Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2009

Όλες οι τσούλες της γης

Το ρητό λέει πως «ό,τι κι αν γίνει στο Βέγκας μένει στο Βέγκας»· το Λας Βέγκας που αποκαλείται και «πόλη της αμαρτίας». Οι τέσσερεις φίλοι του «Ηangover» πάνε εκεί για το μπάτσελορ του ενός απ' αυτούς. Και γίνονται λιώμα. Και το επόμενο πρωινό οι τρεις ξυπνάνε στη σουίτα του ξενοδοχείου τους, με τον οσονούπω γαμπρό εξαφανισμένο, μια τίγρη στο μπάνιο, μια κότα να κόβει βόλτες και διάφορα άλλα περίεργα. Το κακό είναι ότι από αυτή την βραδιά των αναμνήσεων -αυτή τη βραδιά που υποτίθεται τη ζεις για να έχεις να τη θυμάσαι- δεν μπορούν να θυμηθούν τίποτα.
Αξίζει να δει κανείς τα πρώτα τρία - τέσσερα λεπτά αυτού του βίντεο. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «ΕΝRON: Καρχαρίες στο Δωμάτιο», το οποίο αναφέρεται στο πείραμα του Μίλγκραμ, προσπαθώντας να εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο οι χρηματιστές της Εnron τζογάροντας με την παροχή ρεύματος, δεν είχαν ηθικά κωλύμματα να οδηγήσουν την πολιτεία της Καλιφόρνια σε ενεργειακό χάος. Στο πείραμα του λοιπόν ο Μίλγκραμ έπεισε τους ανθρώπους που εξέταζε ότι θέλει να δει αν τα ηλεκτροσοκ βοηθούν στην απομνημόνευση. Όσοι συμμετείχαν πίστευαν πως με ένα διακόπτη έκαναν ηλεκροσόκ στον άνθρωπο στην απέναντι αίθουσα, ο οποίος όμως ήταν ηθοποιός που προσποιούνταν πως πονούσε. Δες το βίντεο. Ο ηθοποιός ουρλιάζει. Ο άνθρωπος με τον διακόπτη αντιδρά: «Δεν πρόκειται να τον σκοτώσω». «Όχι, το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί». «Αναλαμβάνετε εσείς όλη την ευθύνη;» «Ναι, συνέχισε». Και συνεχίζει, όπως και το 50% των συμμετεχόντων θα προξενούσαν ηλεκτροσόκ μέχρι θανάτου, αρκεί να θεωρούσαν ότι νομιμοποιούνταν επαρκώς να το κάνουν.
Όσο τραβηγμένη κι αν είναι, μια αντιστοιχία πάντως υπάρχει: σε αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο (την πόλη της αμαρτίας), σε αυτόν τον συγκεκριμένο χρόνο (το βράδυ του μπάτσελορ του κολλητού μου) και υπό αυτές τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις (πίνοντας - μαστουρώνοντας) νομιμοποιούμαι να κλέψω περιπολικά και τίγρεις. Την ευθύνη την αναλαμβάνει το Βέγκας, το μπάτσελορ και φυσικά ό,τι ήπια. Εδώ επιτρέπεται, απόψε επιτρέπεται, έτσι επιτρέπεται, είναι η εξαίρεση στην οποία επιτρέπεται. Σε αυτήν την εξαίρεση δεν είμαι ακριβώς «εγώ» που παντρεύτηκα την στριπτιτζού που μόλις γνώρισα. «Εγώ» είμαι αυτό που κάνω συνήθως, «εγώ» είμαι όλα αυτά που συνήθως απωθώ· τα οποία επειδή τα είχα απωθήσει στην άκρη - άκρη, είναι τα πρώτα που βγαίνουν στη φόρα μαζί μου, όταν βγαίνω κι εγώ εκτός εαυτού.
Το πρόβλημα όμως υπάρχει όταν βγαίνεις εκτός εαυτού ή όταν διατηρείσαι εντός ενός εαυτού που σε πνίγει, όταν διατηρείσαι στα όρια ενός εαυτού εντός του οποίου ασφυκτιάς; Αν σε γενικές γραμμές κάνεις αυτό που θέλεις, τότε ίσως δεν λαχταράς να βγεις από τον εαυτό σου, αλλά να μπεις ακομη βαθύτερα μέσα του. Αλλά υπάρχει άνθρωπος απόλυτα συμφιλιωμένος με τον εαυτό του; Ο εαυτός δεν είναι ακόμη και στην ιδανικότερη των περιπτώσεων ένα μεγάλο βάρος, από το οποίο ωραία θα ήταν να μπορούσαμε που και που να απαλλαγούμε;
Κι ίσως τελικά τα μπάτσελορ (κι όλος ο αντεστραμμένος κομφορμισμός τους) δεν θα είχαν αυτόν τον μισοτρυφερό - μισογελοίο συμβολισμό αποχαιρετισμού μιας εποχής και μετάβασης σε μια άλλη, αν ο γάμος δεν εκλαμβανόταν από το αντρικό φύλο (μισοσοβαρά - μισοαστεία, μισοσυνειδητά - μισοασυνείδητα) ως στερητική της ελευθερίας ποινή. Έχεις την αίσθηση ότι στα πολιτισμικά βάθη των αιώνων κρύβεται μια θεμελιώδης νίκη του γυναικείου φύλου επί του αντρικού, την οποία σαν τους πρωταγωνιστές της ταινίας δεν μπορούμε κι εμείς να θυμηθούμε. Μια νίκη με τρόπαιο το νομικό και κοινωνικό καθεστώς του γάμου, την μονογαμικότητα, την αντιδιαστολή της μιας και μοναδικής με όλες τις τσούλες της γης.
(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)

13 Comments:

At 7/28/2009 01:40:00 μ.μ., Anonymous no name said...

στο πείραμα νομίζω ότι δεν ήταν μέχρι θανάτου...είχε ένα υποτιθέμενο όριο για το "θύμα"...όχι ότι αυτό αλλάζει κάτι...
αυτή την υποτιθέμενη νίκη κανείς δεν την θυμάται μάλλον...νομίζω πιάνω το γενικό νόημα (νομίζοντας επίσης ότι είμαι σχετικά εξοικιωμένη με τον τρόπο γραφής σας και τα νοήματα που σας ελκύουν)...οπότε μπορώ να φέρω κάποιες αντιρρήσεις...για αιώνες ο γάμος ήταν μια φυλακή για τις γυναίκες που τους ζητόυσε να είναι καλές οικοδέσποινες και τέλειες μητέρες...περιορισμένα ιστορικά στοιχεία που έχω ακουστά τις θέτουν έγκλειστες στην αρχαία Ελλάδα, ενώ οι άντρες γυρνούν με εταίρες και νεανίες,αρκετά αργότερα επίσης, οι άρρενες σύζυγοι μπορούν να έχουν ερρωμένες αρκεί να είναι κοινό μυστικό, να κρατάνε κάποια προσχήματα...όλο αυτό για τη μία και μοναδική, τη μονογαμικότητα και λοιπά μπορεί να είναι ένας ωραίος μύθος κατασκευασμένος από άντρες ώστε να πείθουν τις γυναίκες να ανατρέφουν τους άξιους συνεχιστές τους...

 
At 7/28/2009 01:45:00 μ.μ., Blogger the fallen said...

Η γυναίκα δεν χρειάζεται να παντρευτεί για να ξέρει αν ένα παιδί είναι δικό της και με ποιον το έχει κάνει. Ο γάμος είναι μια ανδρική εφεύρεση, ώστε να ελέγχεται η γυναικεία σεξουαλικότητα και να μην καταλήξει η περιουσία στο σπόρο του γείτονα. Νεσπά;

Μισοσοβαρά - μισοαστεία, τα περί του γάμου ανδρικά κλισέ είναι υποκριτικά. Αρκεί να δει κανείς σε τι ποσοστό ξαναπαντρεύονται χήροι και χήρες. Και σε τι χρονικό διάστημα, σε τι ηλικίες.
Οι γυναίκες δέχονται να στερηθούν την ελευθερία τους για τον "μεγάλο έρωτα". Οι δε άντρες το ξανακάνουν χωρίς να συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Μάλλον η ανδρική ελευθερία ζυγίζει ελαφρύτερα...

 
At 7/28/2009 01:50:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At 7/28/2009 03:00:00 μ.μ., Anonymous anasthod said...

Some balls are lighter than other balls. World of Goo!

 
At 7/28/2009 05:12:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«για αιώνες ο γάμος ήταν μια φυλακή για τις γυναίκες»
Προφανώς ήταν και αυτό. Αλλά αυτό πάλι δεν μπορούμε να το δούμε απεξαρτημένα από τη συνολική θέση των γυναικών στην κοινωνία που θεωρούνταν και ήταν υποδεέστερη από την αντρική.

«Ο γάμος είναι μια ανδρική εφεύρεση, ώστε να ελέγχεται η γυναικεία σεξουαλικότητα και να μην καταλήξει η περιουσία στο σπόρο του γείτονα».
Γουάου :)

 
At 7/28/2009 07:22:00 μ.μ., Blogger synnefo said...

Το bachelor αγαπητέ δεν πιστεύω ότι εξυπηρετεί την εκτόνωση του αισθήματος που προκαλεί η αρπαγή της ελευθερίας του ανδρός.

Η αλήθεια, ίσως, δεν περιέχει πολύπλοκες λεπτομέρειες: είναι μία ακόμα ευκαιρία να βγει/πιει/φλερτάρει χυδαία/ενδώσει σε κάθε λογής αμαρτίες. Σημάδι της καταρρέουσας νοημοσύνης του μέσου ανδρός που έχει λανθασμένες διεξόδους.

Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι το τέλος της bachelor βραδυάς σηματοδοτεί τη λήξη των επισκέψεων στα Γόμορρα. Το έργο θα επαναληφθεί και θα συνεχίζει να επαναλαμβάνεται με τροποποιημένη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστές.

 
At 7/28/2009 07:56:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Έχει μια δόση αλήθειας κι αυτό.

 
At 7/29/2009 01:21:00 π.μ., Anonymous no name said...

καλά, προφανώς το θέμα είναι τεράστιο για να το αναλύσουμε από κάθε πλευρά...ίσως λοιπόν οι γυναίκες είχαν μια υπέροχη νίκη στα πολιτισμικά βάθη των αιώνων και αποφάσισαν να κλειστούν σπίτι για να την απολαύσουν!

 
At 7/29/2009 01:43:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Σωστό κι αυτό :)

 
At 7/29/2009 10:04:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τώρα αυτό το τρόπαιο το διεκδικούν και οι άνδρες (σύμφωνο συμβίωσης κλπ).

 
At 7/29/2009 11:35:00 π.μ., Blogger gasireu said...

πείτε του τα, γιατί βαριέμαι καλοκαιριάτικο,
άκου ''συνολική θέση των γυναικών στην κοινωνία που θεωρούνταν και ήταν υποδεέστερη από την αντρική.'' says who; δηλαδή ήταν υποδεέστερη σε τι επίπεδο; λήψης αποφάσεων, επιστημονικό;...
είναι ωραίο να υπερασπίζεσαι το μεγάλο και το ωραίο της ελευθερίας, με τη μέθοδο της απώλειας της,
παντρεμένε, χαχα!

 
At 7/29/2009 04:35:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Που είσαι βρε Old Boy; Εκδρομή στην Πράγα;

 
At 7/29/2009 07:03:00 μ.μ., Blogger mao tse tung said...

oles oi tsoules tis gis.. me gonatises! ;)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home