Όμορφοι Κώλοι

"What the fuck happened to you, man? Shit, your ass used to be beautiful!".

Δεν πλαδαρεύουν από την μια στιγμή στην άλλη οι κώλοι, δεν παύουμε με μιας να είμαστε αυτοί που είμαστε παλιά. Η διαδικασία της αλλαγής δεν συντελείται με ένα θορυβώδες πατατράκ, αλλά είναι αποτέλεσμα της τριβής με τις καθημερινές μικροϋποχωρήσεις, τις καθημερινές μικροπαραιτήσεις, τους καθημερινούς μικροσυμβιβασμούς, τις καθημερινές μικροεκπτώσεις. Κι έτσι το σημείο εκκίνησης σου διολισθαίνει ένα εκατοστό χαμηλότερα και μετά -όταν το συνηθίσεις και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το αποδεχθείς- αλλό ένα. Και ούτω καθεξής.

Παράδειγμα ο Ντε Νίρο, με το κατάντημα του οποίου δικαίως απορεί και εξίσταται ο Σάμιουελ Τζάκσον στο "Τζάκι Μπράουν". Πρέπει να ήταν στη φυλακή που άρχισε σιγά σιγά να εγκαταλείπει τον εαυτό του και να νωθρεύει. Δεν άλλαξε την ώρα που έκλεισε με βρόντο η πόρτα του κελιού του κι αυτός έμεινε να αναρωτιέται "Και τώρα τι;". Ήταν τις ατελείωτες ώρες της ακηδίας, της βαρεμάρας, της στερημένης ελευθερίας, που άρχισε να αποχωρεί ο παλιός όμορφος κώλος του κακοποιού και να δίνει τη θέση του στον σαπισμένο κώλο του πανίβλακα.

Όταν σκέφτεται κανείς ότι αλλιώς ήταν κάποτε κι αλλιώς σήμερα, ότι άλλα πρέσβευε κάποτε κι άλλα σήμερα, ότι ο σημερινός του εαυτός κάνει πράγματα που ο παλιός θα αποστρεφόταν, πρέπει να καταλάβει ότι ο μόνος που μεταμορφώθηκε αυτόματα ήταν ο Σαούλ. Κι αυτός πάλι δεν έγινε Παύλος από μόνος του, αλλά χρειάστηκε τον από μηχανής Θεό του.

Όταν σκέφτεται κανείς τον σημερινό του εαυτό σε αντιδιαστολή με τον παλιό, ας μην απορεί με την αντίθεση. Πήρε χρόνο. Ο καινούριος ενυπήρχε εν σπέρματι στον παλιό και ευτελείς συνήθειες, μικροπρέπειες και αδιαφορίες ανέλαβαν το έργο του καθημερινού ροκανίσματος.

Αντίστοιχα λοιπόν, όποιος φιλοδοξεί να αναστηλώσει κάτι από το παλιό του παραμύθι, ας μην βαυκαλίζεται ότι θα πάρει την μεγάλη απόφαση και θα αλλάξει άρδην και ριζικά.

Αν θέλει στ' αλήθεια να ξαναλλάξει, ας ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία, ας επιχειρήσει να αρχίσει να ανεβάζει το καθημερινό σημείο εκκινήσεώς του εκατοστό το εκατοστό.

Πέρας σοφιών.

Αγωνιστικοί Χαιρετισμοί

Έτσι μπράβο. Πάνω τα χεράκια. Δυνατά. Αγωνιστικά. Εμπρός γενναίοι μου. Εμπρός να πάρουμε το κουραδόκαστρο. Μπράνκα - μπράνκα - μπράνκα, λεό - λεό - λεό. Τίποτα - τίποτα δεν μας σταματά. Είδα την φωτογραφία στην "Ελευθεροτυπία" και γέμισαν ελπίδα τα πνευμόνια μου. Η ευρωπαϊκή αριστερά αλλάζει συθέμελα την κοινωνία κι η Ξάνθη θα πάρει το πρωτάθλημα.

Πιθανότατα δεν ενδιαφέρει κανένα, αλλά το ελληνικό κόμμα που συμμετέχει (ή ό,τι άλλο κάνει εν πάση περιπτώσει) σ΄αυτό το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το συμπαθώ και το ψηφίζω. Ωστόσο, εικόνες όπως της φωτογραφίας είναι χαρακτηριστικές αυτού που ο Κούντερα αποκαλεί "Μεγάλη Πορεία προς τα Εμπρός". Η ψευδαίσθηση μιας διαρκούς ασταμάτητης πορείας του κόσμου προς ένα καλύτερο μέλλον. Ο κόσμος ως μια συνεχής διαδήλωση.

Δεν είμαι εναντίον του ευρωπαϊκού αυτού κόμματος, ό,τι κι αν θεωρεί το ίδιο πως είναι. Είμαι εναντίον εικόνων όπως αυτή, εικόνων που απερίφραστα δηλώνουν πως οι αριστεροί ηγέτες δεν έχουν επαφή με το περιβάλλον. Η ελπίδα τους συνιστά περισσότερο αυτισμό και λιγότερο ουτοπία. Αν κάτι χρειάζεται επειγόντως η αριστερά είναι λίγη αίσθηση της ειρωνείας, του αυτοσαρκασμού και της ματαιότητας του αγώνα της (πόσο μάλλον της γενικότερης ματαιότητας). Αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι η ομάδα που χάνει προσωρινά και θα γυρίσει το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά η ομάδα που χάνει, τελεία, τότε ίσως αρχίσει να δίνει τις μάχες της σε άλλη βάση, στη βάση του Σισσύφου που, όπως λέει ο Καμύ, ανεβάζει κάθε φορά την πέτρα έχοντας επίγνωση ότι την τελευταία στιγμή θα του ξανακυλήσει κάτω. Κι η αυτογνωσία του τού δίνει δύναμη.

Μπορεί να αγωνίζεται κανείς κι ας ξέρει ότι δεν θα κερδίσει.

Μπορεί να αγωνίζεται χωρίς την ελπίδα.

Μπορεί να του αρκεί το ότι o αγώνας είναι δίκαιος.

Εκεί έξω

"Εκεί έξω παίζει πολλή μοναξιά".

Απ' τον "Δεκαπεντάγουστο" του Κωνσταντίνου Γιάνναρη.

Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο

"Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες
και δεν ζουν τη ζωή τη δικιά σου".

Let me feel you moving

Συμπαθεστάτη η διασκευή της Μαντλέν Περού στο "Dance me to the end of love", ωστόσο αναιρεί το βασικό νόημα των στίχων, καθώς δεν έχει συμπεριλάβει τα λα - λα, λα - λα, λα - λα, λα - λα που υπάρχουν στην αρχή της αυθεντικής εκτέλεσης του τραγουδιού, το οποίο δεν είναι παρά μια παθιασμένη πρόσκληση του Λέοναρντ Κοέν προς τον Θανάση Λάλα για να τον χορέψει ως το τέλος της αγάπης:

"Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα, Λάλα

Dance me to your beauty with a burning violin

Dance me through the panic ’til I’m gathered safely in

Lift me like an olive branch and be my homeward dove

Dance me to the end of love

Dance me to the end of love

Oh let me see your beauty when the witnesses are gone

Let me feel you moving like they do in Babylon"

Kαι τα λοιπά και τα λοιπά.

Eθνικός Ύμνος

Εθνική επέτειος σήμερα και η περίσταση σηκώνει εθνικό ύμνο.

Ένας φίλος υποστηρίζει ότι εθνικός μας ύμνος θα έπρεπε να είναι το "Πότε θα κάνει ξαστεριά" (όχι στην κάτωθι βερσιόν, αλλά στην αυθεντική).

Pote tha ka -

pote tha kani xasteria

Na pao na fa -

na pao na fao stin Pasteria.

Η Μαρία Ράουχ-Κάλατ πάλι (η οποία δεν είναι φίλη, αλλά υπουργός Υγείας και Γυναικείων Θεμάτων της Αυστρίας), υποστηρίζει, όπως γράφει η "Ελευθεροτυπία", ότι ο εθνικός ύμνος της χώρας της είναι σεξιστικός και προτείνει αλλαγές στους 58 ετών στίχους του, προκειμένου να γίνουν τουλάχιστον ουδέτεροι. Το Μαράκι τονίζει πως «o ομοσπονδιακός ύμνος πρέπει να αποτελεί κομμάτι της ταυτότητας όλων των Αυστριακών» και προτείνει συγκεκριμένες αλλαγές: η αναφορά στους «σπουδαίους γιους» να επεκταθεί και στις «σπουδαίες κόρες» και η «γη των πατέρων μας» να γίνει «πατρίδα».

Εγώ τέλος, βάζω να παίξει στο μυαλό μου το "Russian Dance" του Τομ Γουέιτς και χορεύω στους ρυθμούς ενός άλλου Εθνικού Ύμνου, εκεί δηλαδή που η τέχνη δικαιώνει το όνομά της και μετατρέπεται σε εμπειρία ζωής.

Και μετά έξω χιόνιζε

Τα κόκκινα αυτά καθίσματα ήταν από τα πιο αναπαυτικά που έχω βρει σε σινεμά. Τοποθετήθηκαν μετά την ανακαίνισή του. Πότε ακριβώς έγινε, δεν θυμάμαι. Δεν είναι και τόσο πολλά χρόνια πάντως. Πριν την ανακαίνιση ήταν μια χειμερινή αίθουσα και μια θερινή. Μετά την ανακαίνιση έγιναν δυο οι χειμερινές και παρέμεινε η θερινή. Η δεύτερη χειμερινή ήταν αμφιθεατρική κι έμοιαζε με πλανητάριο. Η θερινή μισοφαινόταν πάντα από την ταράτσα της πολυκατοικίας και μικρός ανέβαινα με κυάλια κι έβλεπα. Το "Πάρτι" παιζόταν κάθε χρόνο (ήταν τα χρόνια που τα θερινά δεν έπαιζαν ούτε καινούριες ταινίες ούτε επαναλήψεις των ταινιών του χειμώνα). Την σκηνή στην αρχή, με τον Πήτερ Σέλερς να σαλπίζει ασταμάτητα ημιθανής, πρέπει να την έχω δει δεκάδες φορές. Η πρώτη ταινία που είδα μέσα στο θερινό ήταν η "Σαχάρα" με την Μπρουκ Σιλντς. Το καλό το γούστο το απέκτησα μετέπειτα, παιδί ήμουν ακόμη, συμπαθάτε με. Συμπαθάτε με και για το "Ράμπο 2". Αγαπημένη μου απασχόληση κάθε μέρα που γυρνούσα σπίτι, ήταν να στέκομαι έξω απ' το σινεμά και να κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις ταινίες. Αυτήν που παιζόταν και την επόμενη. Ο Γιάννης ο Ράμπο δέσποζε, αρματωμένος με τα φυσεκλίκια του και με πεταμένες τις φλέβες έξω. Το "Ράμπο 2" το έπαιζαν από τις 2 το μεσημέρι και ύστερα. Πήγαμε με έναν συμμαθητή μου στην προβολή των 4. Mπορεί και να μην είχε θέση και να κάτσαμε στο πάτωμα. Η καρδιά μου χτυπούσε λες και θα συναντούσα την αποκάλυψη την ίδια. Κατά μια έννοια τη συνάντησα, καθώς ο Γιάννης σκότωσε τριανταέξι μεραρχίες βιετκόγκ ολομόναχος και με εχθρική διαιτησία. Τα χρόνια περνούσαν, ταινίες επί ταινιών, η τελευταία -όπως αποδείχθηκε- που είδα ήταν το "21 Γραμμάρια". Μια φορά μόνο δάκρυσα μέσα του, την ώρα που σηκώνονταν οι μαθητές στα θρανία λέγοντας "Oh Captain, My Captain!". Aλλά αυτά τα έχω ξαναγράψει. Μια φορά μόνο δάκρυσα, πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Το σινεμά για μένα είναι κάτι παραπάνω από χόμπυ ή ψυχαγωγία. Ούτε η λέξη αγάπη με καλύπτει. Ούτε οι λέξεις ταξίδι ή φυγή. Τις ταινίες δεν τις έβλεπα. Τις ζούσα. Ήμουν κι εγώ εκεί. Είμαι κι εγώ εκεί. Από τις ταινίες που λατρεύω δεν φεύγω ποτέ. Είναι πάντα μαζί μου, είμαι πάντα σ' αυτές. Ο κινηματογράφος της γειτονιάς μου κλείνει λοιπόν, τα κόκκινα καθίσματα ξηλώθηκαν και στοιβάχθηκαν μέχρι να τα πάρουν και να τα πετάξουν ή δεν ξέρω τι να τα κάνουν. Μερικές φορές η ζωή στερείται πρωτοτυπίας και το σινεμά θα γίνει σούπερ μάρκετ. Τα multiplex θα ταξιδέψουν τους σημερινούς εφήβους. Δεν αλλάζει δραματικά κάτι. Τα ταξίδια γίνονται κι απ' τις δικές τους καρέκλες.
Ο αποχαιρετισμός μουδιασμένος, το κείμενο δεν είναι αντάξιο των τόσων εικόνων που πήρα. Ίσως όμως αυτό να μην είναι τυχαίο. Πάντα προτιμούσα τις εικόνες από τις λέξεις. Ψέμματα. Προτιμούσα τις εικόνες που είναι γεμάτες λέξεις και μουσική, προτιμούσα την τέχνη που τα προσφέρει όλα, προτιμούσα την τέχνη που σε έβαζε σε μια αίθουσα, όπου όταν έκλειναν τα φώτα, σήκωνες το κεφάλι σου και έβλεπες από ψηλά μια ασημένια δέσμη φωτός να διαρρηγνύει το σκοτάδι και να διαχέεται σ΄ένα πανί: και μετά έξω χιόνιζε, φορούσες σκούφο και γάντια κι η ανάσα σου σχημάτιζε συννεφάκια στον παγωμένο καθαρό αέρα, την ώρα που φλερτάριζες στ' αγγλικά με μια κοπέλα που σου χαμογελούσε στα γυναικεία.

Ποιός θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

Ολόκληρο το άρθρο, το οποίο αφορά τις πρόσφατες υποθέσεις των φόνων δυο γυναικών, επειδή αρνήθηκαν να υποκύψουν στις σεξουαλικές ορέξεις δυο ανδρών, είναι εδώ (δεξιά στη σελίδα, εκεί που λέει "Όταν σκοτώνει ο φαλλοκράτης"):

http://www.enet.gr/online/online_text?dt=26/10/2005&c=112&id=60955008
Από το άρθρο αυτό επιλέγω δυο αποσπάσματα με απόψεις ειδικών:

- H αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Βάσω Αρτινοπούλου υποστηρίζει "ότι ο βιασμός ή η απόπειρα βιασμού αποτελεί μια ψευδοσεξουαλική πράξη".

Ορίστε;

Αυτό μου θυμίζει το επιχείρημα ότι τα εγκλήματα της 17Ν δεν ήταν πολιτικά.

- Η επίκουρη καθηγήτρια Ψυχολογίας στα ΤΕΙ Αθηνών Ελένη Μανούκα-Πρελορέντζου, μιλώντας για τα σεξουαλικά εγκλήματα "αναφέρει ότι τώρα γίνονται περισσότερο γνωστά γιατί προβάλλονται από τα ΜΜΕ, κάτι που ως γεγονός την προβληματίζει γιατί, όπως υποστηρίζει, άτομα ανώριμα επηρεάζονται από τη λεπτομερή προβολή των εγκλημάτων, θεωρούν ότι για να τα δείχνει η τηλεόραση είναι κάτι φυσιολογικό, (όταν κοινοποιείται κάτι είναι φυσιολογικό) το δουλεύουν στο μυαλό τους, το φαντασιώνουν, ηρωοποιούν τους δράστες και εκλαμβάνουν αυτό που τους πηγαίνει στη διαστροφή και στην αποκλίνουσα προσωπικότητά τους".

Κοινοποιώ την απελπισία που μου προξενούν τέτοιας ποιότητας επιστημονικές αναλύσεις.

Αφού την κοινοποιώ, πάει να πει ότι είναι φυσιολογική.

Aλαζονεία, πτώση, ζωή.

Ο Τιερί Ανρί είναι παίκτης της Άρσεναλ και ο Πέτρος Μαντούβαλος ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Πειραιά. Ο Τιερί κι ο Πέτρος είναι αδελφές ψυχές, καθώς αν η αλαζονεία ήταν μετρήσιμο μέγεθος, οι δικές τους θα σχημάτιζαν μια γραμμή που θα ένωνε τα Μανιάτικα του Πειραιά με το Χάιμπουρι του Λονδίνου.

Η κλάση, η τέχνη και η ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα του Ανρί αναμφισβήτητες. Το πιο γλυκό πλασέ του κόσμου, ο ποδοσφαιριστής που κάνει όλα τα γκολ να φαίνονται εύκολα. Ωστόσο, εκεί που ο Ροναλντίνιο εκφράζει το ποδόσφαιρο της χαράς και της γιορτής, ο Ανρί εκφράζει το ποδόσφαιρο της υπεροψίας. Ο Ροναλντίνιο θέλει να χαίρεται ο κόσμος με αυτά που κάνει στο γήπεδο όπως τα χαίρεται κι αυτός. Ο Ανρί θέλει να τον κοιτάζει ο κόσμος με δέος. Όλοι οι ποδοσφαιριστές από καταβολής ποδοσφαίρου πανηγυρίζουν τα γκολ τους. Ο Ανρί είναι υπεράνω. Απαξιεί να πανηγυρίσει. Ποιός είσαι εσύ, αντίπαλε, που θα καταδεχθώ να πανηγυρίσω επειδή σου έβαλα γκολ; Δεν υπάρχεις, δεν σε ξέρω, εγώ είμαι ο Ανρί και εσύ σκουπίδι. Αντίθετα, παρόλη την παιχνιδιάρικη διάθεσή του ο Ροναλντίνιο πανηγυρίζει τα γκολ του σαν θηρίο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάντα και μάχη. Ο Ροναλντίνιο σου δίνει την εντύπωση ότι θα έπαιζε μπάλλα μαζί σου στην παραλία. Ο Ανρί δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει. Ο Ανρί και ο συμπαίκτης του Πιρές έγιναν παγκοσμίως ρεντίκολο από το Σάββατο το μεσημέρι, όταν η ιδέα τους να εκτελέσουν ένα πέναλτι, με πάσα του Πιρές προς τον Ανρί, μετατράπηκε σε φιάσκο, καθώς ο Πιρές τα 'χασε, σάστισε, κλώτσησε χόρτο και η πάσα δεν δόθηκε ποτέ. Δεν είναι αυτή καθ'αυτή η ιδέα επιλήψιμη (αντιγραφή ενός κόλπου που είχε κάνει ο Κρόιφ). Είναι το ήθος πίσω από την ιδέα που είναι επιλήψιμο. Αν το επιχειρούσαν άλλοι δεν θα πείραζε. Ο Ανρί βάζει τον Πιρές στο κόλπο για να επιδείξουν ακόμη μια φορά πόσο διαφορετικοί είναι, πόσο εξωγήινοι είναι.

Η πτώση του αλαζόνα Ανρί όμως, είναι μικρή σε σχέση με την πτώση του αλαζόνα Μαντούβαλου.

Το εντυπωσιακό είναι ότι και μετά την πτώση του Πέτρου, η αλαζονεία δεν φεύγει, δεν υποχωρεί. Παραμένει. Eκεί, κυρίαρχη. Πληγωμένη αλλά βρυχώμενη. Ο τρόπος που μιλάει για τον Μεϊμαράκη, η ειρωνεία που στάζει, το αλαζονόμετρο στα όρια της αντοχής του. Άνθρωποι σαν τον Μαντούβαλο είναι οι Νικητές, ό,τι εμπόδια κι αναποδιές κι αν τους τύχουν. Ό,τι κι αν γίνει, ακόμα κι αν τον πιάσουν με το χέρι στο βάζο με την μαρμελάδα, ακόμα κι αν η εκδίωξη από το κόμμα του δεν είναι η χειρότερη συνέπεια που πρόκειται να αντιμετωπίσει, ο Πέτρος θα επιστρέψει. Δεν γνωρίζουν ήττα αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γνωρίζουν φόβο. Πιάνουν τον ταύρο από τα κέρατα, τον κοιτούν στα μάτια και τον κάνουν αρνάκι. Αυτοί αδράχνουν την μέρα. Το Carpe Diem δεν το αξιοποιούν ούτε οι καλλιτέχνες, ούτε κανείς. Αυτοί ξεπατώνουν την κάθε μέρα, αυτοί την στραγγίζουν και δεν αφήνουν σταγόνα αναξιοποίητη, αυτοί νικούν και νικούν και νικούν. Γιατί αυτή είναι η φτιαξιά τους, γιατί η φυσή τους τούς φωνάζει ασταμάτητα: ΝΙΚΑ - ΠΑΡΕ - ΚΙ ΑΛΛΟ - ΠΙΟ ΨΗΛΑ. Δεν υπάρχει ήττα γι΄αυτούς τους ανθρώπους. Ήττα υπάρχει για σένα και για μένα. Για σένα και για μένα που φοβηθήκαμε την κάθε μέρα, που φοβηθήκαμε τη ζωή, που ποτέ δεν ψάξαμε το κάτι παραπάνω, που ποτέ δεν είδαμε τον εαυτό μας πάνω από τους άλλους, που συμβιβαστήκαμε στα μικρά μας κρίματα, στις μικρές μας αμαρτίες, στις μικρές μας δωροδοκίες, στις μικρές μας κλοπές.

Δεν υμνώ τον Μαντούβαλο. Η απέχθεια που μου δημιουργούσε όταν τον έβλεπα στο Βελιγράδι να σηκώνει ένα κύπελλο άλλων, με την ελεεινή του κολώνια να βρωμίζει τα γεμάτα ιδρώτα αποδυτήρια των πρωταθλητών, ή, όταν τον έβλεπα ως οιονεί spokesman του Κόκκαλη και του Ολυμπιακού εντός της ΝΔ, ήταν μεγάλη.

Μου είναι ξένος ο κόσμος του Μαντούβαλου και δεν τον πόθησα ποτέ.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι όμως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι Νικητές της ζωής δεν έχουν μόνο σκοτεινή πλευρά. Είμαστε τυφλοί όταν βλέπουμε μόνο τη σκοτεινή πλευρά τους.

Ο Νικητής Ζει. Είτε στη Βουλή είτε στη φυλακή Ζει.

Εσύ;

Αδοπάνα

Ασισάφοπα αν ωψάργ αδοπάνα. Αιγ όμσαισωπυτνε ιακ ονόμ. Άνητφ κιρτ. Αταμσίραιδιαπ. Εμ ουδ αιγόλ σείκαλαμ.

Πρέλω

Eπειδή όλοι μας πρέπει να συμβιβάζουμε τα "πρέπει" με τα "θέλω" μας, προτείνεται η καθιέρωση στο ελληνικό λεξιλόγιο του ρήματος "πρέλω".

Πρέλω: θέλω αυτό που πρέπει, θέλω κάτι επειδή πρέπει.

Συχνά μου λες τ' αστεία σου, για να γελώ λιγάκι.

Σαββατόβραδο. Ήμουν 20 - ήσουν 19. Τα είχαμε φτιάξει εδώ και ένα μήνα. Γιορτάσαμε την επέτειό μας με σινεμά. Μετά σε πήγα στον Λυκαβηττό και κοιτούσαμε την φωτισμένη πόλη. Σε πίεζα να κάνουμε έρωτα εκείνο το βράδυ. Φοβόσουν. Δεν είχες κάνει ποτέ. Όχι ότι ήμουν κανένας έμπειρος κι εγώ. Όλες μου οι (λιγοστές) εμπειρίες από οίκους ανοχής. Σε έφερα στο σπίτι. Άρχισα να σε χαϊδεύω, ήσουν αμήχανη, μου λες "πεινάω". Παραγγείλαμε σουβλάκια. Δυο πίττες γύρο εγώ, μία εσύ. Τα σουβλάκια ήρθαν. Μασουλούσα γρήγορα, με το μυαλό μου αλλού. Εσύ πάλι μασούσες βασανιστικά αργά. "Σαν χαλασμένος μου φαίνεται ο γύρος" μου είπες. Δεν άντεξα και σου όρμησα. Ξέρω ότι θα έπρεπε να ήμουν πιο τρυφερός για την πρώτη σου φορά, αλλά πάλι δεν γινόταν αλλιώς. Όταν τελειώσαμε (όταν τελείωσα για να ακριβολογώ), σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια σου και σου είπα να πάμε στο κρεβάτι για πιο άνετα. Φύγαμε απ' το σαλόνι με τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα, το μισό σου σουβλάκι στο πιάτο κι έναν κόκκινο λεκέ στο καναπέ. Η δεύτερη φορά ήταν καλύτερη από την πρώτη και η τρίτη καλύτερη από την δεύτερη. Την τέταρτη μου το ζήτησες εσύ. Ήμουν λίγο κουρασμένος αλλά ανταποκρίθηκα. Μετά αποκοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι και αποκαμωμένοι. Ξύπνησες από έναν απόκοσμο ήχο. Πετάχτηκες τρομαγμένη. "Τι ήταν αυτό; Τι μυρίζει έτσι;". Δεν είχα ξαναντραπεί τόσο στη ζωή μου.

Τότε έκανες κάτι που θα θυμάμαι μέχρι να πεθάνω, τότε με κέρδισες για πάντα. Ξαναχώθηκες στην αγκαλιά μου και άρχισες να σιγοτραγουδάς:

"Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι, τη νύχτα του Σαββάτου,

να κλάνεις στην αγκάλη μου τον γύρο του θανάτου".

Βιβλιοπρόταση

Ένα καλό βιβλίο είναι πάντα ένα καταφύγιο (ίσως και το τελευταίο) στους χαλεπούς πολιτιστικά καιρούς στους οποίους ζούμε. Τις τελευταίες ημέρες μ' έχει κυριολεκτικά απορροφήσει το βιβλίο της φωτογραφίας. Μολονότι πρόκειται για ένα βιβλίο ιατρικού-εθνολογικού περιεχομένου, είναι εξόχως συναρπαστικό, καθώς ο Raleigh St. Clair αποδεικνύει ότι αν ξέρεις να γράφεις, μπορείς να χρωματίσεις με ενδιαφέρον και το πιο βαρετό φαινομενικά θέμα. Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη στα ελληνικά, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι όποιος εκδοτικός οίκος αποκτήσει τα δικαιώματά του θα έχει πιάσει λαυράκι.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ (ΠΟΥΛΟΣ)

Aν ξαναπεί μια φορά ακόμα την λέξη "τσοντοκάναλα" στην εκπομπή του ο Μάκης, θα αναγκαστώ να τον ενημερώσω με το ζόρι γι' αυτό που αγνοεί, γι' αυτό που του αποκρύπτουν με νύχια και με δόντια επί τόσους μήνες οι συνεργάτες του. Θα αναγκαστώ δηλαδή να τον πληροφορήσω ότι στην εφημερίδα του -αν όχι κάθε Κυριακή, συχνά- προσφέρει ιμιτασιόν τσόντες. Τουλάχιστον αν είναι να κάνετε μια δουλειά, κάντε την σωστά παιδιά και δώστε αληθινές τσόντες στον λαό, να εκτιναχθεί η κυκλοφορία του "Πρώτου Θέματος" στο 1.000.000 φύλλα. Αυτά επί της συγκεκριμένης υποκρισίας.

Επί της ουσίας τώρα του φαινομένου Τριανταφυλλόπουλος, το μπλογκ Old Boy με άρθρο-τομή στα πολιτικά δρώμενα δηλώνει ότι, παρά τα μύρια όσα αρνητικά του Τριανταφυλλοπουλισμού, oι εκπομπές του, συνολικά αποτιμώμενες, έχουν κάνει ως τώρα περισσότερο καλό παρά κακό στη χώρα.

Υ.Γ. Ο Οld Boy ντύνεται σπίτι του.

Μνήμες

Περιμένω προχθές το βαγόνι του μετρό. Πίσω μου τρεις κυρίες, φωτογραφίες των οποίων θα βρείτε στα λεξικά δίπλα στο λήμμα "θεούσες". Χτυπάει το κινητό της μίας. Ο ήχος με ταράζει. Είναι ο ήχος που είχα στο δικό μου τρία-τέσσερα χρόνια πριν. Ενεργοποιούνται αυτόματα καλωδιώσεις του εγκεφάλου που μου θυμίζουν τηλέφωνα που γίνονταν τότε, συγκεκριμένα επαγγελματικά άγχη που είχα τότε.

Βάζω σήμερα το πρωί μια κολώνια που είχα καιρό να φορέσω. Την είχα πάρει μαζί μου πριν λίγους μήνες στο Πεκίνο. Με το που την μυρίζω, ενεργοποιούνται αυτόματα καλωδιώσεις του εγκεφάλου που μου θυμίζουν το Πεκίνο.

Μνήμη της ακοής, μνήμη της όσφρησης, πάω να πιω γάλα να ξαναγίνω μωρό.

Bridge over troubled water

Χρόνια Πολλά, αδελφόθεε.
Την αγάπη την υμνεί η θρησκεία, τον έρωτα η τέχνη, την φιλία ποιός;
Δεν πειράζει, δεν έχει ανάγκη υμνητών.
Στέκεται εκεί μόνη της και τ' αντέχει όλα.
Όλα. Μέχρι το τέλος και μετά και πάλι απ' την αρχή.
Θα μετενσαρκωθεί και θα κατοικήσει δυο αργεντινάκια.
Το ένα θα πετάξει ένα κακάδι στο άλλο, σε μια γειτονιά του Μπουένος Άιρες, το 2050.
Και ούτω καθεξής.

Ρώτα τον Ιμάμη

Το ιστολόγιό μας σας προτείνει ανεπιφύλακτα το ακόλουθο site: http://www.islam.tc/ask-imam/index.php
Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις κρύβουν πραγματικούς θησαυρούς. Απαραίτητη διευκρίνιση: Ούτε ειρωνεύομαι ούτε κοιτάζω αφ' υψηλού ένα άλλο θρήσκευμα κι έναν άλλο τρόπο ζωής. Ωστόσο, άλλο ο σεβασμός προς τα πιστεύω των άλλων κι άλλο το δικαίωμά μου να χαμογελάω. Να χαμογελάω όχι εις βάρος των άλλων, αλλά διαπιστώνοντας πόσο διαφορετικοί κόσμοι μπορούν να συνυπάρχουν στον ίδιον κόσμο. Γνωρίζω ότι αν είχα γεννηθεί αλλού, μπορεί να υπέβαλα κι εγώ ερωτήσεις στον ιμάμη. Άρα εν τέλει χαμογελάω και με μένα και με την ανθρώπινη κωμωδία στο σύνολό της (από δω το 'φερα, από κει το πήγα, πάλι βαρύγδουπος έγινα).
Επιλέγω μερικές ερωταπαντήσεις:
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=13708
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=12445
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=1900
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=15691
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=11433
http://islam.tc/ask-imam/view.php?q=14615

Στον στύλο του Ολντμποϊου, χορός.

Kαμιά φορά πιάνομαι από το μπλογκ μου για να κρατηθώ. Τα ποστάκια παραταγμένα σε κάθετη διάταξη, το ένα κάτω από το άλλο, είναι σαν να σχηματίζουν μια κολώνα. Καμιά φορά, ενώ κρατιέμαι απ΄την κολώνα, πιάνω σε λάθος σημείο, σε λέξεις που τρεμοπαίζουν (λέξεις αβέβαιες, κακοτοποθετημένες, ανέμπνευστες, εύκολες) και χάνω την ισορροπία μου. Πέφτω κι όταν σηκώνομαι ακούω μουσική. Ξαφνικά βλέπω κόσμο να κάθεται ολόγυρα μου σε τραπέζια. Είμαι σε μια μεγάλη αίθουσα, ημισκότεινη. Ξανακοιτάζω την κολώνα. Μάλλον πιο πολύ με στύλο σε στριπτηζάδικο μοιάζει. Ο dj αναγγέλλει με γλοιωδώς λάγνα φωνή το όνομά μου, ένας προβολέας με φωτίζει και, χωρίς να το καταλαβαίνω, αρχίζω το υποτυπώδες χορευτικό μου. Κάθε ρούχο που βγάζω δεν το πετάω κάτω, αλλά το ενσωματώνω στο πάνω μέρος του στύλου. Σε λίγο έχω μείνει εντελώς γυμνός, αλλά το τραγούδι δεν έχει τελειώσει ακόμη. Το σόου πρέπει να συνεχιστεί πάση θυσία, οπότε αρχίζω να αφαιρώ και συναισθηματικές φορεσιές. Στο στύλο κι αυτές. Γυμνός απ΄έξω, γυμνός από μέσα, η μουσική επιτέλους σταματά. Και τώρα τι; Να αρχίσω να περιφέρομαι από τραπέζι σε τραπέζι; Να ζητάω να με κεράσουν ποτό και σε αντάλλαγμα να χαϊδεύουν τις πληγές μου; Να σου προσφέρω προσωπικό χορό πίσω στους καναπέδες, αναγνώστη; Εγώ κι εσύ; Γιατί όχι; Έλα, προσφέρω τις καλύτερες τιμές της αγοράς. Η εποχή του Μικρούτσικου τελείωσε, αναγνώστη. Εξατομικευμένες υπηρεσίες - όχι απρόσωπα πράγματα. Εδώ είναι το καλύτερο ριάλιτι, εδώ το φρέσκο πράγμα, εδώ το φρέσκο κρέας.

Μείνε εσύ στα σκοτεινά κι άσε με μένα να εκτίθεμαι.

Για δες. Μόλις ανανεώθηκε κι ο στύλος μου :-))

Αερικό

"Σαν αερικό θα ζήσω,
σαν αερικό".
Το τραγουδούσες με τα μάτια κλειστά κι ήταν σαν να το εννοούσες.
Όχι φίλε, δεν θα ζήσεις σαν αερικό.
Αν θες να ζήσεις σαν αερικό να πας στο τρελλάδικο.
Μόνο εκεί έχει θέση για αερικά.
Ρεζερβέ κιόλας.
Γιατί θες να είσαι αερικό;
Γιατί δεν θες να ζήσεις σαν άνθρωπος;
Βάλε την ευαισθησία σου στον κώλο και κάνε την υπόθετο.
Τι; Δεν την νοιώθεις;
Είναι επειδή είναι ψευδεπίγραφη.
Μεταμφιεσμένη οκνηρία.
Αντεστραμμένη αναισθησία.
"Σαν αερικό θα ζήσω,
σαν αερικό".

little games

Bρισκόμαστε στο πιθανότατα ιστορικότερο δωμάτιο στην ιστορία του κινηματογράφου, στο δωμάτιο με τις μισάνοιχτες γρίλιες του Ντον Κορλεόνε. Βρισκόμαστε στον δεύτερο "Νονό" και τώρα Ντον Κορλεόνε είναι ο Μάικλ, δηλαδή ο Πατσίνο. Μαζί του στο δωμάτιο ένας διεφθαρμένος γερουσιαστής. Ο γερουσιαστής είναι Αγγλοσάξωνας και βγάζει έναν δεκάρικο κατά των βρωμοϊταλών που υποδύονται τους καθαρούς Αμερικανούς και λερώνουν την όμορφη χώρα του. Ο Μάικλ του απαντάει: "We 're both part of the same hypocrisy. But never think it applies to my family". Είμαστε εξίσου υποκριτές, αλλά μην πιάνεις στο στόμα σου την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναι αμόλυντη, είναι εκτός του δικού μας χώρου. Ο γερουσιαστής του απαντά: "Αll right, all right. Some people have to play little games. You play yours".
Yπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα ζωτικά τους ψεύδη, άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Ο Μάικλ λέει στον εαυτό του ότι η οικογένειά του μπορεί να μείνει ανεπηρέαστη από το έγκλημα που πνίγει τη δική του ζωή. Όσοι έχετε δει την ταινία θυμάστε πόσο ανεπηρέαστη έμεινε. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να παίζουν τα παιχνιδάκια τους για να νοιώθουν ασφαλείς, άνθρωποι που προτιμούν τη δική τους εκδοχή της αλήθειας από αυτήν που δείχνει ο καθρέφτης, υπάρχουν από την άλλη και άνθρωποι συναισθηματικά ηλίθιοι. Άνθρωποι που τοποθετούν βίαια και απρόσκλητα καθρέφτες μπροστά στους άλλους. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Μπορεί και οι καθρέφτες που τοποθετούν να είναι παραμορφωτικοί. Η δεύτερη αυτή κατηγορία ανθρώπων αδυνατεί να διαχειριστεί απλές καταστάσεις και λατρεύει να κάνει τα απλά περίπλοκα. Πρόκειται για ανθρώπους που -πώς να το πω;- αδυνατούν να διαχειριστούν την ελαφρότητα. Θέλουν ντε και καλά να φορτώνουν με βάρος καταστάσεις εξ΄ορισμού χαλαρές. Ενώ το έργο είναι κομεντί εκείνοι παίζουν σαν τον Αλέξη Μινωτή.
Και κάπως έτσι χάνεται στην μετάφραση ένα ακόμη ποστ.
Κι όχι, αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αρετή.
But some people have to play little games.
Εγώ τα παιχνιδάκια μου τα παίζω με ακατάληπτα ποστ.

Αλλιώτικη Μέρα

Σκέφτομαι τον Γιάννη στο Άμστερνταμ. Φαγωμένα τα ψωμιά του. Τελευταία επιλογή στην επίθεση της ομάδας του. Η αφθαρσία παρελθόν. Μεταξύ φθοράς και σχεδίων για την ζωή μετά το ποδόσφαιρο. Και ξαφνικά τραυματίζεται ο ένας, τραυματίζεται κι ο άλλος και να που μπαίνει βασικός σε αγώνα Champions League, να που βάζει δυο γκολ που θα δει όλη η Ευρώπη, να που τον αποθεώνει ένα στάδιο την ώρα που γίνεται αλλαγή. Η έκφραση του προσώπου του την ώρα που πανηγύριζε το πρώτο γκολ ήταν η έκφραση ενός ανθρώπου που του έτυχε παντελώς ανέλπιστη χαρά, η έκφραση ενός ανθρώπου που ενώ θεωρητικά είναι πρωταγωνιστής, γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα είναι κι ο ίδιος μάρτυρας και εντολοδόχος μιας ημιονειρικής κατάστασης που τον ξεπερνά. Shit happens, but small miracles happen too. Αλλιώτικη μέρα, καλό ξαφνικό, μαζί μ' όλα τ΄άλλα και μένα αγαπώ. Όταν 50 χρόνια μετά κλείνουν για πάντα τα μάτια του Γιάννη, στο μυαλό του θα είναι και πάλι Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2005 κι εκείνος θα είναι βασιλιάς για μια νύχτα.

Θα σηκωθεί η ταμπέλα με το νούμερο της φανέλας του κι ενώ ο καρδιογράφος θα αρχίσει να δείχνει την ευθεία γραμμή τσιρίζοντας αποτρόπαια, ο Γιάννης θα αρχίσει ν' αποχωρεί με standing ovation προς το σκοτεινό τούνελ που οδηγεί στ' αποδυτήρια.

Τραγική Ειρωνεία

God Plans, Men Laugh.

Για τον Τσάρλι Κάουφμαν

Πάω γυμνάσιο. Είναι διάλειμμα. Πατώντας την κόκκινη γραμμή των ελευθέρων βολών εξομολογούμαι στην Σάρα Μαρς ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της. Η Σάρα μου χαμογελά. Δεν με απέρριψε. Πετάω στα σύννεφα. Μισό λεπτό μετά την βλέπω να χασκογελάει με την Κιμ Κανέτι. Χασκογελούν εις βάρος μου. Για μισό λεπτό ήμουν ευτυχισμένος. Έξω από το κυλικείο παρατηρώ κάποιον που μου μοιάζει. Είναι ο δίδυμος αδελφός μου ή εγώ ή παραίσθηση. Ό,τι και να 'ναι τις έχει δει κι αυτός. Τον πλησιάζω. "Τις άκουσες;" με ρωτά. "Ναι". "Και δεν στεναχωρήθηκες;". Τον βλέπω καταβεβλημένο, λες και η προσβολή αφορούσε εκείνον. Και κατά κάποιον τρόπο αφορούσε εκείνον, αφού είναι φτυστός εγώ, μόνο πολύ πιο μονόχνωτος. Και πολύ πιο βαθύς, αλλά εδώ είναι γυμνάσιο και το βάθος εύκολα περνιέται για αδικαιολόγητο κλείσιμο στον εαυτό σου. Τον βλέπω καταβεβλημένο και του λέω ψέμματα: "Γιατί να στεναχωρηθώ; Το αν η Σάρα δεν με θέλει είναι δικό της θέμα. Ο έρωτάς μου είναι δικό μου θέμα και δεν μπορεί να μου τον στερήσει, ό,τι κι αν κάνει". Ο αδελφός μου όσο βαθύς κι αν είναι, δεν παύει να είναι έφηβος. Γαντζώνεται στον ρομαντισμό της απάντησής μου και με πιστεύει. Ολοκληρώνω με την μεγάλη ατάκα:

"You are what you love, not what loves you".

Tα χρόνια περνούν και τώρα μπορώ να σου πω, Τσάρλι, ότι τον έρωτα τον τρέφει πάντα η αμφιβολία. Η βεβαιότητα της απόρριψης τον καταργεί. Κι αν νομίζεις ότι δεν τον καταργεί, λάθος κάνεις. Απλώς συνεχίζεις να αμφιβάλλεις και να ελπίζεις.

Υou are what loves you Charlie and not what you love.

Είσαι οι άνθρωποι που εμπνέεις παγκοσμίως και μένουν άναυδοι μπροστά στην μεγαλοφυϊα σου, βλέποντάς σε να σπας το είδωλό σου μπροστά στα μάτια όλης της κινηματογραφικής οικουμένης, παρουσιάζοντας τον εαυτό σου να μαλακίζεται διαρκώς και να ιδρώνει από αγοραφοβία όποτε πρέπει να έρθει σε επαφή με ανθρώπους.

Τσάρλι, πολύ φοβάμαι ότι όσα γράφω δεν βγάζουν νόημα σχεδόν σε κανέναν. Αν όμως εσύ Τσάρλι καταργείς όλους τους κανόνες γράφοντας τόσο αντισυμβατικά και ριζοσπαστικά σενάρια, παρότι θα επενδυθούν πάνω τους δεκάδες εκατομμύρια δολάρια, θα ήταν τουλάχιστον ντροπή να σου αφιέρωνα ένα μικρό ποστ, για το οποίο δεν θα ξοδευθεί δεκάρα, υπακούοντας σε οποιουσδήποτε κανόνες.

Ας μην με καταλάβει κανείς, Τσάρλι.

Μου αρκεί ότι θα με καταλάβεις εσύ.

Do the right thing

Πριν δυο βδομάδες πάω να πάρω το αυτοκίνητό μου και το βλέπω χτυπημένο. Βλέπω κι ένα σημείωμα στο παρμπρίζ. Ακολουθώντας τις οδηγίες του σημειώματος πηγαίνω σε ένα μαγαζί λίγα μέτρα πιο κει. Μια σχετικά ηλικιωμένη κυρία μού δίνει αναλυτικά τα στοιχεία του οδηγού και του αυτοκινήτου που με χτύπησε. "Πήγε να φύγει" μου λέει "αλλά τον σταμάτησα". Όταν την ευχαριστώ μου απαντάει: "Δεν έκανα τίποτα. Απλώς δεν μπορώ το άδικο".

Σήμερα φτάνω σε μια δημόσια υπηρεσία μισή ώρα μετά το κανονικό της κλείσιμο. Δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω, αφού είναι κάτι παραπάνω από μάταιο να ελπίζω να με εξυπηρετήσουν. Πηγαίνω στην υπάλληλο. "Ξέρω ότι είναι αργά - ξέρω ότι έχετε κλείσει. Θα εκτεθώ αν δεν κάνω τη δουλειά. Μήπως θα μπορούσατε;". Προς μεγάλη μου έκπληξη, μπορεί. Δεν δυσανασχετεί καν.

Ίσως δεν είναι στην μόδα, ίσως δεν θα το συναντήσετε σε λυσάρια καλοζωίας, ίσως σας φανεί χαζό στην μη προφανή ανταποδοτικότητά του. Κι όμως. Το να κάνεις το καλό μπορεί να σου προσφέρει ψυχική ικανοποίηση κι ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη σου. Το να κάνεις το καλό μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις κι εσύ καλά.

Kι επειδή ήδη ακούγομαι σαν τον Κοέλιο στην τελευταία σελίδα του "Ταχυδρόμου", εύχομαι -σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακτήσω το μοναδικό μου στυλ και να σώσω το ποστάκι- στην μεν κυρία του αυτοκινήτου, να ξεκαρδιστεί στα γέλια σήμερα με την αγαπημένη της σειρά στην τηλεόραση, στην δε υπάλληλο, να την ξαναφέρει απόψε, μετά από καιρό, ο άντρας της σε οργασμό.

Oρισμοί

Ελληνική πολιτεία καλείται η πολιτεία στην οποία, όταν ολοκληρωθεί η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης των πολύμηνων, καθημερινών, πηχιαίων, πρωτοσέλιδων καταγγελιών μεγαλοεκδότη κατά μεγαλοεπιχειρηματία (του στυλ "50 ΤΡΙΣ ΕΚΛΕΨΕ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ Ο ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΚΟΝΤΟΜΗΝΑΣ"), δεν πρόκειται να πάει φυλακή ούτε ο μεγαλοεπιχειρηματίας ούτε ο μεγαλοεκδότης.

Ελληνική κοινωνία καλείται η κοινωνία που θα της φανεί φυσικό το ότι δεν θα πάει φυλακή ούτε ο μεγαλοεπιχειρηματίας ούτε ο μεγαλοεκδότης.

Αντιτραγουδιστική Υπηρεσία

Με μια αιφνιδιαστική και άρτια προετοιμασμένη επιχείρηση, Σάββατο κι απόβραδο η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία εισέβαλε στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού και συνέλαβε σε γιάφκα στην οδό Αριστοτέλους ομάδα νεαρών, αγνώστων λοιπών στοιχείων, οι οποίοι οδηγούνται τις αμέσως επόμενες ώρες σε Εισαγγελέα και Ανακριτή με τις κατηγορίες του εμπρησμού, της αντιποίησης Αρχής, καθώς και της αντίστασης κατά της Αρχής. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο οι νεαροί έπαιζαν "κλέφτες κι αστυνόμους" και "φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους", ενώ επίσης αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη, βγάζοντας απ' τις τσέπες τους φλούδες μανταρίνι και ρίχνοντάς τες στα μάτια των αστυνομικών (να πονούν). Καλά πληροφορημένες πηγές αναφέρουν ότι αρχηγός της γκρούπας των ταραξιών είναι μια μυστηριώδης κοπέλα με το κωδικό όνομα "Αργυρώ". Μαζί με τους νεαρούς συνελήφθη -το πιθανότερο από συνήθεια- κι ο Γιάννης Σερίφης. Φημολογείται ότι θα επακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες ενέργειες της Αντιτρομοκρατικής, η οποία παρακολουθεί στενά και άλλα τραγούδια και εστιάζει ιδιαίτερα την προσοχή της σε μυστηριώδες άγαλμα που συνομιλεί και κόβει βόλτες με περαστικούς, καθώς διερευνάται η εμπλοκή του στην υπόθεση των βανδαλισμών που υφίσταται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το συνάδελφο άγαλμα του Τρούμαν. Σε περίπτωση σύλληψης του αγάλματος θα συλληφθεί κι ο Γιάννης Σερίφης.

Γραφικότητες

Χρόνια τώρα θεωρούσα γραφικούς όσους γράφουν επιστολές σε εφημερίδες για να εκφράσουν την άποψή τους για κάποιο θέμα.

Πριν λίγους μήνες άνοιξα μπλογκ κι άρχισα να εκφράζω την άποψή μου για διάφορα θέματα.

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΩ Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ. ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ. ΣΙΩΠΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΟΥΣ. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. ΔΕΝ ΣΩΠΑΙΝΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΤΑ ΚΑΚΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ

(γέλια εις την δισεκατομμυριοστή).

Καλό εναντίον Κακού.

Εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός κι εκεί που σταματάει η πολιτική αρχίζει ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος με άρθρο - τομή στο χθεσινό "ΒΗΜΑ" γράφει κατά λέξη: "Το Δημόσιο σήμερα αποδιαρθρώνεται όχι επειδή έφυγαν οι πράσινοι και ήλθαν οι γαλάζιοι, αλλά επειδή έφυγαν οι καλύτεροι και ήλθαν οι χειρότεροι".

Αυτό πάει να πει πολιτική ανάλυση, αυτό πάει να πει πολιτική σκέψη, αυτό πάει να πει πολιτική αρθρογραφία. Το κόμμα των καλών και το κόμμα των κακών. Οι καλύτεροι εναντίον των χειρότερων. Γιάννη, απόψε το βράδυ, στην αντικειμενική σου την εκπομπή, έχε καλού - κακού μαζί σου και κανένα πλαστικό μπουκαλάκι για να το πετάξεις στον εκπρόσωπο του κόμματος των κακών. Κακοί είναι άλλωστε, καλό θα κάνεις. Και να το πετάξεις δεν πρόκειται να υποστείς καμία συνέπεια, γιατί δεν θα το έχεις πετάξει εσύ αλλά το ατίθασο το χέρι σου, με μια ανακλαστική ενστικτώδη κίνησή του.

Η Αμερική του ανορθολογισμού

Στις πίσω σελίδες μιας ταινίας, όπως ακριβώς και στα κρυμμένα πλάνα ενός βιβλίου, είναι που αποτυπώνονται συνήθως τα ίχνη μιας συγκεκριμένης εποχής και μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Το επάγγελμα μιας πρώην φιλενάδας του Μπιλ Μάρρευ στο "Broken Flowers" είναι να οργανώνει ντουλάπες (αλλά και ντουλάπια όπως πληροφορούμαστε), ενώ μία άλλη έχει "ιατρείο" στο οποίο επικοινωνεί με ζώα (ακούει τι έχουν να της πουν - τούς δίνει συμβουλές). Εντάξει, η ταινία έχει κωμικά στοιχεία, ωστόσο όσα παρουσιάζει δεν είναι υπερβολές. Η Αμερική στρέφει συνεχώς και πιο έντονα το πρόσωπό της προς τον ανορθολογισμό και δεν είναι μόνο το με κάθε τίμημα κυνήγι του δολαρίου που την χαρακτηρίζει. Ο Μπους λαμβάνει εντολή απ' τον Θεό να χτυπήσει το Αφγανιστάν (ή το Ιράκ ήταν;), στο εμπόριο κάνουν θραύση οι "Δίαιτες του Ιησού", οι άνθρωποι πιστεύουν πως τα ζώα τους μιλούν και πληρώνουν κόσμο για να τακτοποιήσει τα ρούχα στην ντουλάπα τους.

Το ροζ μανό

Γύρισε σπίτι της, χτύπησε με δύναμη την πόρτα, πέταξε τσάντα και παπούτσια στο πάτωμα και ξαπλώθηκε στον καναπέ. Τα λόγια του προϊσταμένου δεν είχαν σταματήσει να κουδουνίζουν στ' αυτιά της. Και τα είχε ακούσει πρωί - πρωί. Είχε έναν τρόπο να την προσβάλλει με λέξεις που αν τις έλεγε άλλος μπορεί και να μην τους έδινε σημασία. Αυτός ο άνθρωπος κατείχε αναμφίβολα την τέχνη της χυδαιότητας. Τι έφταιγε περισσότερο απ' όλα; Ο τρόπος που τόνιζε τις λέξεις; Ο τρόπος που σφύριζε το "σ" στο στόμα του σαν φίδι; Ο τρόπος που έπαιζε με το στυλό του; Το αποκτηνωμένο βλέμμα του; Ό,τι κι αν ήταν, είχε τον τρόπο να σε κάνει να νοιώθεις εσύ άσχημα, να σε κάνει να νοιώθεις συνένοχη στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της προστυχιάς. Σηκώθηκε απ' τον καναπέ, άρχισε να κάνει βόλτες, δεν την χωρούσε ο καναπές, δεν την χωρούσε το διαμέρισμά της, δεν την χωρούσε ο τόπος. Βγήκε στο μπαλκόνι, κάπνισε τρία τσιγάρα, αγριοκοίταξε την διπλανή, μπήκε μέσα, πήγε στο μπάνιο, άρχισε να ψαχουλεύει αφηρημένα τα καλλυντικά της. Το μάτι της πήρε πίσω - πίσω στο ράφι ένα σκονισμένο μπουκαλάκι με ροζ βερνίκι νυχιών. Είχε ξεχάσει την ύπαρξή του. Το είχε αγοράσει μήνες πριν και δεν το είχε βάλει ποτέ. Της φαινόταν παιδιάστικο και παράταιρο. Το πήρε, ξάπλωσε στο κρεβάτι με τα ρούχα και άρχισε να βάφει αργά και τελετουργικά τα νύχια της. Χέρια και πόδια. Τα φυσούσε να στεγνώσουν, κοιτούσε το καινούριο χρώμα τους κι άρχισε να απομακρύνεται από τον κόσμο του προϊσταμένου, άρχισε να νοιώθει ότι τώρα δεν μπορούσε να την αγγίξει, άρχισε να νοιώθει ένα παράδοξο συναίσθημα εξαγνισμού.

Το επόμενο πρωί τα ξέβαψε. Από εκείνη την ημέρα όμως, είχε πάντα στην τσάντα της το μπουκαλάκι με το ροζ μανό.

Ολότελα

Σκέφτεται τις μέρες και τις μέρες και τις μέρες, το ατελείωτο φιδάκι των ημερών που πήγαν χαμένες, που έμειναν λειψές, που μασουλήθηκαν και φτύστηκαν σαν τσίχλες,

σκέφτεται ότι αυτές οι μέρες και οι μέρες και οι μέρες δεν ήταν όποιες κι όποιες, ότι το ατελείωτο φιδάκι των ημερών σχημάτιζε τη λέξη νιάτα

και σκέφτεται ότι οι μέρες και οι μέρες και οι μέρες δεν πήγαν ολότελα χαμένες, καθώς ένιωθε τουλάχιστον -ή νόμιζε πως ένιωθε- κάτι που έμοιαζε με πόνο, κάθε μία από τις μέρες και τις μέρες και τις μέρες.

Ας το πούμε έτσι: Ήξερε τι έχανε.

Δεν συμμετείχε στον πόλεμο της κάθε μέρας, κατέθετε όμως κάθε βράδυ στεφάνι στο μνημείο της άγνωστης ημέρας, της ημέρας που γλιστρούσε χωρίς να την γνωρίσει και πέθαινε στον αγώνα για τη λευτεριά από τα δεσμά ...

Τα δεσμά; Μα ποιός τον είχε φυλακίσει;

Έπαιξε τα κλειδιά στα χέρια του και έπεσε για ύπνο.

Αύριο πάλι.

Όνομα αντί ονόματος

Λίγη ευρηματικότητα να χαρακτήριζε την εξωτερική μας πολιτική και θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε αντιπρόταση στον Νίμιτς, στην οποία θα εφαρμόζαμε τη γνωστή Χανιμπάλια διαπραγματευτική αρχή "quid pro quo", προσφέροντάς του όνομα για να πάρουμε όνομα. Εξηγούμαι: Παραιτούμαστε ρητά και ανεπιφύλακτα από οποιοδήποτε δικαίωμα στο όνομα του γνωστού στρατιωτικoύ νοσοκομείου στη Βασιλίσσης Σοφίας, το οποίο θα μετονομασθεί όπως αποφασίσει ο έως τώρα συνονόματός του ειδικός διαπραγματευτής του ΟΗΕ, κερδίζοντας σε αντάλλαγμα το δικαίωμα μονομερούς καθορισμού του ονόματος της γείτονος χώρας. Φυσικά θα είναι επώδυνο να χαθεί το όνομα ενός ιστορικού νοσοκομείου, αλλά ας μην ακουστούν οι γνωστές κραυγές περί ξεπουλήματος και προδοσίας. Η πολιτική -και δη η εξωτερική- είναι η τέχνη του συμβιβασμού. Και δυστυχώς μερικοί συμβιβασμοί είναι επώδυνοι.

Κριτική δίχως λιπαρά και γεμάτη χολή

Διαβάζω στην μουσικοκριτική στήλη του κυρίου Γιώργου Ε. Παπαδάκη στη χθεσινή "Ελευθεροτυπία", ότι το τραγούδι της Ευσταθίας "Χωρίς Εσένα" που ήρθε τρίτο στον διαγωνισμό πρωτοεμφανιζομένων του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν "ένα υβρίδιο που επεδίωκε να εντυπωσιάσει διά της αγοραίας ελευθεροστομίας, που ύστερα από τον τρόπο με τον οποίο το παρώδησε ο κ. Μητσικώστας στην εκπομπή του, κάθε σχόλιο περιττεύει".

Επειδή το τραγούδι το στηρίξαμε ως μπλογκ, επειδή εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι η Ευσταθία είναι ξαδέλφη του αγαπητού συντρόφου, συναδέλφου και συναγωνιστή Μαίανδρου και επειδή μέρες πυρετού με έχουν κάνει οξύθυμο, ας αναρωτηθώ:

Τι σημαίνει αγοραία ελευθεροστομία; Τα τραγούδια πρέπει να διέπονται από κλειστοστομία; Τα τραγούδια πρέπει να ασφυκτιούν μόνο στον κόσμο των αποδεκτά στιχουργούμενων λέξεων; Να μην αναπνέουν και στον κόσμο της καθημερινότητας;

Αγοραίος θα πει πρόστυχος. Ελευθεροστομία θα πει αθυροστομία.

Η μόνη λέξη του τραγουδιού που μπορεί να εκληφθεί ως "κακιά λέξη" είναι η λέξη "κώλος", που χρησιμοποιείται στο στίχο "ειδύλλια του κώλου". Α! Υπάρχει και η εξόχως χυδαία λέξη "ηλίθια" που χρησιμοποιείται στον στίχο "μια ηλίθια παράσταση".

Σε ένα κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον όπου κυριαρχεί η αληθινή ευαισθησία και το καλό γούστο, ήρθε αυτή η κοπέλα με το παράξενο κούρεμα (ένα ακόμη στοιχείο με το οποίο "επεδίωκε να εντυπωσιάσει") και μόλυνε την αισθητική μας με ειδύλλια του κώλου και ηλίθιες παραστάσεις.

Κοκκίνισαν κι οι τοίχοι με την ξεδιαντροπιά της.

Σκανδαλίστηκε και το τελευταίο κατακάθι της κοινωνίας με το λεξιλόγιό της.

Δεν είμαστε πια ως λαός αυτό που είμαστε έως πρότινος.

Κοπάδια απεγνωσμένων νεοελλήνων αντιγράφουν την Ντόροθι Βάλανς κυκλοφορώντας τσίτσιδα στους δρόμους και φωνάζοντας "she put her disease in us", "she put her disease in us".

Λάπτοπ και Λαπάς

Το πολυήμερο κρεβάτωμα από ιό έχει επιπτώσεις ψυχολογικές, οικονομικοτεχνικές και πνευματικές. Ας τις δούμε εν συντομία:
- Ψυχολογικά το πιθανότερο είναι να εμφανίσεις συμπτώματα "του συνδρόμου της αφαίρεσης του αρχικού πι". Δηλαδή εκεί που ένιωθες πανίσχυρος, συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι είσαι ανίσχυρος και έρμαιο των διαθέσεων του κορμιού σου. Το σώμα σου κάνει κουμάντο. Όχι εσύ.
- Οικονομικοτεχνικά, εάν και εφόσον διατηρείς μπλογκ, οι συνέπειες της εισβολής της νόσου στον οργανισμό σου είναι αντίστοιχες με τις συνέπειες της πυρκαγιάς στα στούντιο του "Alpha". Ως γνωστόν, τα μπλογκ είναι οικονομικά βιώσιμα επειδή δεν πάσχουν από τον γιγαντισμό των παραδοσιακών ΜΜΕ: Λιγότεροι συνεργάτες, λιγότερος εξοπλισμός, λιγότερα έξοδα. Κάπως έτσι είναι και ψιλοϊσοσκελισμένοι οι ισολογισμοί που παραδίδουμε οι περισσότεροι στην Β' ΔΟΥ Ιστολόγων. Αυτή η υπερσυγκέντρωση όμως όλων των τομέων ενός παραδοσιακού ΜΜΕ (ειδησεογραφικού, ψυχαγωγικού, αθλητικού, πολιτιστικού κ.ο.κ.) πολλές φορές σε έναν και μόνο συνεργάτη ενέχει, σε περίπτωση ασθενείας του, τον κίνδυνο της κατάρρευσης ολόκληρου του ιστολογικού μηχανισμού. Όπως και να 'χει και 'μεις από αυτό εδώ το μετερίζι, όπως οι συνάδελφοι του Alpha, δεν θα το βάλουμε κάτω, δεν θα φοβηθούμε και θα συνεχίσουμε να είμαστε κοντά σας. Και μια προειδοποίηση προς την ρωσική μαφία: ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ - ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΣΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΕΡΙΚΩΝ - ΝΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΚΟΡΛΕΟΝΕ.
- Πνευματικά, όντας καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι και με το κεφάλι σου να βρίσκεται μονίμως στο νέφος, καταφεύγεις αναγκαστικά στον υπέροχο κόσμο της ελληνικής τηλεόρασης. Βλέπεις τον Παπακαλιάτη να χρησιμοποιεί την μουσική του Φίλιπ Γκλας από τις "Ώρες" (νομίμως;) και η ίδια μουσική που χάιδευε πρόσωπα σαν της Στριπ, της Κίντμαν και της Μουρ, προσκρούει τώρα αντιστικτικά στην πανηλίθια αυτάρεσκη φάτσα του Χριστόφορου, βλέπεις τον Παύλο Τσίμα να αναλύει την πολιτική επικαιρότητα και το κεφάλι του να κουνιέται σαν του Στίβι Γουώντερ, μια δεξιά - μια αριστερά, βλέπεις - βλέπεις και το μυαλό σου γίνεται σαν το λαπά δίπλα στο λάπτοπ σου.

Η ζυγαριά

Όπως όσοι πεθαίνουν αφήνουν πίσω τους το πρόσωπο τους πάνω σε μια φωτογραφία, μέσα σε μια κορνίζα, πάνω σ' ένα κομοδίνο, μέσα σ' ένα σαλόνι, και μας χαμογελούν από 'κει (κι ας μην τους βλέπουμε), έτσι και το παρελθόν όταν πεθαίνει αφήνει πίσω του το πρόσωπό του, είτε στους δρόμους είτε στα σπίτια, και μας χαμογελά από 'κει (κι ας μην το βλέπουμε).

Δώστε δυο δραχμούλες -ελάτε, μην είστε τσιγκούνηδες, θα τις καλύψετε από κάπου αλλού- κι ανεβείτε πάνω του. Τώρα περιβάλλεστε παντού απ' το παρόν, αλλά πάνω στη ζυγαριά δεν μπορεί να σας ακουμπήσει. Όχι, όχι, μην απογειωθείτε μαζί της. Όσο κι αν δεν βλέπουν οι άνθρωποι, όσο κι αν δεν κοιτούν ψηλά, όλο και κάποια κάμερα θα σας καταγράψει και θα 'χετε μπελάδες. Δεν θα πιστεύουν το θέαμα και θα βγάλουν τρελλούς εσάς, εσάς που πετάτε.

Για άλλη δουλειά ανεβήκατε. Το ρίξατε το δίφραγκο; Πόσα παρελθοντόκιλα ζυγίζετε; Τι αναλογία παρελθόντος κουβαλά το κορμί σας; Πόσο βαραίνουν οι επιλογές του τότε σας στο τώρα σας;

Μίκυ Μάους Τύραννος

Για κάτι τέτοια ζω.
Έγραφε την Παρασκευή ο Γεωργουσόπουλος στα "ΝΕΑ" για μια παράσταση του Οιδίποδα Τύραννου στο εξωτερικό, σκηνοθετημένη από έναν Λιθουανό, στην οποία: "Ο Χορός αποτελείται πότε από κούκλες και πότε από Μίκι Μάους. Ο κορυφαίος είναι ένα τεράστιο τέντι μπέαρ".

Σκέφτηκα να ψάξω να δω αν υπάρχει και φωτογραφικό υλικό.

Υπάρχει: http://festival.divadlo.cz/rocniky/roc05/a_oidipus.asp

Υ.Γ. Αφήνω ένα 1% να με κέρδιζε η παράσταση, αν την έβλεπα. Δεν μπορεί όμως αυτό το 1% να με εμποδίσει να απολαύσω με όλη μου την ψυχή φωτογραφίες σαν αυτή.

Όταν οι Κωλοέλληνες γίνονται Κωλοαθηναίοι.

Eίμαι γέννημα - θρέμμα Αθηναίος. Άρα ψεύτικος. Η ψευτιά αυτής της ελεεινής πόλης έχει διαχυθεί σαν δηλητήριο και έχει διαβρώσει όλο το πρωτευουσιάνικο είναι μου. Αν φυσούσε ο Βαρδάρης στο πρόσωπό μου, αν ατένιζα καθημερινά τον Θερμαϊκό, θα 'μουν αλλιώς. Σαλονικιός κι αληθινός.

Είδα το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Οι ανά δεκάλεπτο τοπικιστικές κορώνες του Ιεροκλή Μιχαηλίδη με άφησαν παγερά (σε βαθμό κρυοπαγημάτων) αδιάφορο, αφού προέρχονταν από έναν άνθρωπο που θέλει να είναι εντός, εκτός και επί τ' αυτά, και αριστερίζων και συμπαρουσιαστής της ημίlifestyle εκπομπής για τους Ολυμπιακούς και χαϊδεμένο παιδί της κυβερνητικής τηλεόρασης και κριτής της.

Όταν ανέβηκε όμως στη σκηνή ο Σαββόπουλος το πράγμα άλλαξε. Ό,τι και να πει κι ό,τι και να κάνει, είναι τεράστιο μέγεθος και θα τον αγαπώ μέχρι εσχάτων. Αλλά αντί να αποτίσει φόρο τιμής στον Σταύρο Κουγιουμτζή, άρχισε να μιλά για το εμείς και το εσείς, το βόρειοι και νότιοι, την αληθινή Θεσσαλονίκη σε αντιδιαστολή με την ψεύτρα Αθήνα. Η πονεμένη Θεσσαλονίκη που τραγουδά απ' την σκοπιά του ηττημένου και η κενή Αθήνα που τραγουδά για θριάμβους.

Άνθρωποι που η ιστορία θα αγνοήσει την ύπαρξή τους σαν τον Μιχαηλίδη και άνθρωποι που η ιστορία θα τους τιμήσει και με το παραπάνω σαν τον Σαββόπουλο, έρχονται στην Αθήνα, φτιάχνουν περιουσίες και μετά επιστρέφουν στα πατρώα εδάφη για να κηρύξουν την έναρξη του ανένδοτου μακεδονικού αγώνα.

Έχω και πυρετό, αλλά αν είναι να παρεξηγηθούν όσα λέω, ας παρεξηγηθούν.

Όπως και να 'χει, τα υπέροχα τραγούδια του Κουγιουμτζή ήρθαν να ξεπλύνουν την ατμόσφαιρα από τα κηρύγματα του Νιόνιου.

Όλα καλά κι όλα ωραία.

Asking for

Aφού πιάσαμε τ' αγαπημένα, να κι ένα αγαπημένο τετράστιχο από το "Βird on the Wire" της Αυτού Μεγαλειότητος, του κυρίου Λέοναρντ Κοέν.

I saw a beggar leaning on his wooden crutch,
he said to me, "You must not ask for so much."
And a pretty woman leaning in her darkened door,
she cried to me, "Hey, why not ask for more?"

O ζητιάνος με την πατερίτσα και η όμορφη γυναίκα στην γεμάτη υποσχέσεις πόρτα της.
Δεν πρέπει να ζητάς τόσα πολλά - Γιατί να μην ζητήσεις περισσότερα;
Θα μπορούσες να έχεις λιγότερα - Θα μπορούσες να έχεις περισσότερα.
Λέοναρντ, βάλε την κυρία να προσκαλεί στην σκοτεινή της πόρτα τον ανάπηρο ζητιάνο.
Σου ζητάω πολλά;

Πλησιάζοντας τον αγαπώντα

Για τον Αχιλλέα που το ζήτησε, ακολουθεί ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα (με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι η λέξη "βλάκας" αφορά προφανώς όσους κλεισμένοι στις βεβαιότητές τους αρνούνται το διάλογο, όχι όσους τον επιζητούν).

"Χαιρετισμός του καλοκαιριού"

του Ευγένιου Αρανίτση

Αν ο αγγελιοφόρος έρχεται με τη μορφή ενός φύλλου που πέφτει, μην τον αγνοήσεις. Γίνε μια κεραία και μείνε σιωπηλός για να συλλάβεις το μήνυμα. Το φύλλο αναγγέλλει έναν θάνατο που είναι κάθετος, αντίθετα απ' του ανθρώπου.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι ένα βότσαλο που έρχεται κυλώντας στην παλάμη σου ενώ κάθεσαι στην παραλία, μη βιαστείς να τον ξεφορτωθείς. Θα διαπιστώσεις ότι έχει να σου πει κάτι που δεν λέγεται, επειδή ο χαρακτήρας του λόγου ήταν και παραμένει ερμητικός. Αυτή η διαπίστωση μοιάζει με το ρίγος μπροστά στην έκρηξη της χλωρίδας. Παραδέξου ότι κάθε που εντοπίζεις έναν οιωνό ο χρόνος επιβραδύνεται και ότι τίποτα δεν συνδέεται πλέον άρρηκτα με το κόστος του. Ασε τη μυϊκή χαλάρωση για τους διαφημιστές και κοίτα η χαλάρωση ν' αρχίζει απ' την υπόφυση του εγκεφάλου, το μάτι που έδωσαν οι τρεις γριές στον Περσέα για να κοιτάξει την άμμο και το νερό και τους αστερίες.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι το σκοτάδι, μη σπεύσεις ν' ανάψεις τα φώτα αλλά άκου τι θα σου πουν οι γάτες και η υγρασία της νύχτας. Απαξ και το σώμα σου μετατραπεί σε ηχείο, μεταφορές και παρομοιώσεις στρατηγικής σημασίας θα αναπτυχθούν σε κάθε διασταύρωση της αντίληψής σου και πιθανόν να βρεθείς, για ένα δευτερόλεπτο, εκεί όπου ήταν ανέκαθεν το λίκνο του Homo significans, του παππού μας, θεός σχωρέσ' τον. Φρόντισε να τεμπελιάζεις, να είσαι μόνιμα εντός θέματος αλλά παράλογος στις απαιτήσεις, εν αγαθότητι. Χαιρέτα μου τον πλάτανο -κυριολεκτικά- μόλις τον δεις. Σε περίπτωση που δεν τον δεις, λυπήσου με ευγένεια, χωρίς πικρία. Ο πλάτανος σημαίνεται διά της απουσίας του.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι μια κατσαρίδα στον τοίχο, μην τον εξοντώσεις αλλά σκέψου ότι η ακινησία του ίσως αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα του τι ζητάνε από μας οι νεκροί. Υπολόγισε ότι μπορεί να είναι ο προάγγελος της αγαλλίασης απ' τη βαθιά εμπειρία του παρόντος χρόνου, δηλαδή του αποχαιρετισμού. Μην κλείνεις τα ρουθούνια στο χαμομήλι και μην τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Ασε την αναπνοή σου να τα βγάλει πέρα μόνη της.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι το φεγγάρι, μη φανταστείς έναν βράχο που κινείται γύρω από το σπίτι σου αλλά φαντάσου τον εαυτό σου ολόκληρο σαν ένα βλέμμα απείρως διεισδυτικό, που η μια του άκρη έχει πιαστεί στο άγκιστρο και τρέμει. Μη χάνεις την ευκαιρία, ζήτα δανεικά και αγύριστα. Μην ανυπομονείς. Μην είσαι φερέγγυος και μη συμπεριφέρεσαι όπως ο υπνοβάτης. Μη γίνεσαι κώλος και βρακί μ' αυτούς που ανακρίνουν τα πράγματα μέχρι να ομολογήσουν. Προσπάθησε να ξεχωρίσεις τα πράγματα που κρατούν ακόμη το στόμα τους κλειστό και ορκίσου να τα υπερασπίσεις.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι το κύμα, κοίτα να τον καλωσορίσεις και μη συγκρίνεις τον αφρό με την ευκολία της απομάκρυνσης. Γίνε λαθρακουστής του Λιβυκού Πελάγους και πάψε να λατρεύεις τα αντηλιακά· μάθε να είσαι ντροπαλός. Θυμήσου ότι τα νιάτα υπήρξαν όντως κάτι ανεπανάληπτο ενώ, αντίθετα, η νεολαία είναι απλώς μια ιδεολογία. Μην κοιμάσαι όρθιος. Μην αγρυπνάς ξαπλωμένος. Μην ακολουθείς τις συμβουλές μου κατά γράμμα. Και μην πειθαρχείς όταν σου λένε να μη σπαταλάς την ώρα σου. Σπατάλα την πριν προλάβει να αποκτήσει τον έλεγχο. Ξεκίνα απ' τα 8,9 δευτερόλεπτα που χρειάζεται το φως για να φτάσει από τον ήλιο στη Γη.

Αν ο αγγελιοφόρος έρθει σαν ένα γάβγισμα που ακούγεται από μακριά, μην είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι συνηθισμένο. Μπορεί ο σκύλος να διαισθάνεται πως η παρηγοριά είναι για κείνους που δεν ξέρουν τι θα πει συμφέρον. Ετοιμάσου λοιπόν να δεχτείς ότι η ύπαιθρος σου χρωστάει, δεν της χρωστάς. Διαφορετικά θα υποφέρεις από τη φρίκη της αποταμίευσης. Και μη φωτογραφίζεις τίποτα γιατί η φλόγα του θα σβήσει.

Αν ο αγγελιοφόρος είναι μια κάμπια, ένα σκουλήκι, μην αγανακτείς. Συμφιλιώσου με τις απώλειες της ζωτικότητας δίχως να σε απασχολεί ο μηχανισμός τους. Μην αγαπάς τον πλησίον αλλά πλησίασε τον αγαπώντα. Αγγιξέ τον με χιούμορ ή θυμωμένος, εφόσον πρέπει. Εχε υπ' όψιν σου ότι με τον ανάδρομο Ποσειδώνα απέναντι στον Δία αρχίζουν τα προβλήματα, και ευτυχώς! Σελήνη ευνοϊκή αλλά, στα επαγγελματικά, ελάχιστη πρόοδος. Στα αισθηματικά, μην πιστεύεις όσα πιστεύουν όλοι. Δημοκρατία και καλοσύνη δεν είναι συμβατές. Η καλοσύνη είναι αφροδισιακό· το καλύτερο.

Όλα τα πλάσματα διαμηνύουν και μεσολαβούν, όλα είναι ταχυδρόμοι ή παιδιά για τα θελήματα, όλα κάτι ανακοινώνουν, όλα κάτι ευαγγελίζονται, όλα για κάτι προϊδεάζουν. Ακόμη κι αν ο αγγελιοφόρος είναι ο βλάκας που σε διδάσκει πως η ζωή αυτών των εξαιρετικών πλασμάτων συνοψίζεται σε μιαν ιδιοτροπία του μορίου του άνθρακα, μην του κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα· ίσως αυτός να σε περιποιηθεί όταν αρρωστήσεις από μελαγχολία. Σκέψου τουλάχιστον πως η αρρώστια ισοδυναμεί με την αλήθεια μας. Διότι είναι στη φύση της αλήθειας να αρρωσταίνει.

Από κει και πέρα, τι άλλο να σου πω! Καλή τύχη.

Αυτά

1) 14-0 να χάσουμε σήμερα με 6 αυτογκόλ του Δέλλα και τους θεατές στην εξέδρα να είναι ξεκαρδισμένοι με τα χάλια μας, Όττο Ρεχάγκελ θα είσαι πάντα ο ένας και μοναδικός.

2) Υπενθυμίζεται ότι τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας θα συνεχίσουν να υπάρχουν είτε τελειώσει σε λίγες ώρες το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της εθνικής, είτε παραταθεί για λίγους μήνες ακόμη. Απλώς στην πρώτη περίπτωση θα έχει χαθεί μια δυνητική πηγή χαράς.

3) Αυτά.

Τσιγάρα, καφέδες, έρωτες.

Είδα στη "ΝΕΤ" την επαναπροβολή μιας παλιάς εκπομπής του Φρέντυ Γερμανού προς τιμήν του Διονύση Παπαγιαννόπουλου. Εκτός απ' το τιμώμενο πρόσωπο, καλεσμένοι ήταν και οι ηθοποιοί από το "Λούνα Παρκ" (κι όποιος δεν έχει ακούσει ποτέ για το "Λούνα Παρκ", ευχαρίστως δέχομαι να έρθει να ανταλλάξουμε ηλικίες). Η εκπομπή είναι ασπρόμαυρη και πρέπει να είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70. Ο Παπαγιαννόπουλος κι ένας άλλος ηθοποιός καπνίζουν. Τα τσιγάρα που κάνουν βρίσκονται στον αντίποδα των τσιγάρων που κάνει η Λιάνα Κανέλλη. Κάνουν τσιγάρα επειδή το τηλεοπτικό στούντιο δεν είχε ακόμη αναδειχθεί σε τοτέμ, αλλά ήταν ένα μέρος σαν όλα τα άλλα. Καπνίζουν στο στούντιο επειδή καπνίζουν κι έξω από αυτό και αφού ο χώρος μπροστά στις κάμερες δεν είναι παρά προέκταση των χώρων πίσω από τις κάμερες, είναι φυσικό να μην μεταβάλλουν τη συμπεριφορά τους. Αντίθετα, τα τσιγάρα της Λιάνας Κανέλλη είναι τηλεοπτική πράξη, έχουμε να κάνουμε με τηλεοπτικά τσιγάρα. Κι ας ισχυρίζεται η Λιάνα ότι καπνίζει στην τηλεόραση επειδή καπνίζει κι εκτός αυτής. Μπούρδες. Αν δεν την άφηναν, θα πήγαινε στις εκπομπές χωρίς να κάπνιζε. Τα τσιγάρα της σημειολογούν την "επαναστατική" της περσόνα, σημειολογούν την ιδιορρυθμία και ιδιαιτερότητά της, είναι στο μυαλό της μια πράξη αντίστασης κατά της αντικαπνιστικής υστερίας και του υπερατλαντικού δυνάστη. Η Λιάνα υποδύεται τον τηλεοπτικό μας Τσε κι έτσι οι συχνότατα σωστές της θέσεις πνίγονται πίσω από ένα πέπλο καπνού.

Το τσιγάρο θέλει και τον καφέ του. Την ώρα που διηγείται ιστορίες από την καριέρα του, ο Παπαγιαννόπουλος ρωτάει τον Γερμανό: "Συγγνώμη, μπορώ μισό λεπτό να διακόψω και να πιω λίγο νεσκαφέ;". "Βεβαίως" του απαντάει ο Φρέντυ και πράγματι ο Παπαγιαννόπουλος πίνει από το ποτήρι που έχει μπροστά του. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι έννοιες "γκρίζα διαφήμιση" ή product placement είναι -εν Ελλάδι τουλάχιστον- άγνωστες. Ο αθώος φωναχτός νεσκαφέ του Διονύση βρίσκεται στον αντίποδα του κόκκινου καπέλου της Vodafone που φορά διαρκώς - όπως οι σούπερ ήρωες τις στολές τους- ο Στέλιος Γιαννακόπουλος.

Ελληνικές ταινίες είδα ως παιδί και μετά τις έκοψα μαχαίρι (τη ηχηρή εξαιρέσει του πρώτου μέρους του "ΘουΒου Πράκτωρ 000" -όσο δηλαδή διαρκεί η "τρέμε Full Metal Jacket" εκπαίδευση στη σχολή των πρακτόρων- που το βλέπουμε συχνότατα με τους φίλους μου και το ξέρουμε απ΄έξω). Συνεπώς δεν έχω κάποια ειδική λατρεία για τους παλιούς Έλληνες κωμικούς, μολονότι την πλειοψηφία τους την θαυμάζω και την σέβομαι.

Έβλεπα όμως τον Παπαγιαννόπουλο στην εκπομπή και ακτινοβολούσε ένα ήθος, μια αξιοπρέπεια, μια αρχοντιά, που δεν συναντάς τόσο συχνά σήμερα. Στην τηλεόραση τουλάχιστον. Δεν μιλώ για την "Παλιά Αγία Ελλάδα", δεν αναιρώ όσα έλεγα παλιότερα, απλώς επισημαίνω κάποιες χτυπητές διαφορές.

Και το ερώτημα φυσικά παραμένει αναπάντητο: Ως ποιό βαθμό μπορεί να μας καθορίσει η εποχή μας; Θα ήταν και σήμερα έτσι ο Διονύσης; Ή σαν άλλος Σπύρος Παπαδόπουλος παράλληλα με την ηθοποιία θα παρουσίαζε τηλεπαιχνίδια;

Όπως και να 'χει, τον έβλεπα στα κοντινά της κάμερας συγκινημένο και -πώς να το πω;- καλό και σκεφτόμουν πως ίσως στον άλλο κόσμο, απαλλαγμένοι πλέον από τα σώματα που φοράμε, θα ερωτευόμαστε γυμνές ψυχές. Σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να ερωτευτώ εκεί την αύρα της τρυφερότητας και της σοβαρότητας που θα ανέδυε η ψυχή του φαλακρού αυτού γέρου.

Αποστρατευμένη δημοσιογραφία

Aντιγράφω απ΄τον αγαπητό Ναυτίλο (http://www.naftilos.blogspot.com/) μια πρόταση από την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ και άλλων δύο συνεργαζόμενων σωματείων με θέμα την υπόθεση του Flash:

"Πρόκειται για μια γενικευμένη επίθεση των ιδιοκτητών των ΜΜΕ με πρώτα θύματα τους εργαζόμενους αλλά τελικό στόχο το ίδιο το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης".

Για τους εργαζόμενους το καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης ας το αφήσουμε καλύτερα εκεί που ξεκουράζεται κι ας μην το ενοχλούμε.

Η ερώτηση είναι απλή: Ήταν ο Flash επί τόσα χρόνια -και όχι μόνον ο Flash βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι έτσι- his master's voice ή δεν ήταν;

Η σωστή απάντηση μάλλον είναι ότι δεν ήταν μόνον his master's voice, αλλά και πολλά άλλα (ωφέλιμα) πράγματα μαζί.

Λυπάμαι λοιπόν για τους τεχνικούς και τους παραγωγούς, λυπάμαι για ένα μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων που έκαναν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, αλλά δεν λυπάμαι για ένα σημαντικό αριθμό δημοσιογράφων που επί χρόνια εξέπεμπαν μια όζουσα αλαζονεία και γάβγιζαν κατά τα προεδρικά κελεύσματα.

Τρεις ευχές

Για να μην τα πολυλογούμε, λυχνάρι - τζίνι και τρεις ευχές για τον ήρωα του σημερινού ποστ.

1η ευχή: Θέλω να γίνω αυτός που πάντα ήθελα να είμαι, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα.

2η ευχή: Θέλω, αφού γίνω αυτός που πάντα ήθελα να είμαι, να παραμείνω έτσι και να μην ξαναπέσω στον παλιό εαυτό μου.

3η ευχή: Θέλω -για να μην πλήττω- να υποδείξεις στην καινούρια και πλήρη εκδοχή μου ένα νέο αντίπαλο προς σκιαμαχία.

Οι Γερόλυκοι του Λάτιν

Mετά τους Rolling Stones και τον ΜcCartney, δυναμική επιστροφή και από τους Αδελφούς Κατσάμπα, με φρέσκο, ανανεωμένο και αρκετά "πειραγμένο" ήχο στη νέα ραδιοφωνική διαφήμιση των καταστημάτων παιχνιδιών "Jumbo", τα οποία η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια μας έχουν κακομάθει με το υψηλότατο επίπεδο των διαφημίσεών τους.

Ο ωραίος πνιγμός

Πρώτος νόμος του Μέρφυ: "Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά".

Πρώτος νόμος του Κοέλιο: "Αν θες πολύ κάτι, το σύμπαν ολόκληρο θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις" .

Πρώτος νόμος Μέρφυ - Κοέλιο: "Αν θες πολύ κάτι που μπορεί να πάει στραβά, το σύμπαν ολόκληρο θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις κι όταν το πετύχεις θα συνειδητοποιήσεις ότι όλα πήγαν στραβά".

Γιατί το να πραγματοποιείς τα όνειρά σου σημαίνει να καταστρέφεις τα όνειρά σου.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να πνιγείς λίγα μίλια έξω απ' τις ακτές της,

τη στιγμή που άρχιζες να διακρίνεις την εικόνα της,

με το ανεκπλήρωτο όραμά της να σε συγκλονίζει,

τέλειο, ιδανικό και για πάντα αδιάψευστο.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τον ωραίο πνιγμό.

Μπλα - μπλα - μπλα.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει κι αυτό: ""The Book of Laughter and Forgetting" closes with a group of naked men and women on an isolated beach exchanging opinions about the fate of Western civilization and the liberation of humanity, opinions that "Jan had heard

ten,

twenty,

thirty,

a hundred,

five hundred,

a thousand times before.""

Πιθανότατα δηλαδή δεν είναι μόνο η θεολογική συζήτηση γελοία, αλλά και πάμπολες άλλες. Και στις άλλες η ψευδαίσθηση για τη σημασία τους είναι ακόμη πιο ισχυρή.

Αλλά επειδή όλα έχουν ειπωθεί ή συζητηθεί, τι να κάνεις; Να πάψεις να μιλάς; Είναι καλύτερο αυτό;

Πρέπει να περάσει κι η ώρα κάπως, πρέπει να περάσουν και τα χρόνια κάπως.

Ας μιλήσουμε λοιπόν όσο προλαβαίνουμε, γιατί υπάρχει και το σοβαρό ενδεχόμενο η μετέπειτα σιωπή μας να είναι αιώνια.

Fortunate, too.

Σε μια σκηνή του "Τhe Hours", ο Τζεφ Ντάνιελς, πενηντάρης γκέι καθηγητής κολλεγίου, εξομολογείται στην Μέριλ Στριπ ότι έχει σχέση με ένα νεαρό φοιτητή του. "Θα αναρωτιέσαι τώρα που βρίσκω ξανά τα κουράγια για όλην αυτή την ένταση, τους καυγάδες, τις πόρτες που κλείνουν με δύναμη" της λέει και μετά την ρωτά:

"Do you think I am ridiculous?".
"Ridiculous? Fortunate, too",

του απαντά η Μέριλ, σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ταινίας.

Ένα από τα σχόλια στο προηγούμενο ποστ χαρακτήρισε γελοία τη συζήτηση για τον Θεό, τη δημιουργία του κόσμου, το πριν και το μετά.

Δεν διαφωνώ (και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά).

Όντως είμαστε γελοίοι όταν κάνουμε τέτοιες συζητήσεις.

Γελοίοι και ταυτόχρονα εξαιρετικά τυχεροί.

Το Ράγισμα

Mε αφορμή αυτήν εδώ τη συζήτηση: http://gr.yet.anotherblog.net/?p=36#comments, αναρωτιέμαι μήπως τον κόσμο δεν τον έφτιαξε μια ανώτερη δύναμη αλλά μια ανώτερη αδυναμία. Το "γιατί;" της πλάσης να μην βρίσκει την απάντησή του σε μια οντότητα η οποία τα πάντα εν σοφία εποίησε, αλλά σε μια οντότητα η οποία τα πάντα εν αδυναμία εποίησε. Ο κόσμος μας δηλαδή να μην είναι αποτέλεσμα ενός θεμελιώδους σχεδίου αλλά αποτέλεσμα ενός θεμελιώδους λάθους. Ενός θεμελιώδους ραγίσματος απ΄το οποίο να έλκουμε την καταγωγή μας. Κάτι σαν ανεπιθύμητη σύλληψη. Ίσως έτσι να εξηγούνται καλύτερα όλα. Και η ανημπόρια μας να κατανοήσουμε τι ακριβώς παίζεται και η ανεπάρκεια της φύσης μας που εμποδίζει την ανθρωπότητα να συμβιώνει ειρηνικά κι αγαπημένα. Αν είμαστε φτιαγμένοι κατ' εικόναν και καθ' ομοίωσιν, ίσως ακριβώς είμαστε το κατασκευαστικό ανάλογο του κατασκευαστή μας: δισεκατομμύρια μικρές αναπαραστάσεις των αδυναμιών Του. Έτσι, πίσω από την συμπαντική κουρτίνα μπορεί να μην βρίσκεται ένα παντοδύναμο πλάσμα που ελέγχει τα πάντα, αλλά ένα αδύναμο πλάσμα που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον εαυτό του.

Αν είναι έτσι, τον έχουμε αδικήσει και τού χρωστάμε τρυφερότητα, αν είναι έτσι, στο τέλος του ανθρώπινου παραμυθιού η Κρίση δεν θα αφορά τόσο εμάς όσο Εκείνον, αν είναι έτσι, δεν κατέβηκε ο Θεός στη γη για να άρει τα κρίματά μας, αλλά όταν ανέβουμε εμείς στον oυρανό θα άρουμε το δικό του κρίμα, που καθόλου κρίμα δεν ήταν, γιατί χάρη σ' αυτό ζήσαμε, χάρη σ' αυτό γελάσαμε, χάρη σ' αυτό ονειρευτήκαμε, χάρη σ΄αυτό αγαπήσαμε, χάρη σ΄αυτό πονέσαμε.

Το βοϊδίσιο βλέμμα σου.

Στην κηδεία του φεμινισμού το φέρετρο σήκωσαν οι συμπαρουσιάστριες των αθλητικών εκπομπών. Δεν ήταν θλιμμένες - όπως ίσως θα απαιτούσε η περίσταση - αντιθέτως γελούσαν και ακκίζονταν διαρκώς, καθ' όλη τη μεταφορά του φέρετρου προς τον τάφο, κατά τη διάρκεια της ταφής, αλλά και κατά τη διαδρομή από τον τάφο προς το καφενείο του νεκροταφείου. Εκεί, έγιναν ντίρλα με το κονιάκ, σηκώθηκαν στα τραπέζια και άρχισαν να χορεύουν τσιφτετέλι στο ρυθμό του "Βάλε το μαύρο σου φουστάνι". Οι μουσικές έφτασαν και στ' αυτιά του νεοταφέντος πτώματος που ικανοποιημένο γύρισε πλευρό κι έκλεισε οριστικά τα μάτια.

All I need is a miracle

Παντρεύτηκε την περασμένη Τρίτη η γνωστή λαϊκή τραγουδίστρια Μελίνα Κανά. Στη δεξίωση που επακολούθησε παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα με το κέτεριγκ (έλλειψη κρασιού), το οποίο επιλύθηκε με την παρέμβαση νεαρού φερέλπιδος Ραββίνου. Αποχωρώντας από τη δεξίωση ο Ραββίνος αρκέστηκε να δηλώσει: "Αυτό ήταν μόνο η αρχή".

Ιπποτισμός 2005

Εκείνη: Δηλαδή μου την είπες τώρα;
Εκείνος: Πάντα δεν ήθελες έναν ειπότη δίπλα σου;

Παροιμιώδης

Παροιμιώδης είναι η φροντίδα του Έλληνα για τον αριστερό του αγκώνα, ο οποίος αποτελεί το αγαπημένο σημείο του σώματός του, μακράν. Μια βόλτα σε οποιαδήποτε πόλη της χώρας μας πείθει και τον πλέον δύσπιστο. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι μοτοσικλετιστές που αδιαφορώντας για το κεφάλι τους, φορούν το κράνος τους στον υπερπολύτιμο αγκώνα τους. Έτσι γνωρίζουν ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσουν και να σκοτωθούν -είτε μόνοι τους είτε επειδή θα τους τρακάρει κάποιος άλλος, ο οποίος πέραν των ποινικών και αστικών ευθυνών του θα πρέπει επιπρόσθετα να θεωρεί εαυτόν φονιά για το υπόλοιπο της ζωής του- αλλά ο αγκώνας θα προφυλαχθεί από την πτώση και στην ταφή θα είναι καινουργής και αψεγάδιαστος.

Χλεύη

Χλεύη, αηδία, ανανδρία, αναξιοπρέπεια, εξευτελισμός.
Την ξεφτίλα πολλοί αγάπησαν, τον ξεφτίλα ουδείς.
Γιαννάκη, θα έρθει η στιγμή που θα ζήσεις κι εσύ το ντροπιαστικό "μπου" του κόσμου, όπως η κυρία δίπλα σου. Και θα είναι οδυνηρή η στιγμή εκείνη, Γιαννάκη.