Δυο αυγουστιάτικες εικόνες

Κατσαρόλα στην οποία βράζει καρότο και κρέας.
Υou know, for kids.

Σ΄αυτήν την εικόνα δεν βάζω λεζάντα, έχει μόνη της.

Η φώτο είναι από το «Βήμα», αλλά την είδα χθες ασπρόμαυρη και στα «Νέα» και κάτι μου ΄κανε. Δεν με εξιτάρει τόσο η ιδεολογικοαισθητική μάχη που διεξάγεται τα τελευταία χρόνια με φόντο την Επίδαυρο, όσο το ούλτρα παραμυθιασμένο βλέμμα των επτά. Σκεφτόμουν από χθες ότι το βλέμμα αυτό παρέχει πολλές περισσότερες δυνατότητες ανάπτυξης από όσες χωράνε σε ένα ποστ ή σε ένα άρθρο, αλλά μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν έναν τύπο ανθρώπου (έναν ηθοποιό που έχει προλάβει να θητεύσει σε νεαρή ηλικία δίπλα όχι σε απλούς σκηνοθέτες, αλλά σε Δασκάλους, οι οποίοι δεν κάνουν απλές πρόβες, αλλά σκάβουν τη ψυχή και αναρωτιόμουν πόσο σκάψιμο μπορεί να αντέξει μια ψυχή, αφού αν τον χειμώνα σκάβεται από την μια πλευρά και το καλοκαίρι από την άλλη και τον επόμενο χειμώνα από την παράλλη, τότε το επίπεδο της αυτογνωσίας, της ευαισθησίας, της σοφίας που έχει κατακτήσει πρέπει να αγγίζει ήδη το ανεπανάληπτο), αντί να σκεφτώ έναν άνθρωπο. Δηλαδή ανεξάρτητα από το αν αυτός ο τύπος ανθρώπου θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει έναν ενδιαφέροντα λογοτεχνικό χαρακτήρα, βλέποντας τους επτά εγώ βλέπω έναν· ενώ είναι επτά διαφορετικοί· που και στον ίδιο τύπο ανθρώπου να ανήκουν, σκάβονται αλλιώς, παραμυθιάζονται αλλιώς, επηρεάζονται αλλιώς, αντιδρούν αλλιώς.