Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2013

Μάγια, η Σκύλα


Κι όμως δεν αποδίδουν: Στην αρχή του "Zero Dark Thirty" το καταματωμένο πρόσωπο ενός κρατουμένου. Σοκαριστική εικόνα; Ναι, οκ. Αλλά όχι και τόσο, έτσι δεν είναι; Γιατί η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό δεν είναι το «σοκαριστική», αλλά το «οικεία». Εξοικείωση: τι να μας πει η απομίμηση του ξυλοδαρμού, πόση αίσθηση να μας προκαλέσει η αναπαράσταση του αίματος; Ελάχιστες βδομάδες πριν, στα σπίτια μας έγινε εισβολή από πραγματικές εικόνες ματωμένων προσώπων κρατουμένων. Εικόνες που προσέφερε απλόχερα η Ελληνική Αστυνομία με την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ σε μεγάλους, αλλά και μικρούς (έχω ας πούμε στο νου μου ένα συγκεκριμένο πεντάχρονο, που πρόλαβε να με ρωτήσει «Τι έπαθε αυτός;» πριν αλλάξω κανάλι, για να ξαναπέσω όμως σε άλλη, αντίστοιχη φωτογραφία). 
Το "Ζero Dark Thirty" είναι μια καταγραφή των μακροχρόνιων προσπαθειών της CIA για την ανεύρεση του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η Κάθριν Μπίγκελοου με τον σεναριογράφο της Μαρκ Μπόουλ, ήταν έτοιμοι να γυρίσουν μια ταινία για τις αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης του Λάντεν, όταν αυτός ξαφνικά τον Μάιο του 2011 βρέθηκε και δολοφονήθηκε στο Πακιστάν, με αποτέλεσμα να την επανασχεδιάσουν με βάση τα νέα δεδομένα. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας μάς δείχνει βασανισμούς. «Όλοι στο τέλος λυγίζουν» λέει ο πράκτορας της CIA. Και τελικά δικαιώνεται. O βασανιζόμενος όχι μόνο θα λυγίσει, αλλά η πληροφορία που θα δώσει θα αρχίσει να ξετυλίγει το πολυετές και πολυπλόκαμο κουβάρι για την ανεύρεση του Λάντεν. Το να δείχνεις ότι τα βασανιστήρια αποδίδουν, ακόμη και αλήθεια να είναι, είναι ήδη δρόμος ολισθηρότατος. Ακόμα χειρότερο όμως είναι να λες πως αποδίδουν, ενώ κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Ο πρώην υποψήφιος πρόεδρος Τζον Μακ Κέιν έστειλε μαζί με άλλους δύο γερουσιαστές επιστολή στη Sony που διένειμε την ταινία, κατηγορώντας την πως η ταινία διαιωνίζει τον μύθο ότι τα βασανιστήρια είναι αποτελεσματικά. Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο, που αξίζει να το διαβάσει κανείς, η Ναόμι Γουλφ κάνει φύλλο και φτερό την Μπίγκελοου και τον Μπόουλ, ζητώντας εκτός των άλλων να προσκομίσουν την παραμικρή απόδειξη πως τα βασανιστήρια οδήγησαν σε σωτήριες (ή έστω σε κάποιες αξιόπιστες) πληροφορίες.
 Στην βράβευσή της από την ένωση κριτικών της Νέας Υόρκης η Μπίγκελοου υπερασπιζόμενη τον εαυτό της είπε: «Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου που βρίσκομαι σε μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους που κατανοούν ότι η απεικόνιση δεν συνιστά υποστήριξη και ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε κανένας καλλιτέχνης δεν θα μπορούσε ποτέ να απεικονίσει απάνθρωπες πρακτικές, κανείς συγγραφέας να γράψει για αυτές και κανείς κινηματογραφιστής δεν θα μπορούσε να εξερευνήσει τα περίπλοκα ζητήματα της εποχής του». Χμ. Απροσδόκητος σύμμαχος της ταινίας κι ο Μάικλ Μουρ, θα πει: «Με τους φίλους μου που ενοχλούνται με την ταινία, διαφωνώ επειδή επιτρέπουν να διεξαχθεί η λάθος συζήτηση. Δεν πρέπει ποτέ να μπαίνουμε σε μια συζήτηση οι όροι της οποίας καθορίζονται από την άλλη πλευρά, σε αυτήν την περίπτωση δηλαδή στο εάν οι βασανισμοί αποδίδουν. Πρέπει να αρνούμαστε να συμμετέχουμε, επειδή η αληθινή συζήτηση οφείλει να είναι απλά το «Είναι κακό πράγμα οι βασανισμοί;». Και βλέποντας τη βάναυση συμπεριφορά των πρακτόρων της CIA στα πρώτα 45 λεπτά της ταινίας, δεν μπορώ να πιστέψω πως οποιοσδήποτε έχει συνείδηση θα μπορούσε να το αρνηθεί». 
Ο Μουρ συνήθως βλέπει καθαρά. Να έχει δίκιο και τώρα; Όταν κάποιος απεικονίζεται ως βασανισμένος δεν κερδίζει τη συμπάθειά μας; Όταν κάποιος απεικονίζεται ως βασανιστής δεν είναι ο κακός; Μήπως στην χειρότερη εκδοχή η Μπίγκελοου κρατά μια ουδέτερη στάση και καλεί εμάς να κρίνουμε; Όχι. Όπως της (την) λέει ο Στίβεν Κολμπέρτ σε συνέντευξη που της έκανε, οι Αμερικάνοι για να μάθουν ιστορία πάνε σινεμά. Όταν λοιπόν γυρνάς μια ταινία με θέμα την ανεύρεση του απόλυτου κακού της σύγχρονης αμερικάνικης ιστορίας και οι βασανισμοί αποδεικνύονται απαραίτητο στοιχείο στο να βρεθεί, τότε παίρνεις και παραπαίρνεις θέση. Ο Μάικλ Μουρ δεν έχει δίκιο. Το σε ποιά συζήτηση θα μπούμε αναφορικά με την ταινία, δεν θα το κρίνουμε με βάση το ποιά θεωρούμε εμείς ότι είναι γενικά η σωστή συζήτηση, αλλά με βάση το ποιά συζήτηση γεννά αντικειμενικά η ταινία στον πολύ κόσμο. Γιατί όσο αποτρόπαια κι αν είναι τα βασανιστήρια, το κόντεξτ της ταινίας δεν είναι αυτό. Είναι σαν ένα αστυνομικό έργο όπου προσπαθούμε να βρούμε τον ελεεινότατο δράστη και που τα πρώτα αναγκαία στοιχεία τα βρίσκουμε -ε, τι να κάνουμε;- βασανίζοντας. Και σε άλλο σημείο του έργου ο αξιωματούχος της CIA επισημαίνει στον επιτελή του Ομπάμα πως τώρα που μας έχετε δέσει τα χέρια με τις διαδικασίες «ανάκρισης», τώρα που πάτε και τους δίνετε και δικηγόρους, ζοριζόμαστε να επαληθεύσουμε πληροφορίες. Αν είναι λοιπόν να εξερευνήσεις έτσι, Κάθριν, καλύτερα να μην εξερευνούσες ποτέ. Αν είναι να μην έχεις ως δημιουργός μια ξεκάθαρη ηθική θέση απέναντι στα βασανιστήρια, αλλά να τα παρουσιάζεις ψευδοϊστορικά ως καθοριστικό παράγοντα που συντέλεσε στην ανεύρεση του Λάντεν, τότε αυτό δεν είναι σκάλισμα, αλλά η πιο ύπουλη μορφή διαφήμισής τους. 
Χαρακτήρες και κέλυφη: Αν και για την προηγούμενη ταινία της Μπίγκελοου και του Μπόουλ, το οσκαρικό «Hurt Locker», είχαν ακουστεί ενστάσεις για την θέση που παίρνει απέναντι στον πόλεμο στο Ιράκ, η γνώμη μου τότε ήταν πως στην πραγματικότητα δεν ήταν μια ταινία για τον συγκεκριμένο πόλεμο, αλλά μια ταινία για το ναρκωτικό του κινδύνου και της αχρείαστης διακινδύνευσης. Πως θα μπορούσε να αφορά έναν πυροσβέστη που βουτάει πρώτος στις φλόγες ή έναν διασώστη που ρίχνεται μέσα σε ετοιμόρροπα από σεισμό κτίρια. Πως ήταν μια ταινία που ζωγράφιζε με διαύγεια τον πρωταγωνιστή της, έναν άνθρωπο που έλκεται προς τον κίνδυνο από μια ακαταμάχητη εσωτερική δύναμη, έναν άνθρωπο που ο κίνδυνος είναι το φυσικό του περιβάλλον. Και γενικότερα πάντα απολάμβανα αυτό το πάρτι αδρεναλίνης που ήταν το σήμα κατατεθέν των ταινιών της Μπίγκελοου. Παραδόξως εδώ το σήμα κατατεθέν είναι πιο ασθενές. Πιθανώς -κι εδώ είναι το μόνο ελαφρυντικό που τελικά της βρίσκω- να έβαλε συνειδητά η ασυνείδητα φρένο στο στυλ της, γιατί αν αφηνόταν να την καταβρεί και στα βασανιστήρια, τότε δεν θα μιλούσαμε πια για αμφιλεγόμενη ταινία, αλλά για ένα κινηματογραφικό «24», τη σειρά δηλαδή που πρωτοέκανε φετίχ τον ωφέλιμο για την πατρίδα βασανισμό. Σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα του Τζέρεμι Ρένερ στο «Hurt Locker», εδώ ο χαρακτήρας της Τζέσικα Τσαστέιν είναι μη χαρακτήρας, είναι ένα εντελώς άδειο κέλυφος, είναι μια πράκτορας που έχει ψύχωση με την αναζήτηση κάποιου ταχυδρόμου του Μπιν Λάντεν. Κι όταν στο τέλος ξεσπάει σε κλάμματα, προσπαθείς να μαντέψεις αν κλαίει από λύτρωση ή επειδή δεν ξέρει τι θα απογίνει τώρα χωρίς τον βάρβαρό της ή επειδή σε 2 1/2 ώρες ταινίας δεν μπόρεσε να αποκτήσει ανθρώπινη διάσταση και ήταν από την αρχή ως το τέλος μια παντελώς αδιάφορη κινούμενη μονομανία. 
Ο εικονικός εχθρός: Κατά τη διάρκεια της ταινίας αρχίζεις να αναρωτιέσαι πώς θα δείξει τον Λάντεν. Ως κάποιον που ο μόνος ρόλος του στην ταινία θα είναι να πέσει νεκρός; Αν ήταν έτσι η απεικόνισή του θα ήταν εκ των πραγμάτων εντελώς καρικατουρίστικη, θα θύμιζε τον Χομεϊνί με τον Λέσλι Νίλσεν σε κάποιο "Naked Gun". Η Μπίγκελοου δεν πέφτει στην παγίδα να τον δείξει. Επιλέγει πολύ έξυπνα να μας παρουσιάσει μόνο τμήματα του προσώπου του. Κι η απόφαση της εκτός από αισθητικά σωστή είναι τελικά και σημειολογικά ταιριαστή. Όπως έλεγα την μέρα που έγιναν γνωστά τα γεγονότα: Σε αντίθεση με τους πατροπαράδοτους υλικούς εχθρούς, τους τοπικά εντοπισμένους, ο Μπιν Λάντεν υπήρξε ο κατ' εξοχήν εικονικός εχθρός, κατοικώντας μόνο σε ελάχιστα φευγαλέα βίντεο και στον θρύλο του, μέσα από τα οποία κινητοποιούσε τον επίσης μη τοπικά εντοπισμένο στρατό του. Υπό αυτήν την έννοια, και απόλυτα αληθινός εχθρός να ήταν, και απόλυτα αλήθεια να είναι ότι τον σκότωσαν στο Πακιστάν τον Μάιο του 2011 και τον πέταξαν στη θάλασσα χωρίς να κρατήσουν οπτικοακουστικά τεκμήρια από το νεκρό του σώμα, ο Μπιν Λάντεν έμοιαζε με το παιδί του Τζωρτζ και της Μάρθας στο «Ποιός Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ»: υλικότης μηδέν, φαντασιακό στο φουλ. Υπό αυτήν επίσης την έννοια, αν υπάρξει συνέχεια σε αυτήν την -τουλάχιστον παράδοξη- μη επίδειξη εικόνων που να πιστοποιούν το θάνατό του, τότε θα τον έχουν όντως σκοτώσει, αφαιρώντας του τη μόνη υπόσταση που είχε ζωντανός, την υπόστασή του ως εικόνα. 
Ξέπλυμα μαύρου αίσχους: Το «Zero Dark Thirty» είναι ένα μεγάλο ηθικό σκουπίδι, είναι μια ταινία σκηνοθετημένη και γραμμένη από ένα δίδυμο που είτε δεν κατάλαβε τι ταινία έφτιαξε, είτε -το πιθανότερο- κατάλαβε πάρα πολύ καλά. Ας το λέμε λοιπόν όσο πιο δυνατά μπορούμε: Δεν υπάρχουν καλά και κακά βασανιστήρια. Ούτε μπορούν ποτέ να θεωρηθούν αναγκαίο κακό. Εκεί που τελειώνει ο πολιτισμός, αρχίζουν τα βασανιστήρια. Τα χρόνια μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους οι ΗΠΑ κινήθηκαν εκτός κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας και τα όσα έπραξαν συνιστούν ένα αναμφισβήτητο ιστορικό αίσχος. Αίσχος που δεν θα ξεπλύνουν όλες οι εκούσια, ακούσια ή ημιεκούσια προπαγανδιστικές ταινίες μαζί, είτε τυχαίνει να είναι καλογυρισμένες είτε όχι. 
(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

14 Comments:

At 2/27/2013 11:20:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

θα έχει ενδιαφέρον http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=499550#.US4PELP3Wl8.facebook

 
At 2/28/2013 08:23:00 π.μ., Blogger karagiozaki said...

πολύ ωραίο κείμενο. :)

 
At 2/28/2013 01:28:00 μ.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Από την απάντηση της Μπιγκελόου αντιλαμβάνομαι ότι θέλει να κάνει πολιτικό κινηματογράφο χωρίς να πιστεύει ότι μεταφέρει πολιτικά μηνύματα (αναφορικά με το βασανισμό).

 
At 3/01/2013 07:21:00 μ.μ., Anonymous ChrisMrSly said...

Η ιστορία απεικονισμένη σε οθόνη, τόσο αναληθής όσο και το Birth of a Nation.

Δεν αμφιβάλλω πάντως ούτε στιγμή για το ρόλο που είχε το στούντιο στη δημιουργία της ταινίας. Οι παραγωγοί πάντα ψάχνουν να φουλάρουν τις εισπράξεις της ταινίας, στοχεύοντας σε όσο μεγαλύτερα πλήθη γίνεται (ακούγεται αυτονόητο, αλλά οι περισσότεροι το αγνοούν). Το ίδιο και εδώ: η ταινία είναι φτιαγμένη για να έχει κάτι για δεξιούς, κάτι για αριστερούς, κάτι για ενδιάμεσους και μερικά στοιχεία που θα τσιγκλίσουν όλες τις πλευρές για να κάνει ντόρο. Κι αν ο κόσμος είναι θέμα πραγματικότητας κι όχι ελάχιστου κοινού παρονομαστή, ε τι να κάνουμε αυτό δε συμφέρει και δε φέρνει μόνεϊ.

 
At 3/02/2013 12:46:00 π.μ., Blogger 2000man said...

Κι εμένα μ'αρέσει στα λόγια αυτό το "Δεν υπάρχουν καλά και κακά βασανιστήρια" άλλα αν, ας πούμε, έχεις πιάσει τον αρχηγό των ΚΚΚ και θέλεις να του αποσπάσεις μια σημαντική πληροφορία που θα αποτρέψει κάποια τους σχέδια, πώς θα το κάνεις;
Δεν ρωτάω ρητορικά, μπορεί να υπάρχει κάποιος σοβαρός αντίλογος που δεν έχω σκεφτεί.

 
At 3/02/2013 12:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

@2000man είναι απλό, διάγεις τέτοια ζωή ώστε να μη βρεθείς σε θέση ανακριτή. Στρατιωτικού, αστυνομικού , παρακρατικού ή οποιοδήποτε είδους ανακριτή. Ιδανικά ανοίγεις blog και στηλιτεύεις εκ του ασφαλούς την δράση των πρώτων που τσαλαβουτούν σε υπαρξιακά λασπόνερα και με την παλιανθρωπιά τους, σου παρέχουν τη δυνατότητα να προοδεύεις εσύ τον κόσμο από την καρέκλα σου και να ανοίγεις τα μάτια του κοινού που σε διαβάζει.
Πολύπλοκο πράγμα που είναι η ζωή.. Εδώ θέτει ως απαραίτητη την ύπαρξη της οχιάς, του λύκου, του ιού ή της ύαινας, στον βασανιστή θα κωλώσει;

 
At 3/02/2013 01:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όσο για το επιχείρημα πως ο βασανισμός δεν έχει οδηγήσει σε αποκαλύψεις πραγματικά δεν ξέρω τι θα περίμενε ο κόσμος. Να βγει ο στρατός ή οι μυστικές υπηρεσίες και να πουν «αποσπάσαμε την τάδε και δείνα πληροφορία αφού κάναμε στον κρατούμενο εκείνο και το άλλο»;
Εκτός του οτι θα γυρνούσε εις βάρος του στρατού και της όποιας κυβέρνησης, δεν έχει και καμία πρακτική χρησιμότητα η ενημέρωση του κόσμου. Δεν παίρνεις την άδεια του λαού για τέτοιες δουλειές, απλά γίνονται. Γιατί ακόμα κι αν ήταν αποτελεσματικά, θα έβγαιναν οι Τζον Λένον μέσα από τον λαό να πουν «ντροπή που βασανίζετε τον κόσμο για φυσικούς πόρους, ελάτε να κάτσουμε κολεκτιβιστικά όλοι γύρω από μια φωτία να κάνουμε έρωτα και να γελάμε», πράγμα που όσο στην πλάκα και να το πάρει κανείς έχει αποδειχτεί στην πράξη πως δέκα στις δέκα φορές, αποτελεί εργαλείο για να ανεβοκατεβαίνουν συμφέροντα και κυβερνήσεις, δεν κάνει να προκαλείς αυτή τη μερίδα του κόσμου. Συνεπώς η μπάλα παραμένει στο γήπεδο «τα βασανιστήρια είναι άχρηστα και δεν προσφέρουν τίποτα» και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Επίσης το αστείο είναι πως τώρα όλοι θα σπεύσουν να περιφρονήσουν τον συλλογισμό μου και να εκφράσουν την αποστροφή τους για την ίδια μου την ύπαρξη αλλά επί της ουσίας posts όπως αυτό αναρτώνται για να τα διαβάζουν κάτι τύποι σαν εμένα, να σχολιάζουν και ο οικοδεσπότης να εκφράζει την αποδοκιμασία του δια της εκφαντικής σιωπής του, κλείνοντας το μάτι στους υπόλοιπου με στυλ «να, ο μαλάκας που λέγαμε, κάτι τέτοιοι κάνουν τον κόσμο όσο χάλια είναι». Αλλά έχει την πλάκα του nevertheless.

 
At 3/02/2013 05:26:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

κρίμα ρε ολντ, έχεις καταντήσει καρικατούρα του παλιού εαυτού σου, όταν μπορούσαμε ακόμα να διαβάσουμε σε σένα πρωτότυπους, απροσδόκητους συλλογισμούς. τώρα δε διαφέρεις σε προβλεψιμότητα και μονολιθικότητα από το γραφείο τύπου της κουμουνδούρου, ενίοτε και του περισσού.

ξέρω, ξέρω, η οικονομική κρίση δεν αφήνει περιθώρια για σχετικισμούς και σκεπτικισμούς, απαιτεί στράτευση και αγώνα...

μπούρδες. δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την πνευματική νωθρότητα που επιφέρει ο εναγκαλισμός της οποιασδήποτε ιδεολογίας

 
At 3/03/2013 04:54:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ανώνυμε των 5:26, αν αυτό το ποστ σου φαίνεται πνευματικά νωθρό, δεν έχω να σχολιάσω κάτι.
Αν η ιδεολογία την οποία έχω εναγκαλισθεί είναι αυτή που σιχαίνεται τα βασανιστήρια, τότε ναι, την έχω εναγκαλισθεί και πίστεψέ με, δεν θα απολογηθώ για αυτό.

 
At 3/03/2013 05:01:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

2000man, στο ερώτημα που -καλόπιστα- βάζεις δομήθηκε όλο το «24». Στον πρώτο βασανισμό ο θεατής ψαρώνει λίγο, στο δεύτερο αρχίζει να αναρωτιέται τι γίνεται, στον τρίτο συνειδητοποιεί πως μάλλον στατιστικά δεν πολυστέκει το να εξαρτάται το μέλλον του κόσμου και η σωτηρία εκατομμυρίων αθώων από το αν θα βασανισθεί ένας άνθρωπος.
Όπως λέω και στο ποστ είναι ένα πολύ βασικό θέμα το αν οι βασανισμοί είναι αποτελεσματικό μέσο ανάκρισης, αν όντως οδηγούν στην αποκάλυψη πληροφοριών ή αν ο άλλος για να μην βασανιστεί λέει ό,τι σκεφτεί πρώτο. Ακόμη όμως και αποτελεσματικό να ήταν, η ανθρωπότητα κατέληξε μετά από αιώνες σε νομικές κατακτήσεις, κατέληξε πως η ανάκριση δεν μπορεί να διεξάγεται με αυτόν τον τρόπο, πως η βαρβαρότητα αυτού του είδους αποτελεί παρελθόν, πως το κράτος δεν μπορεί να είναι βασανιστικός μηχανισμός ούτε ο οποιοσδήποτε πολίτης μέσο, αλλά έχει τη δική του απαραβίαστη αξία, ακόμη κι εγκληματίας να είναι. Όταν ανοίξουμε την πόρτα στον βασανισμό του αρχηγού της ΚΚΚ, την ανοίγουμε και σε σένα που θα πιαστείς να διαδηλώνεις σε μια πορεία.

 
At 3/03/2013 07:02:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

έλα ρε ολντ με τα δικολαβίστικά σου...

όλοι καταδικάζουμε αναφανδόν τα βασανιστήρια, αλλά δεν αναφερόμουν σ' αυτό και το ξέρεις

αναφερόμουν στην στερεοτυπικά αριστερή υστερία που αντιμετωπίζει μια μάλλον αντικειμενική (ως προς τα γεγονότα) αμερικανική ταινία ως προπαγάνδα και απολογητική της βίας

εγώ αυτό που είδα στην ταινία δεν ήταν η δικαιολόγηση των βασανιστηρίων, αλλά η χωρίς εξωραϊσμούς απεικόνιση της ανθρώπινης βαρβαρότητας, απ' όλες τις πλευρές. δεν παίρνει θέση η ταινία, εσύ της τη φοράς με τη βεβαιότητα φλογισμένου αγκιτάτορα

 
At 3/04/2013 02:45:00 μ.μ., Blogger 2000man said...

Έχω τις εξής ενστάσεις στην απάντησή σου:
- Το "24" (δεν το ξέρω) φαντάζομαι είναι προϊόν μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ. Άρα δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο.

- "μάλλον στατιστικά δεν πολυστέκει το να εξαρτάται το μέλλον του κόσμου και η σωτηρία εκατομμυρίων αθώων από το αν θα βασανισθεί ένας άνθρωπος"
Όσο δεν πολυστέκει να εξαρτάται η μόλυνση μιας πόλης από ένα χαλασμένο αυτοκίνητο. Αν όμως γίνουν πολλά;

- " είναι ένα πολύ βασικό θέμα το αν οι βασανισμοί είναι αποτελεσματικό μέσο ανάκρισης"
Εγώ πάντως θα τα ξερνούσα όλα, δεν αντέχω τον σωματικό πόνο. Και νομίζω οι περισσότεροι αυτό κάνουν/θα έκαναν.


- "η ανθρωπότητα κατέληξε πως η ανάκριση δεν μπορεί να διεξάγεται με αυτόν τον τρόπο"
Νομίζω μόνο στα χαρτιά κατέληξε. Αυτό που βιώνουμε δεν είναι αποτέλεσμα "ενός κόσμου χωρίς βασανιστήρια",
άρα δεν μπορούμε να πούμε "και έτσι ψιλο-καλά είμαστε, χωρίς βασανιστήρια, άρα δεν χρειάζονται.

- "Όταν ανοίξουμε την πόρτα στον βασανισμό του αρχηγού της ΚΚΚ, την ανοίγουμε και σε σένα που θα πιαστείς να διαδηλώνεις σε μια πορεία."
Αυτή η λογική όλα-ή-τίποτα δεν με πείθει και πολύ. Θα μπορούσε κάποιος να πει και για την φυλάκιση απάτης προς το Δημόσιο "Όταν ανοίξουμε την πόρτα στον Παπαγεωργόπουλο, την ανοίγουμε και σε σένα που έκοψες μαϊμού ΦΠΑ 50 ευρώ"
Υποτίθεται ότι κάθε μέτρο (φυλακή, βασανιστήρια) χρησιμοποιείται κατά περίπτωση και στον βαθμό που ορίζει η σοβαρότητα του αδικήματος. Δεν μπορούμε να ακυρώνουμε ένα μέτρο με τον φόβο ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί σωστά.

 
At 3/06/2013 09:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

http://www.rollingstone.com/politics/blogs/taibblog/zero-dark-thirty-is-osama-bin-ladens-last-victory-over-america-20130116

Νομίζω ότι η άποψή του μετράει

 
At 3/06/2013 10:05:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα για όσους βαριούνται να διαβάσουν το άρθρο του Taibbi:

A more accurate movie about the torture program would have been a grotesque comedy that showed grown men resorting to puppet shows and dance routines and fourth-rate sexual indignities dreamed up after spending too much time reading spank mags and BDSM sites – and doing this thousands of times to thousands of people, all over the world, "accidentally" murdering hundreds of people in the process, going to war by mistake at least once as a result of it, and having no clue half the time who they're interrogating (less than 10 percent of "terror suspects" at places like Bagram were arrested by American forces; most of the rest were brought in by Afghanis or other foreigners in exchange for bounties).

Read more: http://www.rollingstone.com/politics/blogs/taibblog/zero-dark-thirty-is-osama-bin-ladens-last-victory-over-america-20130116#ixzz2MkF7mJvA
Follow us: @rollingstone on Twitter | RollingStone on Facebook

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home