Πέμπτη, Αυγούστου 13, 2009

Παραπάτησε

Χθες παραπάτησε στην άμμο.
Παρά λίγο να πέσει.
Τον κορόιδεψα (γιατί έτσι είναι η φτιαξιά μου).
Το κατάλαβε (πως τον κορόιδεψα, όχι πως έτσι είναι η φτιαξιά μου).
Κατέβασε το κεφάλι, έστρεψε προς τα μέσα το βλέμμα και σούφρωσε τα χείλια.
---
Σήμερα έβαλε στο παιχνίδι τον αγαπημένο του σκοπό.
Σήκωσε τα χέρια κι άρχισε να χτυπά τα πόδια.
Όπως κάνει πάντα σε αυτόν τον σκοπό.
Μια άγνωστή του κυρία άρχισε να γελάει.
Από χαρά.
Δεν το κατάλαβε.
Κατέβασε το κεφάλι, έστρεψε προς τα μέσα το βλέμμα, σούφρωσε τα χείλια κι έβαλε τα κλάμματα.
---
Εικάζω ότι έχει αρχίσει να αποχωρεί από τον κόσμο
της αυτάρκειας του βλέμματός του,
καθώς αυτό ετεροκαθορίζεται πια,
παίρνοντας την βοήθεια του κοινού.
---
Να ΄ναι άραγε αυτή η πρώτη έκπτωση απ' τον βρεφικό παράδεισο;
---
Εσύ συγκαθοριζόμενος καίρια από τη γνώμη των άλλων για σένα.
Τόσο νωρίς;
Τόσο λίγο;
Καλά δεν ήσουν εσύ ως σκέτο εσύ;
---
Παραπάτησε ξανά.
Κι αυτή τη φορά πέσε.
Στην άμμο την κανονική.
Η άλλη -της εξάρτησης από το πως θα σε δω εγώ- είναι κινούμενη.
Και θα σε πνίγει δια βίου·
σαν συνείδηση, σαν ενοχή, σαν μη ελευθερία.

12 Comments:

At 8/13/2009 10:23:00 π.μ., Blogger Βάσκες said...

Δεν έχει δρόμο για μισεμό,
κι όσοι μιλούσαν για λυτρωμό,
πες μου που πήγαν.

 
At 8/13/2009 11:41:00 π.μ., Blogger apologia pro sua vita said...

Τί άχρηστο πράγμα αυτοί οι Άλλοι. Στο λαιμό μου κάθονται.

Το σκέτο μου εγώ δεν αντέχει το τζατζίκι τους.

Χρόνια τώρα. Κι εγώ δεν έχω καταλάβει πώς κατέληξα "με απ' όλα".

Τί είπες; Είμαι πιο νόστιμη έτσι; Ναι αγάπη μου αλλά μη μου βάλεις ΚΑΙ πίκλες. Σουβλάκι φτιάχνουμε.

Χαιρετώ τους εναπομείναντες γραφιάδες του Αυγούστου.

 
At 8/13/2009 12:51:00 μ.μ., Anonymous no name said...

δεν σας πιστεύω! πολύ μου άρεσε!

 
At 8/13/2009 02:03:00 μ.μ., Blogger jean couceau rouceau said...

ρε συ old boy οταν θες να τα πεις καλα τα λες πολυ καλα.
Αλλα η συνειδηση ειναι αυτο που μπορει να κανει ενα ανθρωποειδες ανθρωπο.Αν τη νιωθουμε σα φυλακη ειναι προβλημα δικο μας και οχι της συνειδησης.Εμεις καπου κολλαμε , η συνειδηση δε κολλαει πουθενα.

 
At 8/13/2009 02:11:00 μ.μ., Anonymous Έλλη said...

Μάλλον το ξέρει ότι εκπίπτει (δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) και ίσως γι' αυτό κλαίει.
Τα σουφρωμένα χείλη, μπορεί να δείχνουν το πείσμα του να τα καταφέρνει όλο και καλύτερα, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των "άλλων".
Άλλωστε το δράμα (και η έκπληξη) που ακολουθεί την έκπτωση από κάθε παράδεισο, είναι η ξαφνική συνειδητοποίηση, από τη μια της ύπαρξης των άλλων και από την άλλη, της ανεξήγητης ανάγκης για διατήρηση της παρουσίας τους, με κάθε κόστος.

 
At 8/13/2009 03:02:00 μ.μ., Anonymous oneinchman said...

“σαν συνείδηση, σαν ενοχή, σαν μη ελευθερία.”

Ενίοτε και σαν καθρέφτισμα

 
At 8/13/2009 08:36:00 μ.μ., Blogger €lisavet said...

Τι ωραίο...κάνεις και τα δύσκολα να φαίνονται γοητευτικά.

 
At 8/14/2009 12:25:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συγκινήθηκα και τα δάκρυα θα με πάρουν και θα ενωθούν με τον κολάκων τα σάλια παραλία να γίνει εδώ να.
Κ' η παραλία να ενωθεί με την ευαισθησία του συγγραφέα που μόνον για του παιδιού του τον ετεροκαθορισμό ξεχειλίζει.
Αν ήταν μαύρο το παιδί κ' το'λεγαν Μιχάλη ας είχε και η μύτη του το μαύρο της το χάλι.
Θ' απαγορεύετο αυστηρά να αποκτάει κόμπλεξ κ' εάν ζάπλουτος γινεί να αγοράζει ρόλεξ.

 
At 8/14/2009 12:48:00 π.μ., Anonymous anasthod said...

kalhnyxta

 
At 8/14/2009 01:21:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Zαν Κουκουρούκου, εντάξει η συνείδηση έχει αιώνες τώρα άριστη επικοινωνιακή πολιτική και δεν πρόκειται να κινδυνέψει το κύρος της από ένα ποστάκι ;)
Έλλη, ωστόσο νομίζω πως την ύπαρξη των άλλων την είχε συνειδητοποιήσει αν όχι από την αρχή πάντως αρκετά νωρίτερα. Εκείνο που ένιωσα ως διαφορετικό είναι ότι τώρα άρχισε να τον νοιάζει και η γνώμη των άλλων. Να τον νοιάζει δηλαδή όχι ως εντολή που επιβάλλεται έξωθεν (μην κάνεις αυτό ή το άλλο), αλλά ως βλέμμα από το οποίο εξαρτά τη γνώμη για τον δικό του εαυτό.
Οneichman, αν με τιμά μια φορά που μνημονεύεις παλιό μου ποστ, με χαροποιεί διπλά που μνημονεύεις ποστ του οποίου την ύπαρξη είχα ξεχάσει.
Ανώνυμε, καταπληκτικό το στιχάκι για τον Μιχάλη και το χάλι. Το έχεις.

 
At 8/14/2009 03:24:00 π.μ., Blogger vague said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

 
At 8/14/2009 03:26:00 π.μ., Anonymous Έλλη said...

"Εκείνο που ένιωσα ως διαφορετικό είναι ότι τώρα άρχισε να τον νοιάζει και η γνώμη των άλλων."

Ε ναι, αυτό εννοώ κι εγώ λέγοντας "ξαφνική συνειδητοποίηση της ύπαρξης των άλλων": τη συνειδητοποίηση του ρόλου που αυτοί μπορεί να παίζουν.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home