Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2012

Aπ' την Ουτόγια στην Ορόρα

 Ι) Τhat innocent and hopeful place

Μετά τη σφαγή της 20ης Ιουλίου στην Ορόρα του Κολοράντο, όπου ένας ένοπλος μασκοφόρος μπήκε στην πρεμίέρα του “Τhe Dark Knight Rises και άρχισε να πυροβολεί, σκοτώνοντας τελικά 12 θεατές και τραυματίζοντας άλλους 58, ο Κρίστοφερ Νόλαν δήλωσε: «Πιστεύω ότι οι ταινίες είναι μια από τις κορυφαίες μορφές της Αμερικάνικης τέχνης και ότι η κοινή εμπειρία του να βλέπουμε μια ταινία να ξεδιπλώνεται στην οθόνη είναι ένας σημαντικός και ευχάριστος τρόπος να περνάς την ώρα σου. Οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι το σπίτι μου και η σκέψη πως κάποιος θα παραβίαζε, με έναν τόσο ανυπόφορα άγριο τρόπο, αυτό το αθώο και γεμάτο ελπίδα μέρος, με ισοπεδώνει».
Μέχρι πριν λίγα χρόνια θα προσυπέγραφα με τα χίλια αυτήν, ή κάθε παρόμοια δήλωση. Ωστόσο πλέον αμφιβάλλω για το πόσο σκέτα «αθώο» και πόσο σκέτα «γεμάτο ελπίδα μέρος» είναι οι αίθουσες που προβάλλουν αυτό το είδος του αμερικάνικου κινηματογράφου. Είδος το οποίο, για να μην παρεξηγούμαι, εξακολουθώ να αγαπώ, όχι στη συνήθη μπλοκμπάστερ εκδοχή του, αλλά στην ποιοτική, την αλα Νόλαν, εκδοχή του, όπως κατ' εξοχήν αυτή εκπροσωπείται από την τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη. Φυσικά και δεν θέλω να πω ότι κάποιος αρχίζει να σκοτώνει επειδή απλώς κατάναλωσε στη ζωή του πάρα πολλές ταινίες με σκοτωμούς και εκρήξεις. Θέλω όμως να πω πως τελικά και αυτού του είδους το σινεμά αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ της αμερικάνικης κουλτούρας, η οποία παράγει τις τελευταίες δεκαετίες κατά συρροή μοναχικούς λαλημένους δολοφόνους, που ζώνονται μια ωραία μέρα μερικά όπλα και εκτελούν όποιον βρουν μπροστά τους. Aυτό φυσικά δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση πως το κύριο πολιτικό ζήτημα είναι η οπλοκατοχή. Η οπλοκατοχή κάνει την τεράστια διαφορά, αλλά το να αποκλείουμε εντελώς από τη συζήτηση το πόσο αυτή η εξοικείωση με τη βία ως θέαμα μπορεί να έχει και τέτοιου είδους παρενέργειες, μου φαίνεται λάθος. 
20 Ιουλίου του 2012 η σφαγή στην Ορόρα, 22 Ιουλίου του 2011 η σφαγή στην Ουτόγια της Νορβηγίας από τον Μπρέιβικ. Στην Ευρώπη ένας άνθρωπος σκοτώνει με πολιτικά κίνητρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εξακολουθούν να σκοτώνουν πιο τυφλά, σκοτώνουν παριστάνοντας κινηματογραφικούς κακούς. Τι είναι εφιαλτικότερο να είσαι; Ρατσιστής με απεχθή ατζέντα ή ο Τζόκερ; Ο μιμητισμός, η αλλοτρίωση, η μοναχικότητα, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία στις μαζικές δολοφονίες στις ΗΠΑ, που αν έχουν κάτι πολιτικό είναι ακριβώς η μη διατύπωση πολιτικών θέσεων: η ατζέντα των δολοφόνων είναι ατομική. Παίρνω τα όπλα μου και δολοφονώ. Βάφω και τα μαλλιά μου σαν τον Τζόκερ. Ίσως στις ΗΠΑ η πολιτική στο επίπεδο που την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διαχείριση, κάτι που δεν αφορά πάντως ριζικές αλλαγές στη ζωή τους, αφού το σύστημα είναι ένα και αναμφισβήτητο. Ίσως στις ΗΠΑ η εικονικότητα είναι μια βασική πολιτική τους πραγματικότητα. Ίσως λοιπόν η αίθουσα ενός κινηματογράφου να μην παραβιάζεται και τόσο βάναυσα από έναν αληθινό ένοπλο μασκοφόρο. Αυτό που οι θεατές θα έβλεπαν στην οθόνη δεν διαφέρει τόσο από αυτό που τους έτυχε στην αίθουσα. Βέβαια ο Μπάτμαν δεν σκοτώνει. Αλλά για αυτό υπάρχει και ο Τζόκερ.
ΙΙ) Στους καιρούς του 99% 
 
Η Αν Χάθαγουέι ενώ χορεύει με τον Κρίστιαν Μπέιλ του ψιθυρίζει στο αυτί: «Η καταιγίδα έρχεται, κύριε Γουέιν. Εσύ και οι φίλοι σου προετοιμαστείτε για αυτό που έρχεται, γιατί όταν ξεσπάσει θα αναρωτιέστε πώς είχατε πιστέψει ως τώρα, ότι θα έχετε τη δυνατότητα να ζείτε τόσο πολυτελώς, αφήνοντας τόσα λίγα για όλους εμάς τους υπόλοιπους». Οι αδελφοί Νόλαν άρχισαν να σχεδιάζουν την ταινία πριν το κίνημα Οccupy, πριν καν κι από το κραχ του 2008. Η «Ιστορία Δύο Πόλεων» υπήρξε σημαντική πηγή αναφοράς για την ταινία. Σε ένα από τα πολλά φινάλε της -αλλά όχι στο τελευταίο- ο Γκάρι Όλντμαν διαβάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ντίκενς: «Βλέπω μια όμορφη πόλη με σπουδαίους ανθρώπους να βγαίνουν από αυτήν την άβυσσο. Βλέπω τους ανθρώπους για τις οποίους έδωσα τη ζωή μου, να ζουν ειρηνικά, ωφέλιμα, να ευημερούν και να είναι ευτυχισμένοι». Η Γαλλική επανάσταση και η περίοδος της τρομοκρατίας δίνουν τη θέση τους στο χάος που επικρατεί στη Γκόθαμ (που είναι φτυστή η Νέα Υόρκη). Το χρηματιστήριο καταλαμβάνεται κυριολεκτικά, μόνο που αυτό συμβαίνει από τον κακό της ταινίας. Ο Μπέιν μιλάει στο όνομα των καταπιεσμένων και του απλού λαού. Απελευθερώνει τους φυλακισμένους, κλείνει τους αστυνομικούς στους υπονόμους. Λέει ότι ένας από εσάς, ένας απλός πολίτης θα πυροδοτήσει τη πυρηνική βόμβα. Παρωδίες δικαστηρίων που καταδικάζουν χωρίς καν συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καθόλου διαδικασίες, απλώς σου λένε να επιλέξεις την ποινή σου. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος πόσο βάσιμες είναι οι ενστάσεις πως ο Νόλαν θέλει να ενστερνιστεί τις κατηγορίες του Tea Party εναντίον του κινήματος Occupy. Γνώμη μου δηλαδή είναι πως αν έχει κάποια πολιτική αξία η ταινία δεν είναι στο πώς αναπτύσσει την ιδέα της κατάληψης της Γκόθαμ από τον Μπέιν και τους άντρες του. Ο Νόλαν δεν είχε την πρόθεση να μετατρέψει την τριλογία του σε πολιτική αλληγορία. Για μένα περισσότερο σημασία από την ανάπτυξη της ιδέας, έχει ακριβώς ότι τίθεται το θέμα της Αμερικής του 99% εναντίον αυτής του 1%. Για μένα δηλαδή το σημαντικό είναι το μήνυμα που υπάρχει στον αληθινό αέρα και αποτυπώνεται στον κινηματογραφικό, ένα μήνυμα που αρχίζουμε να συναντάμε με αρκετή πια συχνότητα σε μέινστριμ ταινίες.

ΙΙΙ) Το γερασμένο πρόσωπο
Αν θέλει πάντως κανείς να μιλήσει για την ταινία ως σινεμά, δεν μπορεί παρά να πει ότι είναι σπουδαίο σινεμά και πως ο Νόλαν είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, ένας συναρπαστικός αφηγητής κινηματογραφικών ιστοριών. Όντας τόσο ενεργά ανεμεμειγμένος στα σενάρια των ταινιών του, φτιάχνει πολύπλοκες ιστορίες και τις σκηνοθετεί εξίσου πολύπλοκα, εξίσου πυκνά. Η τριλογία του σκοτεινού του ιππότη σημαδεύει ανεξίτηλα τις ταινίες υπερηρώων, κάνοντας τις υπόλοιπες να μοιάζουν παιδιάστικες. Ίσως η ταινία που κλείνει την τριλογία να υστερεί λίγο σε σύγκριση από τη δεύτερη, όπως και ο Μπέιν από τον Τζόκερ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ξεχωριστή ταινία, όπως κι ο Μπέιν σπουδαίος κακός. Το Dark Knight Rises δεν είναι μια ταινία για να συγκινηθείς, αλλά στη μοναδική ίσως σκηνή της που σε καλεί να συγκινηθείς, συγκινείσαι απροσδόκητα: όταν ο Άλφρεντ του Μάικλ Κέιν παρακαλεί τον κύριό του να μη σκοτωθεί και του λέει ότι απέτυχε να τον προστατέψει όπως θα ήθελε, δεν ξέρεις αν συγκινείσαι περισσότερο από την ερμηνεία του Μάικλ Κέιν ή από το πώς αυτή καταγράφεται στο καταγερασμένο πρόσωπό του.
(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

10 Comments:

At 9/05/2012 11:39:00 μ.μ., Blogger Ξενικός said...

σκηνοθέτες καλούς έχουμε (σε πολλές χώρες), ιστορίες χωρίς βία δεν παράγουμε...
Ξενικός

 
At 9/06/2012 10:30:00 π.μ., Anonymous πανος said...

αμάν σε οβ με τα αμερικάνικα. παρεπιπτόντως κοίτα αυτό http://www.gazzetta.gr/podosfairo/article/322776-pagkosmia-klironomia-o-kara

 
At 9/06/2012 10:49:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Τι ωραίο κείμενο!

 
At 9/07/2012 12:43:00 π.μ., Anonymous ChrisMrSly said...

Εδώ old βρίσκω δύο σημεία.

1) "Αυτό που οι θεατές θα έβλεπαν στην οθόνη δεν διαφέρει τόσο από αυτό που τους έτυχε στην αίθουσα." Τρίχες. Δε διαφέρει και πολύ μόνο αν δεχθείς πως ο τέταρτος τοίχος δεν έχει καμία αξία. ΟΚ, για μερικούς δεν έχει, αυτοί είναι οι τρελοί. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα υπήρχε σύστημα ψυχικής υγείας να τους μαζέψει, αλλά στην Αμερική αυτά θεωρούνται σοσιαλισμός μπικόουζ κάου-μπόι Ρήγκαν ιν δε έιτηζ. Γι' αυτό και ζώνονται με φυσεκλίκια.

2) Ο Νόλαν δεν φτιάχνει πολιτική αλληγορία; Στο Σκοτεινό Ιππότη παρακολουθούνται τα κινητά 30εκ. ανθρώπων για να βρεθεί ο Τζόκερ, κι αυτό παρουσιάζεται ως σωστό και δίκαιο. Χωρίς ήχο την είδες την ταινία, ή προσπέρασες αυτή τη σκηνή;

Τώρα εντάξει, κάποιος που δεν ξέρει για το ανυπαρκτο σύστημα υγείας των ΗΠΑ μπορεί να λέει το πρώτο. Αλλά το δεύτερο έχει γίνει φουλ ζήτημα. Δε λέω πως η ταινία είναι στρατευμένη κι ως εκ τούτου κακή -αν ήταν έτσι, πώς θα υπερασπιστείς ως καλή ταινία πχ το Θωρηκτό Ποτέμκιν; Αλλά να βλέπουμε και μερικά προφανή πράγματα.

 
At 9/07/2012 01:23:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

1) Ναι, σύμφωνοι, αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ωστόσο το κείμενο αναρωτιέται για την τυχόν επίδραση που έχουν οι πυροβολισμοί στην οθόνη στο μυαλό αυτού που ζώνεται τα όπλα και πυροβολεί. Που και τρελός να είναι, ίσως το να παρακολουθεί πυροβολισμούς από παιδί τον εξοικειώνει με ένα θέαμα και στρέφει την τρέλα του στο να εκτονωθεί με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο.
2) Μα το σύστημα παρακολούθησης των κινητών εγκαταλείπεται στο τέλος του Σκοτεινού Ιππότη ακριβώς επειδή είναι επικίνδυνο και απαράδεκτο και στην τελευταία ταινία όταν λένε να το ξαναχρησιμοποιήσουν, το απορρίπτουν. Οπότε μπορεί κανείς να το δει ως νομιμοποίησή του -αν βάλεις στη θέση του Τζόκερ τον Μπιν Λάντεν ας πούμε- αλλά μπορεί επίσης να το δει και ως καταγγελία του.
(Παρεμπιπτόντως παίζει και να υπάρχει όντως αυτό το σύστημα και να μην είναι αποκύημα φαντασίας).

 
At 9/07/2012 01:40:00 π.μ., Anonymous michael said...

Πολύ ωραία κριτική Old Boy. Πάντα περιμένω τις κριτικές σου για τις ταινίες που θα δω (ή και έχω δει) καθότι πολλές φορές με κάνουν να τις βλέπω με άλλο μάτι. Με το Dark Knight Rises ομως ξεπερνάς τον εαυτό σου, αφού οι παρατηρήσεις σου είναι πιο εύστοχες και από κριτικές που έτυχε να διαβάσω σε πραγματικά κορυφαία έντυπα (φυσικά σε διεθνή αναφέρομαι).

Παρόλα αυτά, επίτρεψε μου να παραθέσω και κάποιες δικές μου σκέψεις. Όντας κάτοικος Νέας Υόρκης νομίζω μπορεί να εξηγήσω κάποια πράγματα.

Για τη βία, λοιπόν. Ναι, η κουλτούρα που μας κατακλίζει έχει κάνει mainstream την καταστροφή και την ιδέα της δολοφονίας. Όμως για την Ορόρρα και τα παρόμοια περιστατικά εδώ στις ΗΠΑ δεν νομίζω ότι είναι η κύρια αιτία. Κατ' εμέ είναι ξεκάθαρα η ευκολία πρόσβασης σε όπλα και το γεγονός, πως το όλο θέμα είναι ταμπού.

Ξέρω, έχω ακούσει πολλές φορές ότι όποτε θέλει κανείς, βρίσκει καλάζνικοφ στην Ομόνοια. Μπορεί. Δεν έψαξα ποτέ να βρω. Αλλά στις ΗΠΑ βρίσκει κανείς απολύτως νόμιμα όπλα και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή βάση δεδομένων ποιος αγοράζει τι και με το υπάρχον πολιτικό κλίμα δεν πρόκειται να υπάρξει.

Να φανταστείς, ο δήμαρχος Μπλούμπεργκ παρότι είναι ο μόνος δηλωμένος γνωστός πολιτικός στις ΗΠΑ κατά της οπλοκατοχής και μάλιστα φανατικά, δεν έχει καταφέρει να περάσει ούτε έναν σχετικό νόμο, όταν έχει περάσει όλους, όπως κατά της κατανάλωσης αλκοόλ στους δρόμους, με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να πέφτουν προστιματάρες (οσονούπω θα περάσει και για την κατανάλωση ζαχαρούχων ποτών, όπως κόκα κόλα).

Το θέμα είναι και συνταγματικό, όμως όταν δεν τολμάει ο Ομπάμα να πει μια λέξη φέτος, που το Δημοκρατικό κόμμα έχει μια από τις πιο φιλολαϊκές συνθηματολογίες των τελευταίων 30 ετών, δεν ξέρω πότε θα τολμήσει κανείς να μιλήσει. Και το θέμα είναι πως ανάλογα περιστατικά πλέον αποτελούν τόσο καθημερινότητα, που αν δεν υπάρχουν πάνω από καμιά 10αρια νεκροί, δεν υπάρχει ενδιαφέρον.

Και βέβαια είναι μέσα στο όλο πρόβλημα και η κουλτούρα law and order. Πριν κανά δυο εβδομάδες, δεν ξέρω αν έπαιξε πολύ στην Ελλάδα, ένας τύπος δολοφόνησε έναν ανταγωνιστή του στη δουλειά στο Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Όταν οι αστυνομικοί τον πλησίασαν στον δρόμο, τράβηξε όπλο. Φυσικά εκείνοι άρχισαν να πυροβολούν στη μέση της κίνησης. Αποτέλεσμα; Ο δράστης νεκρός, αλλά και καμιά 19αρια άσχετοι τραυματίες από αδέσποτες. Έτυχε να γίνει αυτό παρασκευή. Οι Τάιμς ασχολήθηκαν δυο μέρες και μετά το θέμα ξεφούσκωσε.

Εγώ βρισκόμουν στο μετρό την ώρα του περιστατικού (και μάλιστα σε κεντρικό σταθμό). Υπήρξε κινητοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας για περίπου ένα 10λεπτο, μην ήταν τίποτα πιο σοβαρά. Η ζωή αμέσως μετά συνεχίσθηκε χωρίς καμία ταραχή.

Το περιστατικό στην Ορόρα, πάντως, έχει αφήσει τραύματα. Πήγα να δω την ταινία στο AMC στην Τάιμς Σκουέρ. Πολυκινηματογράφος. Μόνο τέτοιο υπάρχουν πλέον εδώ. Στα μισά περίπου της ταινίας, άγνωστο για πιο λόγο κάποιοι διαπληκτίστηκαν έξω από την αίθουσα. Ε, ο μισός κόσμος σηκώθηκε να δει τι γίνεται και στην συνέχεια επικράτησε έντονη ανησυχία.

 
At 9/07/2012 01:41:00 π.μ., Anonymous michael said...

Και συνεχίζω...

Σχετικά με τους Νόλαν και το αν τα βάζουν κατά του Occupy. Με μια πρόχειρη ματιά θα έλεγε κανείς ναι, όμως αίσθησή μου είναι, ότι η δική σου ανάγνωση είναι η σωστή. Πως τίθεται το θέμα των ανισοτήτων στο τραπέζι. Ο πολυαγαπητός Μέιναρντ Κέινς στην εποχή του είχε κατηγορηθεί ως κομουνιστής. Ο ίδιος όμως δήλωνε όχι μόνο φανατικός αντικομουνιστής, αλλά εξηγούσε κιόλας πως αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να σώσει τον καπιταλισμό από την αυτοκαταστροφικότητά του.

Νομίζω, οι Νόλαν έτσι το βλέπουν και βάζουν την Κάτγουμαν στο ρόλο του αγγελιοφόρου. Θέτουν δηλαδή το ζήτημα των τρομερών ανισοτήτων και προειδοποιούν τους "ηγέτες" του συστήματος, πως με το να συνεχίζουν να ταΐζουν τις παχιές αγελάδες και να κάνουν δίαιτα στη μεσαία τάξη, θα επέρθει τρομερή ρήξη.

Η ρητορική του Μπέιν και η παρομοίωση με τη γαλλική επανάσταση νομίζω έγινε απλώς γιατί ήταν εύκολη ως αναφορά. Ο κόσμος έπιανε εύκολα το νόημα. Όχι γιατί οι Νόλαν ήθελαν να την "πουν" στους Αγανακτησμένους.

Εδώ να σου πω, πάντως, ότι παίζει να έκαναν και μια αναφορά στην κοινωνική διστρωμάτηση της Νέας Υόρκης. Μια πόλη φανατικά φιλελεύθερη (= αριστερή στις ΗΠΑ) σε σημείο που να μη βρίσκεις ρεπουμπλικάνο στο δρόμο. Και δεν κάνω πλάκα. Δες εδω http://gvshp.org/blog/2012/08/29/few-republicans-one-big-political-paradox-in-the-village/

Παρόλα αυτά, μια πόλη με τρομερές ανισότητες, όπου ουσιαστικά το 80% του πληθυσμού βρίσκεται σε αυτή για να υπηρετεί το 19% των υπαλλήλων και το 1% που ασχολείται στον "παραγωγικό" τραπεζικό τόμεα και σε άλλους τομείς παροχής υπηρεσιών (ΜΜΕ, πολυεθνικές κλπ και βέβαια οι φοιτητές). Γι' αυτό και ταίριαζε η Νέα Υόρκη στο κολάζ των Νόλαν. Στις προηγούμενες ταινίες του Μπάτμαν τοποθετούσαν (επίτηδες λανθασμένα) το Γκόθαμ στο Σικάγο. Όμως η εικόνα λίγων υπερπλούσιων περιστοιχισμένων από μια πλειονότητα κάτω του μεσαία μόνο στο μεγάλο μήλο είναι τόσο έντονη.

Σόρρυ για το γιγαντιαίο σε έκταση σχόλιο, αλλά το κείμενό σου "φταίει" :)

 
At 9/07/2012 01:47:00 π.μ., Anonymous sunCoater said...

"Σόρι που ενοχλώ τέτοια ώρα, Old, κάποιος μαθητευόμενος στοιχειοθέτης στην εφημερίδα μπέρδεψε τα άρθρα σου από τα πολιτικά, τα κοινωνικά και τον κινηματογράφο και έφτιαξε ΕΝΑ μόνο άρθρο για το αυριανό φύλλο. Ε, μη φωνάζεις, τον κατσάδιασα ήδη, σκέψου ότι θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα, ευτυχώς τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία τα γράφεις με ψευδώνυμο".

Ωραία ανάλυση (όπως πάντα). Εντελώς μεταμεσονύχτιος συλλογισμός: υπάρχουν ταινίες που, όταν αφηγούνται μια αληθινά δυνατή ιστορία, το κύριο μέλημά τους είναι η υποστήριξη με επιλεγμένα επεισόδια του storyline (ξέρω γω, πχ, "τα φώτα της πόλης"). Υπάρχουν άλλες που το storyline μπαίνει κάπως στο φόντο, πιο πολύ τους ενδιαφέρει να διερευνήσουν τη διακύμανση των ανθρώπινων συναισθημάτων καθώς προχωράει η ιστορία (πχ "σχέσεις στοργής"). Και υπάρχουν κι άλλες που δομικές ψηφίδες διαφόρων αποχρώσεων (το όραμα, το τίμημα, η διασάλευση, ο μεσσιανισμός, η αναγέννηση, η πίστη, η προδοσία, η αλληλεγγύη, η επιβίωση), κολλούνται τόσο σφιχτά και τόσο αρμονικά και τόσο σκόπιμα μεταξύ τους που σχηματίζουν μια μεγάλη εικόνα/ιστορία, αλλά η εικόνα είναι το λιγότερο που σε ενδιαφέρει, μπορεί να είναι και εντελώς κοινότοπη (καλός πολεμάει κακό), θαυμάζεις μόνο το πώς στήθηκε και πώς υπηρετήθηκε αυτό το φοβερό σκοτεινό ψηφιδωτό.

Έχεις δίκιο, μπροστά στη τριλογία οι ταινίες με υπερήρωες μοιάζουν με κόμικ του Φάντομ Ντακ.



 
At 9/08/2012 01:09:00 π.μ., Anonymous Suburian said...

To θέμα ειναι να καλλιεργήσεις την κουλτούρα της βίας. Να κάνεις γοητευτικούς τους δολοφόνους. Διάθέσιμα τα όπλα. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι κατα τόπους μιμητές.

 
At 9/08/2012 11:00:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Και οι τρείς ταινίες του Νόλαν δεν πλησιάζουν καν αυτές του Μπάρτον. Μου την σπάνε πρώτα από όλα τα ένα σωρό κλισέ του χόλιγουντ των noughties, το "realistic dark and gritty" (και τα παπάρια μου κουνιούνται), οι κλωτσιές σε super slow motion και τραβηγμένες από κοντά, το να είναι όλοι muscular για κάποιο λόγο, και άλλα τέτοια βαρετά. Προτιμώ το σουρεάλ και παιδιάστικο των αλλων.

Όσο για το τι και ποιοι είναι οι antagonists στα αμερικάνικα comics (και γενικά ταινίες λογοτεχνία κτλ), έχουν μια τάση να βάζουν για κακούς τους ανώμαλους, δηλαδή στην Ιαπωνία ξέρω γω, βάζουν κάποιον με superiority complex σε ναζί φάση, που κατα βάθος δεν είναι κακός, και ο πραγματικός κακός συνήθως θα είναι κάτι το αφηρημένο και μηδενιστικό. Στην Αμερική πάνε και βάζουν παιδεραστές, βιαστές, άτομα που σκοτώνουν για την πλάκα τους, και ίσως δηλαδή στην Αμερική πιστεόυν περισσότερο ότι υπάρχει κακό, από ότι πιστεύουν στην Ασία αλλά και σε εμάς.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home