Ντροπή σας από ένα σημείο και ύστερα
Aυτά τα «Αρχίζει και καταντάει και λίγο κουραστικό αυτό»,
αυτά τα «Ντροπή σας από ένα σημείο και ύστερα»,
αυτά τα «Σας βαρεθήκαμε»,
αυτά τα «Έπρεπε να σας απολύσουμε για να καταλάβετε τι εστί βερύκοκο»,
όλα αυτά δηλαδή που δεν θα μπορούσαν ποτέ να λεχθούν όχι μόνο επί μεταπολίτευσης, αλλά ακόμα και τα πρώτα μνημονιακά χρόνια,
όλα αυτά δηλαδή που ακούγονται σήμερα, είναι απλώς ένα ακόμη σκαλοπάτι προς τα ακόμη πιο ακραία λόγια που θα ακουστούν και τις ακόμη πιο ακραίες πολιτικές που θα εφαρμοστούν,
είναι όλα αυτά που ακούγονται σήμερα επειδή ο ένας παίκτης τα πήρε σταδιακά από το στόμα του αντιπάλου και η ντροπή άλλαξε στρατόπεδο.
Έτσι, δεν χρειάζεται πια να υποκρίνεται ο υπουργός πως ντρέπεται και λυπάται και κάνει ό,τι κάνει με πόνο ψυχής.
Όταν φεύγει ο φόβος της αντίδρασης, έρχεται νομοτελειακά η αποθράσυνση της δράσης.
Καταδικάσαμε την αντίδραση από οπουδήποτε κι αν προέρχεται και οποιαδήποτε μορφή κι αν έπαιρνε, ας γευθούμε λοιπόν τώρα την βερυκοκένια γεύση της δράσης.
είναι όλα αυτά που ακούγονται σήμερα επειδή ο ένας παίκτης τα πήρε σταδιακά από το στόμα του αντιπάλου και η ντροπή άλλαξε στρατόπεδο.
Έτσι, δεν χρειάζεται πια να υποκρίνεται ο υπουργός πως ντρέπεται και λυπάται και κάνει ό,τι κάνει με πόνο ψυχής.
Τώρα σου λέει εσένα να ντρέπεσαι.
Τώρα σου λέει πως εσύ είσαι αυτός που τον κούρασες πια.
Τώρα σου λέει πως εκείνος είναι που βαρέθηκε εσένα.
Τώρα σου λέει πως κανονικά έπρεπε να δεις τη γλύκα,
αφού πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο που μπορεί να σου κάνει.
Ωστόσο όπως ο ίδιος ο υπουργός θα πει, δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για κάποια σχέση μεταξύ αντιπάλων, αλλά για μια αυθεντική σχέση εκπροσώπησης: «Ο λαός αποφάσισε, εξέλεξε εμάς και εφαρμόζουμε το σχέδιο». Και το σχέδιο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται στο όνομα της δημοκρατίας, στο όνομα της λαϊκής απόφασης κι εκλογής, στο όνομα τελικά της μη λαϊκής αντίδρασης, επικυρωμένο τελικά από την απάθεια και την ολική ψυχική παράδοση. αφού πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο που μπορεί να σου κάνει.
Όταν φεύγει ο φόβος της αντίδρασης, έρχεται νομοτελειακά η αποθράσυνση της δράσης.
Καταδικάσαμε την αντίδραση από οπουδήποτε κι αν προέρχεται και οποιαδήποτε μορφή κι αν έπαιρνε, ας γευθούμε λοιπόν τώρα την βερυκοκένια γεύση της δράσης.
posted by Old Boy @ 10:43 μ.μ.
18 comments
18 Comments:
Να σκεφτούμε λοιπόν λίγο, ποιος καταδίκασε την αντίδραση απ' όπου κι αν προέρχεται, ποιος την καταδίκασε όχι μόνο απο μια μνημονιακή σκοπιά (τύπου ειναι βία, κάνει ζημιά στον τουρισμό, στα μαγαζιά του κέντρου, κλπ) αλλά και απο μια "αριστερή" (τρομαρα της) σκοπιά, τύπου "τι νόημα έχει, τι θα βγει, δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις και οι συσχετισμοί". Να καταλάβουμε πως αυτή η γυναίκα στην οποία απευθύνεται ο Αδωνης ειναι μια γυναίκα στην οποία πρέπει να υποκλιθούμε, χωρίς να ξέρουμε τίποτα γι αυτήν και το ποιόν της, γιατι απλά ειναι εκεί και το υφίσταται αυτό. Και να διαλέξουμε πλευρά όχι μεταξύ του Αδωνη κι αυτής, που ειναι ευκολάκι, αλλά μεταξύ του προσωπικού μας βολέματος και του προσωπικού μας ξεβολέματος για να μη μας πουν στο τέλος πως τα θέλαμε κιόλας.
An kai den anikw sto lao pou exelexe ton Adwni, to keimeno sou ksexeilizei alazoneia. Signwmi gia ta greeklish alla grafw apo pc exwterikou.
Δύσκολοι καιροί, μεγάλες κοβέντες, κι άνθρωποι που ντρέπονται αν έχουν δουλειά, που νιώθουν άσχημα αν αμοίβονται πια. Δε λέω, υπάρχει παντού η σαπίλα και πάνω και κάτω, μα να με κάνουν να νιώσω ντροπή με το έτσι θέλω πάει πολύ!
Καλημέρα...
Ο Κασιδιάρης βαράει δημόσια την Κανέλη.
Στο ιντερνέτ γίνεται της πουτάνας.
Στην πραγματική ζωή ο Κασιδιάρης πάει για δήμαρχος.
Ο Σταυρίδης λέει, Fuck you Έλληνες , δεν έχετε έστω μέτρια νοημοσύνη.
Στο ιντερνέτ γίνεται της πουτάνας.
Στην πραγματική ζωή οι περισσότεροι Έλληνες λένε, έχει δίκιο, εμείς φταίμε που τους
αφήσαμε τόσα χρόνια να κάνουν ότι θέλουν.
Ο Άδωνις λέει, έπρεπε να σας απολύσουμε για να καταλάβετε τι εστί βερύκοκο.
Στο ιντερνέτ γίνεται της πουτάνας.
Στην πραγματική ζωή οι περισσότεροι Έλληνες λένε, έχει δίκιο, αυτοί φταίνε, οι συνδικαλιστές, που αλώνιζαν στα νοσοκομεία τόσα χρόνια.
Οπότε το ερώτημα προβάλει βασανιστικό. Και επειδή εγώ δικό μου” αυτοκίνητο δεν έχω καρδιά μου” για να σε πάω βολτίτσα στο πέλαγος της γραφής, αντιγράφω.
“Πώς να αποφύγουμε τον κίνδυνο --στον κοινωνικό όλεθρο που παράγει ο κόσμος της οικονομίας και του κεφαλαίου, στη δικτατορία των μηχανισμών παραγωγής ιδεολογιών που παράγουν απάθεια και ακίνδυνη κριτική--, η κοινοποίηση απόψεων που εντοπίζουν το πρόβλημα της πολύπλευρης εξαθλίωσής μας στην καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας να μη συμμετέχει στην αυταπάτη μιας αντίστασης, ενώ στην πραγματικότητα να ενσωματώνεται στο κυρίαρχο σύστημα παρέχοντάς του και άλλοθι ελευθερίας και ανεκτικότητας;”
Παλι για τα αντιλαικα μετρα παραπονιεσε? Εχεις ατομα που τα επιρεαζουν αμεσα (γυναικα, αδερφια, γονεις, κλπ)? Αν δεν εχεις τοτε η αγιος εισαι, η βλακας.
Οπως και να εχει, εχεις αρχισει να κουραζεις πολυ με την επιδιξη επαναστατικοτιτας και ανωτεροτιτας (χαραχτιριστικα ολων των Ελληνων "αριστερων"). Οι μισοι, ισως και παραπανω, απο αυτους που κλεγοντε ειναι ακομη και σημερα καβατζομενοι. Και συνιθως εσυ, μαζι με τα αλλα "αριστερα" βλαμενα φοναζετε για αυτους τους καβατζομενους. Βαλτε το μυαλο σας να λειτουργισει και βγαλτε και τον σκασμο καμια φορα. Δεν ειναι αναγκη να φοναζετε συνεχεια και για τα παντα.
Και καμια φορα καλο θα ηταν να δειτε πως δουλεβουν τα πραγματα και καμια ποιο ανεπτιγμενη οικονομικα (και πολιτικα/πολιτισμικα) χωρα. Δειτε και μαθετε κατι γιατι σε λιγο θα εισαστε και κυβερνιση και θα γελασει (η θα κλαψει) και το παρδαλο κατσικι.
Φιλικα,
Α.
Δε φτάνει να αντιδράς, πρέπει να αντιπροτείνεις και κάτι ρεαλιστικό.
Αλλιώς η δράση θα αποθρασυνθεί, όχι όμως στο όνομα της δημοκρατίας αλλά στο όνομα ενός κάποιου αποτελέσματος.
Ο περίγυρός σου Old Boy θα είναι κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι που ανεβαίναν μισθολογικά κλιμάκια είτε πάταγαν είτε δε πάταγαν στο χώρο εργασία τους, συνδικαλιστές που πληρωνόντουσαν για το νταβατζηλίκι τους από το κράτος και για ψήλου πήδημα αποφάσιζαν απεργίες, τίποτα αριστεροί "πανεπιστημιακοί" της οκάς που παρασιτούν στα πανεπιστήμια και τα κατάντησαν όπως τα κατάντησαν, ευκαταστατοι αριστεροί του Κολωνακίου.
Δεν εξηγείται αλλιώς να μη μπορείς να αντιληφθείς ότι αυτά που λέει ο υπουργός είναι αυτά που λένε χρόνια τώρα χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι που ζούνε στην ανασφάλεια για το αύριο.
Αυτοί που βιώνουν την αδικία να παράγουν την φορολογίσιμη αξία και το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προυπολογισμού να πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις.
Ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά του ως υπουργος (σίγουρα όχι χειρότερος από πολλούς άλλους), ο Αδωνις ως εν ενεργεία υπουργός τόλμησε να εκφράσει στα ίσα τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικάντηδων που χάιδευαν τους δημοσίους υπαλλήλους, το μοχλό δηλαδή του τρισάθλιου κομματικού κράτους, που από τη μια εσείς οι αριστεροί στα λόγια το στηλιτεύετε (δε το κάναμε εμείς ήταν προιόν του δικομματισμού) από την άλλη όμως δε θέλετε να σας το πειράξει και κανείς, προσβλέποντας στο προσεταιρισμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ηδη στο Συριζα διαμορφώθηκε η αντίστοιχη συνιστώσα (Σοσ/κή τάση), με όλο το παλαιοπασοκικό συφερτό παρόν.
Δεν διαφυλάξατε την ποιοτική στάθμη της αντίδρασή σας, δεν περιφρουρήσατε τον χώρο σας από τη μαλακία, δεν διασφαλίσατε οτι τα προτάγματά σας δεν θα είναι του στυλ «βάζουμε στο σύνταγμα οτι ο ήλιος πρέπει να γυρίζει γύρω από τη γή και ύστερα τον πλακώνουμε στις προσφυγές που δεν το κάνει», δεν εμπνεύσατε τον κόσμο να εκφραστεί κοινωνικά και πολιτικά από εσάς παρά μόνο ως ανάλαφρο καλαμπουράκι στα εύκολα χρόνια της άνεσης και της ευημερίας γιατί απλούστατα σχεδόν όλα όσα στα οποία πιστεύετε είναι νηπιακού επιπέδου ευχολόγια από τα οποία στοιχειωδώς σοβαρότεροι από εσάς άνθρωποι απαγκιστρώνονται στα πρώτα χρόνια της μετεφηβικής ηλικίας. Επίσης όταν ένας άνθρωπος της εγχώριας τέχνης και διανόησης καταφερθεί εναντίων σας, αντιδράτε πιο μαλακισμένα και από τον Μιχαλολιάκο ο οποίος ως τυπικός ακροδεξιός έχει το άλλοθι του εγγενούς φονταμενταλισμού, εσείς «βάσει καταστατικού» όμως δεν έχετε ΚΑΝΕΝΑ για να αντιδράτε τόσο γελοία. Σταδιακά δε, μετατοπίζετε την ερμηνεία της αποτυχίας σας σε εξηγήσεις τύπου «ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός για να χωρέσει τον αναστεναγμό μας».
Έλα, γράψε κι άλλα παρεμφερή να μαζευτείτε όλοι σας κάπου να πνίξετε τον πόνο σας στις Guinness.
Και μη βιαστείς να θεωρήσεις πως εγώ και οι όμοιοί μου επιχαίρουμε για αυτή την εξέλιξη, τουλάχιστον όχι όλοι. Μακάρι να ήσασταν οικονομικά και εθνικά σοβαρότεροι ως χώρος, θα ήταν καλό για όλους μας. Αλλά αντιθέτως είστε ανύπαρκτοι και το μόνο που σας κράτησε στην πολιτική ζωή και την κοινωνική βιτρίνα στα χρόνια της μεταπολίτευσης (αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο από την δεκαετία του ’60 και μετά) ήταν το οτι ο κόσμος συνειδητοποίησε οτι εκμεταλλευόμενος την οπτική και την νοοτροπία σας μπορεί να βγάλει ΤΡΕΛΑ λεφτά στην καλύτερη ενώ στην χειρότερη να την περάσει τζάμι ακόμα και χωρίς αυτά. Κι εσείς νομίζατε οτι είχατε κερδίσει την κοινωνική καταξίωση με τους αγώνες σας και με το σπαθί σας.
Τώρα που ο κύκλος έκλεισε και έσκασε η φούσκα, τώρα που σταματήσατε να αποτελείτε «χρυσοτόκο όρνιθα» σε υλικό και πρακτικό επίπεδο και δεν βολεύετε πια, δοκιμάστε πάλι να δείτε τι ακριβώς μπορείτε να κερδίσετε με το σπαθί σας. Για την ακρίβεια θα σας πρότεινα να αφήσετε το σπαθί στην άκρη και να πιάσετε όλοι σας από ένα μεγάλο πιρούνι γιατί μάλλον θα χρειαστεί να τσιμπήσετε τίποτα.
Κι αν νομίζεις οτι αυτά τα γράφει κάποιος δεξιός, τόσο το χειρότερο.
Είσαι κεντρώος, Νίκο; Κεντροαριστερός; Τι;
Νεκτάριε, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχουν βρει την υγειά τους την τελευταία τριετία και κάθε νέα ρύθμιση είναι προς το συμφέρον τους, σωστά;
Τριανταενός χρόνων αηδιασμένος πρώην αριστερός που άρχισε να του βρωμάει αφόρητα η όλη κατάσταση από τα 26 του και μετά -άργησα αρκετά είναι αλήθεια. Δεν μπορώ να αποδείξω τον ισχυρισμό μου, είναι στην διακριτική σου ευχέρεια αν δέχεσαι αυτό που λέω ή όχι. Στις προηγούμενες εκλογές έκανα την ακυρότητα να ψηφίσω ΕΠΑΜ στον πρώτο γύρω, βλέπεις «εμείς οι αριστεροί» (ώ θεέ μου) έχουμε το μόνιμο κουσούρι να μαγνητιζόμαστε από τις παπαριές του κάθε παθολογικά αιθεροβάμονος καλοπροαίρετου αερολόγου.
Από τότε πάντως έχω πάρει όρκο να μην ψηφίσω ποτέ ξανά κανέναν. Στα κομμάτια όλοι και κυρίως η αριστερά.
"... του τρισάθλιου κομματικού κράτους, που από τη μια εσείς οι αριστεροί στα λόγια το στηλιτεύετε (δε το κάναμε εμείς ήταν προιόν του δικομματισμού) από την άλλη όμως δε θέλετε να σας το πειράξει και κανείς..."
Αυτή η παρατήρηση του Νεκτάριου έχει ενδιαφέρον. Ξαφνικά (για τον ΣΥΡΙΖΑ), ό,τι ήδη υπάρχει στην Ελλάδα είναι ιερό και όποιος προσπαθεί να το αλλάξει είναι προδότης κάποιας εθνικής παράδοσης. Ακόμα και σε χώρους που όλοι δέχονται ότι είναι προβληματικοί.
Πραγματικά, ο Γεωργιάδης μιλάει πολύ. Σαν τον Πάγκαλο περίπου. Αλλά για να τον κρίνουμε θα ήταν καλό να ξέρουμε λίγο περισσότερα για την ουσία αυτών που προσπαθεί να κάνει. Είναι όλα λάθος ή όχι; Για ποιόν λόγο γίνονται αυτές οι αλλαγές στα νοσοκομεία;
Κατά τα άλλα, προσωπικά προτιμώ τους πολιτικούς που μιλάνε πολύ από αυτούς που πάντα προσφέρουν τις ίδιες άδειες γενικότητες (σε όλα τα κόμματα). Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα τον Γεωργιάδη γελοίο πρόσωπο, αλλά τώρα που κάτι προσπαθεί να κάνει επιφυλάσσομαι.
Ας μην ξαχνάμε επίσης ότι είπε και "αν γίνει έστω και μία απόλυση θα παραιτηθώ". Αλλά αυτό απ' ο,τι φαίνεται δεν προσφέρεται για σχολιασμό.
Γεννήθηκες το ογδόντα ένα. Καταχνιά παντού. Μεγάλωσες μες’ την αντίσταση.
Έξι χρόνια μπιμπερό, έξι στο δημοτικό, έξι στο Γυμνάσιο. Χρόνια γεμάτα αγώνα.
Μετά εξορία. MBA στο Λονδίνο. Ο αγώνας συνεχίστηκε. Και στα είκοσι έξι, ήρθε η απελευθέρωση. Δικαιώθηκες. Κατάφερες επιτέλους να πιάσεις το μπιμπερό με το δεξί. Τώρα πια κανένας δεν θα σου ξαναέλεγε πως ήσουν αριστερόχειρας.
Τη τελευταία τριετία το πολιτικό σύστημα έδωσε τον υπερπάντων αγώνα να περισώσει τους Δ.Υ. Δεν εφάρμοζε στη πράξη ή τα εφάρμοζε σε πασαλείματα μέτρα που αφορούσαν το περιορισμό του δημοσίου. Μόνο να βάζει φόρους ήξερε.
Προφανώς οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι αυτοί που τη πληρώνουν περισσότερο και σήμερα. Γιατί η ανεργία τον ιδιωτικό τομέα αφορά ενώ δημόσιος υπάλληλος προς το παρόν δεν έχει απολυθεί ούτε ένας.
Εχουν κάνει εθνικό ζήτημα τη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα. Εν μέσω κρίσης δηλαδή που δοκιμάζεται ολόκληρη η χώρα, που όλοι πρέπει να κάνουν υπομονή και να αναπροσαρμόσουν τη ζωή τους, κάποιοι βγαίνουν και κλαψουρίζουν, και προαναγγέλουν επαναστάσεις και κινητοποιήσεις, επειδή ξεβολεύονται και δε θέλουν να μετακινηθούν σε άλλο νομό.
Και φυσικά όλοι αυτοί οι καλομαθημένοι βρίσκουν πολιτική καλυψη που αλλού... στο Σύριζα.
Ειρωνεύσου όσο θέλεις Σωτήρη, με εμένα έχεις να κάνεις όμως και τον κάθε εμένα. Από τη στιγμή που αδυνατείς να πείσεις αλλά αντιθέτως γυρίζεις άντερα και σου έχουν πάρει οι νεοναζί τα σώβρακα στο επικοινωνιακό κομμάτι στις νεαρές ηλικίες (που να δεις τι γίνεται στα Λύκεια) αντί να γράφεις τέτοιου είδους ειρωνείες καλύτερα να βαρέσεις με φόρα το κεφάλι σου στον τοίχο. Επιπλέον φαντάζομαι αυτά που γράφεις για την ηλικία μου δεν ισχύουν α λα κάρτ κι εμπερικλείουν κάθε σημερινό τριαντάρη συνεπώς δεν καταλαβαίνω που καταλήγει και ποια η ουσία της ειρωνείας σου.
Η ουσία του πράγματος επαφίεται λοιπόν στο ποιός παίκτης δράττει ή όχι, και όχι στο ποιός αποχωρεί ή μένει στο παιχνίδι με ψηλά το κεφάλι και καθαρό μέτωπο; Οκ.
vivalaκαναπεrevolution
Τρέμω τη μέρα που οι εκατομμύρια άνεργοι του ιδιωτικού τομέα μάθουν οτι απολύθηκε ο επιθυμητός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων (βάλτε ό, τι αριθμό θέλετε) αλλά αυτοί παραμένουν άνεργοι. Τρέμω γιατί δεν ξέρω τι θα κάνουν μπροστά 1) στην απελπισία τους και 2)τη φυσική δουλοπρέπεια προς τους κυβερνόντες. Ίσως αρχίσουν να ζητάνε ανθρωποθυσίες στο θεό Ήλιο όπως έκαναν οι Αζτέκοι για να διώξουν τις σιτοδείες. Ίσως ανακαλύψουν οτι καποια εθνική ή θρησκευτική μειονότητα τους κάνει μάγεια τις νύχτες και ζητήσουν απο κάποιον μελλοντικό Αρχηγό (λέμε ρε παιδί μου) ν'ανοίξουν κρεματόρια και φούρνοι. Ποιός ξέρει. Όλα είναι πιθανα. Εδώ υπάρχει συμπάθεια προς τον Άδωνη Γεωργιάδη. Στη φαντασία θα κολλήσουμε;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home