Αίμα

Αίμα στη Βοστώνη, αίμα στο Γουέμπλεϊ,
όταν το δυτικό αίμα χύνεται, εξακολουθεί, σε κραυγαλέα αντίθεση με τα υπόλοιπα, να κατακτά περίοπτη θέση στις οθόνες μας, τις συζητήσεις μας, τα σοκ μας.

Στο Γουέμπλεϊ οι θρυλικοί οπαδοί της Μίλγουολ πλακώνονται μεταξύ τους, τιμώντας την πολιτιστική κληρονομιά τους,

στη Βοστώνη σώματα που έχουν φτάσει στο ανθρώπινο όριο της εξάντλησης ανατινάζονται λίγο πριν ή λίγο μετά την υπέρβαση του ορίου, λίγο πριν ή λίγο μετά τη γραμμή του τερματισμού

και καθώς βλέπεις τις ματωμένες φωτογραφίες, υποπτεύεσαι πως ίσως το πιο βαθύ υπαρξιακό κίνητρο κάθε βίας

είναι το ίδιο το αίμα,
είναι το σκάνδαλο του αίματος που ασφυκτιά ταξινομημένο μέσα μας
και ζητά να ελευθερωθεί,
να βγει στο φως,
να αποδείξει πως υπάρχει,
πως όσο κι αν προσπαθούμε να το κρύψουμε κάτω από πρόσωπα κι επιφάνεια και σάρκα,
είμαστε αιμάτινα πλάσματα,
είμαστε σε μεγάλο βαθμό αίμα,
και άρα είμαστε και σε μεγάλο βαθμό βία που ασφυκτιά ταξινομημένη μέσα μας.
Σαν τα παιδιά που σπάνε τα παιχνίδια για να δουν από τι είναι φτιαγμένα,
έτσι κι οι μεγαλύτεροι σπάνε ο ένας τον άλλο για να δουν από τι είναι φτιαγμένοι,
με τη βία άλλοτε χαϊδευτικό της βιασύνης, της βιασύνης για απόδειξη της θνητότητας,
κι άλλοτε απλά απόδειξη του βίου, απόδειξη πως ο άλλος δεν είναι θνητός, αλλά ζωντανός,
ζει,
και το αίμα τρέχει κατακόκκινο από τα ρουθούνια του.