Περί της αναγκαιότητας του ήλιου

Πρώτο μπάνιο. Ο ουρανός ασταμάτητα μουντός, το νερό σχεδόν σκοτεινό. Έχω μπει ως την μέση, δεν μου κάνει καρδιά να βουτήξω. Καιροφυλακτώ να δω πότε θα βγει μια υποψία ήλιου πίσω από τα σύννεφα. Όταν επιτέλους βγαίνει, βουτάω και κολυμπάω για λίγο, μόνο και μόνο για να δω την υποψία να ξανακρύβεται. Δεν είναι η θάλασσα το θαύμα τελικά, είναι η θάλασσα υπό το πλαίσιο του ήλιου. Και γενικότερα: συχνά παραγνωρίζουμε αυτά που φωτίζουν όσα μας εκστασιάζουν, συχνά κοιτάμε το λατρευτικό αντικείμενο ωσάν να ήταν αυτόνομο, αυτάρκες κι αυτόφωτο· αλλά αρκεί ο μουντός ουρανός για να διαλύσει την πλάνη· μέχρι να διαλυθούν βέβαια τα σύννεφα· και η πλάνη να επιστρέψει πανίσχυρη.

Πρώτο μπάνιο. «Η θάλασσα είναι παράδεισος», αναφωνεί. Ο ουρανός δεν ήταν ικανός να του σκιάσει τίποτα. Έξι χρονών και κάτι, τη θάλασσα τη φώτιζε μόνος του.