Πριν σε πιάσει η ψυχή σου

Πριν σε πιάσει η ψυχή σου, δες προσεκτικότερα την φωτογραφία. Το καταδιασκεδάζουν. Είναι χαρούμενοι. 

Στη ζωή μπορεί να σου αναλογούν μαγευτικές παραλίες και θάλασσες να τiς πιεις στο ποτήρι, θάλασσες ελεύθερες από άλλα κορμιά ως εκεί που φτάνει το βλέμμα σου, θάλασσες έρμαια των απλωτών σου, εκτάσεις ολόκληρες για να τις κολυμπήσεις ελεύθερα, ύπτια και πρόσθια, θάλασσες στις οποίες θα προσποιηθείς ακόμη και την πεταλούδα, θάλασσες για να ξαπλώσεις πάνω τους και να βουτήξεις μέσα τους, θάλασσες για να χαθείς από τα άλλα βλέμματα και να αναστηθείς μέσα στο βλέμμα του βυθού,
σημασία όμως δεν έχει τι σου αναλογεί, αλλά το τι κάνεις με αυτό που σου αναλογεί,
γιατί μπορεί κάλλιστα η παραλία για σένα να είναι ένα ακόμη τοπωνύμιο μιζέριας, ένας ακόμη χώρος που θα φέρεις τoν εαυτό σου όχι πρόσφορο στην εμπειρία, αλλά αμετανόητα αεροστεγή,
όπως αντίστροφα μπορεί στη ζωή να σου αναλογεί η πισίνα η γεμάτη με όλους τους άλλους δίπλα σου, η πισίνα η τόσο πατείς με πατώ σε που σχεδόν παύεις πια να βρίσκεσαι μέσα σε υγρό στοιχείο, που όλα ξαναγίνονται ασφυκτικά στέρεα, κι όμως όλος αυτός ο αδιανόητα παράταιρος συνωστισμός να είναι για σένα διασκέδαση και χαρά και ευτυχία.

Μα πως γίνεται; Μα πώς να μην το κοιτάξεις με συγκατάβαση, ειρωνεία, ίσως και με τρόμο; Πώς να μην τρομάζεις με την ανθρώπινη κωμωδία, πώς να μην γελάς με τα όρια της ανθρώπινης κατάστασης; Αλλά κι ύστερα πώς αλλιώς να γίνει; Ποιός είσαι εσύ που θα κρίνεις των άλλων την χαρά, τι επιλήψιμο μπορεί ποτέ να έχει των άλλων η χαρά, όταν δεν είναι χτισμένη πάνω στη δυστυχία κάποιων τρίτων;
Και ποιά θα ήταν η ιδανική κατασκευή των ανθρώπινων; Αυτή όπου οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι μέσα σε συνθήκες αποπνιπτικές ή αυτή όπου οι άνθρωποι θα ήταν ανικανοποίητοι και εν τέλει δυστυχείς μέσα σε συνθήκες μυσταγωγικές;